همیشه بهترین فیلم‌ها، جدیدترین‌ها نیستند. برای همین هم، اولین فیلم پیشنهادی منوی فرهنگی، جدید نیست. دیوید لینچ در یک مصاحبه، از یکی از آرزوهایش گفته بود که دوست دارد فیلمی را از آخر به اول بسازد! اما چند سال قبل از آن، نولان فیلمی ساخته بود که سیر داستان از انتها به ابتدا طی می‌شد. فیلم «ممنتو» که پایان‌نامه دانشجویی نولان بوده، داستان مردی را روایت می‌کند که حافظه کوتاه‌مدت خود را پس از قتل زنش از دست داده است. «لئونارد» که خودش کارآگاه پلیس بوده، تصمیم می‌گیرد که قاتل همسرش را پیدا کند، اما برای این کار با مشکل مواجه است، چون هر چیزی به سرعت از خاطرش پاک می‌شود. در این راه تنها کاری که می‌تواند انجام دهد این است که هرچه را می‌بیند به سرعت پشت عکس‌هایی که از دوستانش و مظنونین به قتل دارد، یادداشت کند. لئونارد که از اینکه او را «لنی» صدا کنند نفرت دارد، تنها به واسطه استفاده از قلم و کاغذ می‌تواند از سیر باطل تلاش برای پیدا کردن قاتل و پاک شدن اطلاعات و برگشتن سر نقطه اول، فرار کند! «ممنتو» پر است از فلاش بک‌هایی که چند دقیقه به عقب برمی‌گردند تا در نهایت به لحظه قتل برسند. لحظه‌ای که اوج هنر نولان در آن نهفته است. این فیلم را حتی اگر دیده‌اید، دوباره ببینید تا ریزه‌کاری‌های آن را کشف و خلاقیت و نوآوری نولان را بیشتر درک کنید.