شبه‌جزیره اسرارآمیز - ۶ اسفند ۹۴

ترجمه: محمدحسین باقی

پایتخت کره‌شمالی یکی از ناشناخته‌ترین مکان‌ها در کره زمین است. برای بیش از نیم قرن حکومت کره‌شمالی با دقت تمام، امکان دسترسی به تصاویر و گزارش‌ها از پیونگ یانگ را مدیریت کرده و این بدین معناست که برای مردم خارج از کره‌شمالی این شهر هنوز بسیار ناشناخته است. آن تصاویری که از پیونگ یانگ منتشر می‌شود به دقت مهندسی شده است و معمولا تجمعات بسیار سازمان یافته یا رژه در هنگام مراسم خاص را منعکس می‌سازد. به ندرت زندگی مردم معمولی نشان داده‌می‌شود (یا اصلا نشان داده نمی‌شود). به همین ترتیب، در درون کشور، پیونگ یانگ از سوی رسانه‌های دولتی به‌عنوان پایتخت انقلاب نشان داده می‌شود؛ بنابراین، بسیاری از ساکنان این کشور تصور اندکی از واقعیت هستی و زندگی روزانه در پایتخت دارند. در این سلسله مقالات که ترجمه ای است از کتاب «کره شمالی: دولت پارانویا» به قلم پاول فرنچ تمام زوایای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، نظامی و ایدئولوژیک کره شمالی بررسی شده است. شاید اطلاعات ارائه شده در این بخش، کمتر به چشم خوانندگان فارسی زبان آمده باشد. این سلسله مقالات که ترجمه فصل‌هایی از کتاب مذکور است می‌تواند اطلاعاتی غنی از هر آنچه در کره شمالی می‌گذرد به خواننده ارائه دهد.

بیوه‌های کره‌‌ای

برای یک زن متاهل، طلاق یک تصمیم بزرگ است. زنان مطلقه مورد تبعیض قرار گرفته و دادگاه‌ها معمولا به نفع شوهران رأی می‌دهند. ازدواج دوباره مشکل ساز می‌شود. هرچند زنان در سطوح بالای جامعه به وفور مطلقه می‌شوند و زندگی مستقلی تشکیل می‌دهند. برای بسیاری از زنان «خانه ماندن» و ازدواج نکردن غیرقابل تصور است. با این حال، کره‌شمالی خانه‌هایی برای زنانِ در خانه مانده و ازدواج نکرده راه انداخته؛ زنانی که نمی‌توانند مانند مجردها از مسکن بهره مند باشند.گفته می‌شود سه چهارم زنان در کره‌شمالی در سال ۱۹۷۷ این کشور را به سوی چین ترک کردند و پس از ترک کشور ناگفته‌هایی را بر زبان آوردند. آنها هنوز زنده هستند و هنوز اکثریت آوارگان را تشکیل می‌دهند. بسیاری از آنها در چین به « تن فروشی» روی آورده اند.
و هنوز می‌گویند که نمی‌خواهند به کره‌شمالی بازگردند. عروس ربایی مشکلی روزافزون است و در کنار آن باندهای سازمان یافته هستند که زنان را به‌عنوان همسر برای کشاورزان چینی می‌ربایند؛ گفته می‌شود قیمت مبادله شده برای این زنان 275 تا 300 دلار آمریکاست.دولت خواهان نرخ بالا و دائمی زاد و ولد کودکان است اما با وضعیتِ وخامت بارِ اقتصادی فعلی، کمبود مواد غذایی و جمعیت زیادِ، زنانی که سقط را انتخاب می‌کنند در حال افزایش است. وسایل پیشگیری - که اغلب غیراستاندارد و ناموثر است- هم نایاب است مانند وسائل پیشگیری محلی. جلوگیری کردن مشکل زنان تلقی می‌شود. با این حال، زنان حداقل آموزش جنسی را در مدارس دریافت می‌کنند که «عرف بهداشتی» نامیده می‌شود. موثرترین شکل پیشگیری این حقیقت است که بسیاری از افراد یا با خانواده همسر و یا در کنار دیوارهایی به ضخامت کاغذ زندگی می‌کنند. سقط تشویق نمی‌شود. با این حال، سقط‌های غیرقانونی به چشم می‌خورد و در کنار آن تعداد زیادی از «زنان کشاورز» دیده می‌شوند که به دنبال راه چاره ای برای فرزندان ناخواسته هستند. با این وجود، زنان به لحاظ سیاسی فعال هستند- 40 درصد از اعضای حزب (در مقایسه با 12 تا 15 درصد از کل جمعیت) زن هستند - و آنها به پزشک، استاد و نیروهای فرهنگی تبدیل می‌شوند.

گزینه‌های مرسوم سرگرمی در پیونگ یانگ محدود است. این شهر 8 سینما دارد هرچند این سینماها به‌دلیل کمبود برق به سرعت تعطیل می‌شوند. پارک «یونگ دای» هم همچون بسیاری از تئاترها تعطیل است. سینماها همگی فیلم‌های محصول داخل را نشان می‌دهند و کیفیت آنها به‌دلیل استودیوهای فیلم - مانند استودیوی «Artist Film» چوسان که خود را در حال رقابت با صنعت فیلم کره‌جنوبی می‌بیند- در حال بهبود است. فیلم‌های داخلی در تلویزیون به نمایش در‌می‌آید و برخی شرکت‌های بزرگ فیلم‌ها را برای پرسنل خود نمایش می‌دهند. در کلان‌شهر پیونگ‌یانگ معمولا دیدن یک فیلم خارجی ممکن است آن هم عمدتا فیلم‌های قدیمی چینی و فیلم‌های ساخت شوروی سابق؛ بلیت‌ها معمولا میان کارمندان مهمِ بخش دولتی توزیع می‌شود و به‌طور گسترده قابل دسترس نیست. فیلم های معمول در سینما به شدت تبلیغاتی است مانند «دریای خون»، «سرنوشت سربازی که از خود دفاع می‌کرد»، «شعله‌های برکشیده به سوی زمین»، «دبیرکل حزبِ شهری»، «دست نوشته‌های یک سرباز زن» یا فیلم اخیر «فراسوی شادی و اندوه» که شامل اولین بوسه‌ای است که بر روی صفحه نمایش در کره‌شمالی دیده شد.

طرح‌های معمول، کره‌جنوبی و آمریکا را خائن توصیف می‌کند و با پیروزی نیروهای مسلح کره‌شمالی به پایان می‌رسد. برای رفع خستگی، تعداد زیادی از دکه‌های خیابانی نوشیدنی‌های تولید داخل می‌فروشند مانند کولاهای تولید «کارخانه نوشیدنی‌های گازدار Kyongryon Aeguk»، «کالیپس» - آبِ شیری شیرین- و آبجوی تائدونگ گانگ. نوشیدنی‌های با طعم میوه محبوب هستند مانند گلابی و «اومیجا» که یک نوشیدنی شیری رنگ است که از لوبیا به دست می‌آید؛ علاوه‌بر این، بستنی‌های تولید داخل و بی طعم هم قابل دسترس هستند. به‌رغم فهرست بلند بالای سالگردها و مناسبت‌ها اما تعطیلات نادر است. چهار یا پنج روز تعطیلات سالانه برای جشن تولد کیم جونگ‌ایل، سالگرد تاسیس کره‌شمالی و تولد کیم ایل سونگ. ظاهرا طبیعی است که در این مراسم‌ها به کودکان از سوی والدین‌شان بیسکوییت و شیرینی داده شود. یک سال به بسیاری از ساکنان پیونگ یانگ پتوهای زمستانی و ساعت خانگی و به سربازان ساعت مچی داده شد. در این مراسم‌ها و تعطیلات نادر، پارک‌های پیونگ‌یانگ و حاشیه رودخانه‌ها مملو از آدم می‌شود و دکه‌های خیابانی هم فروش خوبی به دست می‌آورند. یکشنبه «روز پیاده روی» است و در این روز وسائل حمل و نقل عمومی نایاب می‌شود. موسیقی زنده اغلب از سوی «Art Propaganda Troupes» اجرا می‌شود که در آن آوازهای تک نفره رمانتیک خوانده می‌شود تا شور انقلابی را برانگیزد. در سال 2003 دولت یک برنامه پیاده‌روی را به‌راه انداخت و از دانش‌آموزان خواست که تا مدرسه پیاده بروند و از مردم خواست تا «به دلایل بهداشتی و به خاطر سلامتی» خودشان تا محل کار پیاده بروند.

ادامه دارد...