«سقانفار»ها، میعادگاه عزاداران مازندرانی
در مازندران بیش از آنکه آیین‌ها اهمیت داشته باشند، محل تجمع عزاداران است که اهمیت دارد؛ «سقانفار» جایی است که آنها گرد هم می‌آیند؛ بناهایی که اگرچه در طرح توسعه مساجد و تکایا و بقاع متبرکه، به حاشیه رانده شده‌اند، اما همچنان اهمیت گذشته خود را دارند. این ساختمان‌ها که به نیت و وقف حضرت ابوالفضل و از چوب و الوار ساخته می‌شده‌اند، معماری سنتی مازندران بوده که در طبقه اول زنان و در طبقه دوم هم مردان به همراه نوحه خوان حضور می‌یافتند.
از معروف‌ترین سقانفارهای مازندران می‌توان به «کیجا تکیه» در شهر بابل، «شیاده» و «کبریاکلا» در اطراف بابل و «اوجی آباد»، «آهنگرکلا»، «زرین‌کلا» و «هندوکلا» در آمل اشاره کرد که در این میان، سقانفار روستای اوجی آباد، قدمتی یکصد ساله دارد. اینها همه در شرایطی است که مازندران دارای بیشترین تکیه و حسینیه در کشور است.
روستای نوا در بخش لاریجان شهرستان آمل، «نخل»ی دارد 600 ساله که هر ساله ظهر عاشورا به حرکت می‌افتد و روستا را طی می‌کند. البته روستای اورطشت این شهرستان هم، نخلی برای خود دارد.در ششم محرم، روستاهای بی‌بالان و اجارگاه در رودسر، موعد کرنانوازیشان است و اهالی روستای ولشکای ساری هم «علم»ی برای خود دارند و در این روز می‌گردانند.
در روستای کلوده شهرستان محمود آباد، نیز علم ای هست که به «پیرعلم» شهرت دارد و رسم است که مردم، روسری نذر او می‌کنند که به «جامه‌پوشانی» معروف است و هفتم محرم انجام می‌گیرد.