برزیل سرزمین فوتبال، قهوه و معدن
روح‌الله هاشمی طاهری جام جهانی این روزها هزاران طرفدار فوتبال را به برزیل کشانده است، اما برزیل علاوه‌بر فوتبال کشور قهوه، طبیعت بکر و باران نیز هست؛ حتی برخی محله‌های فقیرنشین این کشور از چنان شهرت جهانی برخوردار شده‌اند که بزرگ‌ترین خوانندگان آمریکا نظیر مایکل جکسون یا مادونا را به این محله‌ها برای بازدید کشانده‌اند. مردم این محله‌ها هنوز خاطرات خوش آن روزها را در برابر دوربین یاد می‌کنند درحالی‌که فاضلاب و مگس‌ها جزئی جدایی‌ناپذیر از زندگی‌شان است. برزیل علاوه‌بر اینها، محل سکونت مردمی خونگرم است که با عجله بیگانه‌اند اگر مردم آمریکای شمالی مدام در تکاپو برای حفظ جایگاه نخست خود در جهان هستند؛ آمریکای لاتینی‌ها هیچ عجله‌ای ندارند.
روح‌الله هاشمی طاهری جام جهانی این روزها هزاران طرفدار فوتبال را به برزیل کشانده است، اما برزیل علاوه‌بر فوتبال کشور قهوه، طبیعت بکر و باران نیز هست؛ حتی برخی محله‌های فقیرنشین این کشور از چنان شهرت جهانی برخوردار شده‌اند که بزرگ‌ترین خوانندگان آمریکا نظیر مایکل جکسون یا مادونا را به این محله‌ها برای بازدید کشانده‌اند. مردم این محله‌ها هنوز خاطرات خوش آن روزها را در برابر دوربین یاد می‌کنند درحالی‌که فاضلاب و مگس‌ها جزئی جدایی‌ناپذیر از زندگی‌شان است. برزیل علاوه‌بر اینها، محل سکونت مردمی خونگرم است که با عجله بیگانه‌اند اگر مردم آمریکای شمالی مدام در تکاپو برای حفظ جایگاه نخست خود در جهان هستند؛ آمریکای لاتینی‌ها هیچ عجله‌ای ندارند. آنها می‌خواهند از زندگی‌شان لذت ببرند، موسیقی گوش کنند و کارناوال راه بیندازند.
سفر من به برزیل در قالب یک ماموریت کاری انجام شد؛ اما این امر مانع از آن نبود که از زیبایی‌های این کشور بهره نگیرم و از یک سفر ۱۲ تا ۱۴ ساعته هوایی خسته بازگردم. برای سفر به برزیل یک توقف دو ساعته در فرودگاه استانبول داشتیم و ادامه مسیر ۱۴ ساعته را به مقصد سائوپولو پیمودیم. این شهر با ۱۸ میلیون جمعیت، پنجمین شهر شلوغ جهان و بزرگ‌ترن شهر آمریکای جنوبی است. یکی از شاخصه‌های سائوپائولو آپارتمان‌های در‌هم تنیده و کم ارتفاع است. گرچه ممکن است در ابتدای امر این شهر کمی ناامن و غیرجذاب جلوه کند، اما باید بدانید که شهر رویاها، نامی است که بر آن نهاده‌اند. در سائوپائولو که جزو ثروتمندترین شهرهای جهان است شما میتوانید هر چیزی را پیدا کنید. می‌گویند اگر چیزی را نتوانستید در این شهر پیدا کنید در برزیل دنبال آن نگردید. تلفیق انواع برندهای لوکس در کنار دست‌سازهای بومی و بازارهای سنتی می‌‌تواند هر گردشگری را با هر سلیقه‌ای مجاب کند که سوغاتی از سائوپائولو تهیه کند. شما در این شهر علاوه‌بر غذاهای تایلندی، چینی، هندی یا ایتالیایی میتوانید قلیان هم بکشید.
ورود به دیودوژانیرو
پس از رسیدن به فرودگاه بزرگ و قدیمی Guarulhos برای رسیدن به ریودوژانیرو یک پرواز یک ساعته داشتیم و در نهایت به دومین شهر بزرگ برزیل پس از سائوپائولو رسیدیم. ریودوژانیرو به پرتغالی به معنای رودخانه ژانویه است که به اختصار ریو نام برده می‌شود.
ریو یا ریودوژانیرو زیباترین شهر برزیل محسوب می‌شود. ریودوژانیرو شهر ورزش‌های آبی، تفریحات ساحلی و فوتبال است. شهرت این شهر به خاطر سواحل آن است. ماسه‌های نرم و طلایی، آب‌های زلال و موج‌های بلند سالانه میلیون‌ها توریست را به ریو می‌کشاند. نه تنها افراد عادی که حتی موج‌سواران حرفه‌ای هم از طرفداران این بهشت موج‌سواری هستند. فلامنگو، بوتافوگو، یورکا، ورملا، کوپاکابانا، آرپودور، راموس، ایپانما، لبلون، سائو کونرائو، لیم، بارا دی‌‌تیجوکا از پارک‌ها و سواحل معروف شهر هستند.
به خاطر نزدیکی به محل جلسات در هتل Novo Moundo اتاق گرفتیم که در منطقه جنوبی ریودوژانیرو واقع شده است.
یکی از شب‌ها برای گردش در شهر و صرف شام سوار تاکسی شدم، چیزی که بیش از همه توجه من را به خود جلب کرد زمین‌های فوتبال فراوان، ترافیک زیاد و به‌خصوص تعداد خیلی زیاد چراغ‌های راهنمایی بود؛ ناگفته نماند در این شهر کمتر کسی را میتوانید پیدا کنید که زبان انگلیسی را حتی در حد یک جمله ساده بلد باشد، قیمت بنزین در این شهر 3/3 تا 4/1 رئال حدود 1/5 دلار است که طبیعتا موجب می‌شود هزینه‌ها برای ما که به ریال سفر می‌کنیم بالا باشد.
روز دوم سفر بعد از چندین ساعت جلسه به هتل رفتیم و بعد از کمی استراحت به سمت Sugarloaf کوه قند راه افتادیم؛ کوهی در دهانه خلیج گوانابرا در شبه جزیره‌ای که در اقیانوس اطلس واقع شده است. نام این کوه ۳۹۶ متری از شکل آن‌که شبیه کله‌قند است، گرفته شده است در آنجا دو مرحله تله‌کابین وجود دارد که با آنها به بالای کوه قند می‌روید. تله‌کابین‌ها شیشه‌ای است و گنجایش ۶۵ نفر را دارد که با طی مسیری ۱۴۰۰ متری بین قله پائو دی آکوکار و کارا دی کائو مسافران را به بالای این کوه انتقال می‌دهند. خط اصلی تله‌کابین در سال ۱۹۱۲ ساخته و در سال‌های ۱۹۷۲ و ۲۰۰۸ بازسازی شده است. توصیه می‌کنم جوری برنامه‌ریزی کنید که غروب آفتاب را حتما از آنجا ببینید. مناظر بسیار زیبایی از شهر و ساحل از پنجره تله‌کابین‌ها پیدا است و نمایی از کل شهر را به گردشگران نشان می‌دهد. بلیت تله‌کابین ۶۲ رئال است.
مراکز خرید مجلل
پس از این بازدید با فرا رسیدن شب به مرکز خرید
Rio Sul سر زدیم که گرچه 6- 5 طبقه بود، اما در مقایسه با مرکز خریدهای کشورهای ترکیه و امارات چندان بزرگ نبود.
در روز سوم سفر، من و یکی از همکارانم برای بازدید از معدن و کارخانه سنگ‌آهن از طریق پرواز داخلی عازم شهر Belo horizonte شدیم. شهری که در فاصله ۵۵٠ کیلومتری ریودوژانیرو قرار دارد و به پایتخت معدنی برزیل معروف است. اکثر معادن بزرگ آهن در این منطقه واقع شده‌اند. البته معادن دیگری هم در این منطقه به چشم می‌خورد که مهم‌ترین آنها طلا، مس، پتاس (جواهر) و آهک هستند. این منطقه بعد از استرالیا دومین منطقه معدنی از نظر میزان سنگ معدن در دنیاست. این شهر حدود ٣ میلیون نفر جمعیت دارد و فاصله فرودگاهش تا مرکز شهر حدود ۴٠ کیلومتر است. Belo horizonte یکی از شهرهای میزبان جام جهانی است که شش بازی از جمله بازی ایران و آرژانتین در استادیوم مینیرو Mineriåo آن انجام می‌شود. این نام از نام ایالت گرفته شده است. ایالت Minas Gerais دومین ایالت پر جمعیت، ثروتمند، و چهارمین ایالت از لحاظ وسعت محسوب می‌شود. البته فرودگاه و جاده‌های منتهی به شهر همچنان در حال بازسازی بود که با توجه به نزدیک بودن به جام‌جهانی نشان‌دهنده عدم توسعه‌یافتگی منطقه با وجود قابلیت‌های بالای اقتصادی آن است. از محل‌های دیدنی این شهر می‌توان به دریاچه Panpulha اشاره کرد.
هتل محل اقامت ما سانفرانسیسکو نام داشت که دارای امکانات مناسب بوده و تقریبا در مرکز شهر قرار داشت.
شب قدمی در شهر زدیم و در یکی از کافه‌ها‌غذا (Picanha maturada) خوردیم. لازم است برای غذا که یکی از بخش‌های مهم سفر برای هر گردشگری است به این نکته اشاره کنم از لحاظ غذا در این شهر مشکلی نخواهید داشت چون دست‌پخت آنها، به‌خصوص شیوه پخت برنج آنها خیلی بهتر از کشورهای شرق آسیاست.
برزیلی ها، دیوانه فوتبال هستند
نکته جالب برای ما در شب اول آتش‌بازی‌های متعدد پس از انجام بازی‌های فوتبال بود. همان شب بازی تیم کروزیروی برزیل با سن لورنزوی آرژانتین از مرحله یک چهارم نهایی جام باشگاه‌های آمریکای جنوبی انجام شد و از ١٠-١١ شب تا نیمه‌های شب آتش بازی‌های زیادی را مشاهده کردیم؛ این آتش‌بازی‌ها در کنار و سر و صدای بلند خوشحالی مردم نشان‌دهنده اهمیت فوتبال در سرزمین آفتاب و قهوه است؛ حدس من این بود که تیم برزیلی در این بازی برنده شده اما صبح که پرسیدم در کمال تعجب فهمیدم که تیم برزیلی باخته و خوشحالی از سوی طرفدارای تیم دیگر برزیلی اتلتیکو بوده چون تیم رقیب آنها در برزیل نتوانسته صعود کند. باید بگویم برزیلی‌ها واقعا دیوانه فوتبالند.
پنج‌شنبه صبح به سمت معدن به راه افتادیم. در فاصله 70- 60 کیلومتری که تا معدن وجود داشت چند شهر از جمله (Igarape) به معنای جوی آب به چشم می‌خورد که اکثرا ساکنان آن از کارگران معادن اطراف هستند..
بازدید از معدن و کارخانه‌های کنسانتره سنگ‌آهن تجربه عالی برای ما بود. مناظر زیبایی که واقعا دیدنی بود. چیزی که توجه من را به خود جلب کرد این بود که برخلاف ایران خانم‌ها در مناطق مختلف معدن و کارخانه از جمله اداری و نگهبانی کار می‌کردند. همچنین ایمنی بسیار بالا و الزام همه به رعایت قوانین HSE از نکات مهمی بود که در ایران در همه جا به شکل کامل اجرا نمی‌شود.
عصر در راه بازگشت به فرودگاه از دریاچه زیبای
panpulha دیدن کردیم که دقیقا کنار استادیوم فوتبال محل بازی ایران بود.
صبح روز آخر بعد از دو سه تا جلسه، سری به ساحل ماسه‌ای و زیبای کوپاکاپانا زدم. کوپاکاپانا منطقه‌ای در جنوب ریودوژانیرو است و به خاطر ساحل 4 کیلومتری خود، بسیار محبوب است. ساحل کوپاکاپانا از خیابان پرینسسا ایزابل شروع و به پوستوسیکس خاتمه می‌یابد. در آن سوی کوپاکاپانا دو ساحل کوچک، یکی داخل قلعه کوپاکاپانا و دیگری بعد از آن، یعنی ساحل دیابو قرار دارد.
حدودا غروب بود که به محل مجسمه مسیح رهایی بخش رفتیم. بزرگ‌ترین مجسمه آرت دکوی جهان به ارتفاع ۶/۳۹ متر شامل یک پایه ۵/۹ متری و عرض ۱۰ متر است. وزن این مجسمه ۶۳۵ تن و در قله ۷۱۰ متری کوه کورکووادو Corcovado قرار گرفته است. مجسمه مذکور حالت ایستاده عیسی مسیح را درحالی‌که دستان خود را کاملا باز کرده است نشان می‌دهد که این حالت نشان‌دهنده پذیرش همه انسان‌ها در آغوشش است. این مجسمه که نمادی از مسیحیت و صلح است و به سمبل ریو و برزیل تبدیل شده بین سال‌های ۱۹۲۲ و ۱۹۳۱ از بتن مسلح و سنگ صابون ساخته شده است. در ژوئیه سال ۲۰۰۷ مجسمه مسیح رهایی بخش به‌عنوان یکی از عجایب جدید هفت گانه شناخته شد. قطاری در آنجا واقع شده و بازدیدکننده‌ها را به بالای کوه می‌برد. مناظر مسیر و همچنین بالای کوه بسیار دیدنی است و مجسمه از نزدیک عظمت خاصی دارد. متاسفانه به واسطه مشغله نتوانستم خود را در زمان غروب به این منطقه هم برسانم؛ اگر قصد دارید از این منطقه بازدید کنید، قیمت بلیت قطار ۵۰ رئال است.
سفر من به برزیل در قالب یک ماموریت کاری انجام شد؛ اما این امر مانع از آن نبود که از زیبایی‌های این کشور بهره نگیرم و از یک سفر ۱۲ تا ۱۴ ساعته هوایی خسته بازگردم. برای سفر به برزیل یک توقف دو ساعته در فرودگاه استانبول داشتیم و ادامه مسیر ۱۴ ساعته را به مقصد سائوپولو پیمودیم. این شهر با ۱۸ میلیون جمعیت، پنجمین شهر شلوغ جهان و بزرگ‌ترن شهر آمریکای جنوبی است. یکی از شاخصه‌های سائوپائولو آپارتمان‌های در‌هم تنیده و کم ارتفاع است. گرچه ممکن است در ابتدای امر این شهر کمی ناامن و غیرجذاب جلوه کند، اما باید بدانید که شهر رویاها، نامی است که بر آن نهاده‌اند. در سائوپائولو که جزو ثروتمندترین شهرهای جهان است شما میتوانید هر چیزی را پیدا کنید. می‌گویند اگر چیزی را نتوانستید در این شهر پیدا کنید در برزیل دنبال آن نگردید. تلفیق انواع برندهای لوکس در کنار دست‌سازهای بومی و بازارهای سنتی می‌‌تواند هر گردشگری را با هر سلیقه‌ای مجاب کند که سوغاتی از سائوپائولو تهیه کند. شما در این شهر علاوه‌بر غذاهای تایلندی، چینی، هندی یا ایتالیایی میتوانید قلیان هم بکشید.
ورود به دیودوژانیرو
پس از رسیدن به فرودگاه بزرگ و قدیمی Guarulhos برای رسیدن به ریودوژانیرو یک پرواز یک ساعته داشتیم و در نهایت به دومین شهر بزرگ برزیل پس از سائوپائولو رسیدیم. ریودوژانیرو به پرتغالی به معنای رودخانه ژانویه است که به اختصار ریو نام برده می‌شود.
ریو یا ریودوژانیرو زیباترین شهر برزیل محسوب می‌شود. ریودوژانیرو شهر ورزش‌های آبی، تفریحات ساحلی و فوتبال است. شهرت این شهر به خاطر سواحل آن است. ماسه‌های نرم و طلایی، آب‌های زلال و موج‌های بلند سالانه میلیون‌ها توریست را به ریو می‌کشاند. نه تنها افراد عادی که حتی موج‌سواران حرفه‌ای هم از طرفداران این بهشت موج‌سواری هستند. فلامنگو، بوتافوگو، یورکا، ورملا، کوپاکابانا، آرپودور، راموس، ایپانما، لبلون، سائو کونرائو، لیم، بارا دی‌‌تیجوکا از پارک‌ها و سواحل معروف شهر هستند.
به خاطر نزدیکی به محل جلسات در هتل Novo Moundo اتاق گرفتیم که در منطقه جنوبی ریودوژانیرو واقع شده است.
یکی از شب‌ها برای گردش در شهر و صرف شام سوار تاکسی شدم، چیزی که بیش از همه توجه من را به خود جلب کرد زمین‌های فوتبال فراوان، ترافیک زیاد و به‌خصوص تعداد خیلی زیاد چراغ‌های راهنمایی بود؛ ناگفته نماند در این شهر کمتر کسی را میتوانید پیدا کنید که زبان انگلیسی را حتی در حد یک جمله ساده بلد باشد، قیمت بنزین در این شهر 3/3 تا 4/1 رئال حدود 1/5 دلار است که طبیعتا موجب می‌شود هزینه‌ها برای ما که به ریال سفر می‌کنیم بالا باشد.
روز دوم سفر بعد از چندین ساعت جلسه به هتل رفتیم و بعد از کمی استراحت به سمت Sugarloaf کوه قند راه افتادیم؛ کوهی در دهانه خلیج گوانابرا در شبه جزیره‌ای که در اقیانوس اطلس واقع شده است. نام این کوه ۳۹۶ متری از شکل آن‌که شبیه کله‌قند است، گرفته شده است در آنجا دو مرحله تله‌کابین وجود دارد که با آنها به بالای کوه قند می‌روید. تله‌کابین‌ها شیشه‌ای است و گنجایش ۶۵ نفر را دارد که با طی مسیری ۱۴۰۰ متری بین قله پائو دی آکوکار و کارا دی کائو مسافران را به بالای این کوه انتقال می‌دهند. خط اصلی تله‌کابین در سال ۱۹۱۲ ساخته و در سال‌های ۱۹۷۲ و ۲۰۰۸ بازسازی شده است. توصیه می‌کنم جوری برنامه‌ریزی کنید که غروب آفتاب را حتما از آنجا ببینید. مناظر بسیار زیبایی از شهر و ساحل از پنجره تله‌کابین‌ها پیدا است و نمایی از کل شهر را به گردشگران نشان می‌دهد. بلیت تله‌کابین ۶۲ رئال است.
مراکز خرید مجلل
پس از این بازدید با فرا رسیدن شب به مرکز خرید
Rio Sul سر زدیم که گرچه 6- 5 طبقه بود، اما در مقایسه با مرکز خریدهای کشورهای ترکیه و امارات چندان بزرگ نبود.
در روز سوم سفر، من و یکی از همکارانم برای بازدید از معدن و کارخانه سنگ‌آهن از طریق پرواز داخلی عازم شهر Belo horizonte شدیم. شهری که در فاصله ۵۵٠ کیلومتری ریودوژانیرو قرار دارد و به پایتخت معدنی برزیل معروف است. اکثر معادن بزرگ آهن در این منطقه واقع شده‌اند. البته معادن دیگری هم در این منطقه به چشم می‌خورد که مهم‌ترین آنها طلا، مس، پتاس (جواهر) و آهک هستند. این منطقه بعد از استرالیا دومین منطقه معدنی از نظر میزان سنگ معدن در دنیاست. این شهر حدود ٣ میلیون نفر جمعیت دارد و فاصله فرودگاهش تا مرکز شهر حدود ۴٠ کیلومتر است. Belo horizonte یکی از شهرهای میزبان جام جهانی است که شش بازی از جمله بازی ایران و آرژانتین در استادیوم مینیرو Mineriåo آن انجام می‌شود. این نام از نام ایالت گرفته شده است. ایالت Minas Gerais دومین ایالت پر جمعیت، ثروتمند، و چهارمین ایالت از لحاظ وسعت محسوب می‌شود. البته فرودگاه و جاده‌های منتهی به شهر همچنان در حال بازسازی بود که با توجه به نزدیک بودن به جام‌جهانی نشان‌دهنده عدم توسعه‌یافتگی منطقه با وجود قابلیت‌های بالای اقتصادی آن است. از محل‌های دیدنی این شهر می‌توان به دریاچه Panpulha اشاره کرد.
هتل محل اقامت ما سانفرانسیسکو نام داشت که دارای امکانات مناسب بوده و تقریبا در مرکز شهر قرار داشت.
شب قدمی در شهر زدیم و در یکی از کافه‌ها‌غذا (Picanha maturada) خوردیم. لازم است برای غذا که یکی از بخش‌های مهم سفر برای هر گردشگری است به این نکته اشاره کنم از لحاظ غذا در این شهر مشکلی نخواهید داشت چون دست‌پخت آنها، به‌خصوص شیوه پخت برنج آنها خیلی بهتر از کشورهای شرق آسیاست.
برزیلی ها، دیوانه فوتبال هستند
نکته جالب برای ما در شب اول آتش‌بازی‌های متعدد پس از انجام بازی‌های فوتبال بود. همان شب بازی تیم کروزیروی برزیل با سن لورنزوی آرژانتین از مرحله یک چهارم نهایی جام باشگاه‌های آمریکای جنوبی انجام شد و از ١٠-١١ شب تا نیمه‌های شب آتش بازی‌های زیادی را مشاهده کردیم؛ این آتش‌بازی‌ها در کنار و سر و صدای بلند خوشحالی مردم نشان‌دهنده اهمیت فوتبال در سرزمین آفتاب و قهوه است؛ حدس من این بود که تیم برزیلی در این بازی برنده شده اما صبح که پرسیدم در کمال تعجب فهمیدم که تیم برزیلی باخته و خوشحالی از سوی طرفدارای تیم دیگر برزیلی اتلتیکو بوده چون تیم رقیب آنها در برزیل نتوانسته صعود کند. باید بگویم برزیلی‌ها واقعا دیوانه فوتبالند.
پنج‌شنبه صبح به سمت معدن به راه افتادیم. در فاصله 70- 60 کیلومتری که تا معدن وجود داشت چند شهر از جمله (Igarape) به معنای جوی آب به چشم می‌خورد که اکثرا ساکنان آن از کارگران معادن اطراف هستند..
بازدید از معدن و کارخانه‌های کنسانتره سنگ‌آهن تجربه عالی برای ما بود. مناظر زیبایی که واقعا دیدنی بود. چیزی که توجه من را به خود جلب کرد این بود که برخلاف ایران خانم‌ها در مناطق مختلف معدن و کارخانه از جمله اداری و نگهبانی کار می‌کردند. همچنین ایمنی بسیار بالا و الزام همه به رعایت قوانین HSE از نکات مهمی بود که در ایران در همه جا به شکل کامل اجرا نمی‌شود.
عصر در راه بازگشت به فرودگاه از دریاچه زیبای
panpulha دیدن کردیم که دقیقا کنار استادیوم فوتبال محل بازی ایران بود.
صبح روز آخر بعد از دو سه تا جلسه، سری به ساحل ماسه‌ای و زیبای کوپاکاپانا زدم. کوپاکاپانا منطقه‌ای در جنوب ریودوژانیرو است و به خاطر ساحل 4 کیلومتری خود، بسیار محبوب است. ساحل کوپاکاپانا از خیابان پرینسسا ایزابل شروع و به پوستوسیکس خاتمه می‌یابد. در آن سوی کوپاکاپانا دو ساحل کوچک، یکی داخل قلعه کوپاکاپانا و دیگری بعد از آن، یعنی ساحل دیابو قرار دارد.
حدودا غروب بود که به محل مجسمه مسیح رهایی بخش رفتیم. بزرگ‌ترین مجسمه آرت دکوی جهان به ارتفاع ۶/۳۹ متر شامل یک پایه ۵/۹ متری و عرض ۱۰ متر است. وزن این مجسمه ۶۳۵ تن و در قله ۷۱۰ متری کوه کورکووادو Corcovado قرار گرفته است. مجسمه مذکور حالت ایستاده عیسی مسیح را درحالی‌که دستان خود را کاملا باز کرده است نشان می‌دهد که این حالت نشان‌دهنده پذیرش همه انسان‌ها در آغوشش است. این مجسمه که نمادی از مسیحیت و صلح است و به سمبل ریو و برزیل تبدیل شده بین سال‌های ۱۹۲۲ و ۱۹۳۱ از بتن مسلح و سنگ صابون ساخته شده است. در ژوئیه سال ۲۰۰۷ مجسمه مسیح رهایی بخش به‌عنوان یکی از عجایب جدید هفت گانه شناخته شد. قطاری در آنجا واقع شده و بازدیدکننده‌ها را به بالای کوه می‌برد. مناظر مسیر و همچنین بالای کوه بسیار دیدنی است و مجسمه از نزدیک عظمت خاصی دارد. متاسفانه به واسطه مشغله نتوانستم خود را در زمان غروب به این منطقه هم برسانم؛ اگر قصد دارید از این منطقه بازدید کنید، قیمت بلیت قطار ۵۰ رئال است.
ارسال نظر