لحن و نحوه ادای کلمات حسین پناهی منحصر به فرد بود. طوری که برای اولین بار صدایش را می‌شنیدی فکر می‌کردی نقش بازی می‌کند و این عجیب بودن آهنگ کلامش بود که باعث می‌شد دکلمه شعرهایش با استقبال خوبی روبه‌رو شود. معمولا عرف بر‌این است که خود شاعران کمتر شعرهای خود را دکلمه می‌کنند، اما پناهی به واسطه اینکه حرفه‌اش بازیگری بود و با فن بیان آشنایی داشت و از طرفی در صدا و سیما هم کار کرده بود خودش به دکلمه کردن اشعارش پرداخت و همین خوانش اشعار بود که پناهی را به همه ما شناساند. حسن همایی از گویندگان رادیو و مدرس گویندگی در دانشگاه نظرات جالبی راجع به نحوه گویندگی پناهی دارد. او معتقد است دکلمه‌هایش دچار نقص است، ولی این نقص نوعی فرم در گویش پناهی محسوب می‌شود، مثلا گاهی می‌گوید «لک‌لک» و طوری این کلمه را ادا می‌کند که با شنیدنش تصویر لک‌لک بی‌واسطه در ذهن حادث می‌شود. همچنین کلمات را به تصویر می‌کشد و این یعنی نقطه قوت در دکلمه. این باعث می‌شود که مخاطب مثل یک موسیقی به آن گوش دهد. به عبارت بهتر پناهی موسیقی واژه‌ها را می‌شناخت و طوری صدایش را در کلام به رقص وا‌می‌داشت که مخاطب هیچگاه از دکلمه‌هایش خسته نمی‌شد. استاد بهروز رضوی هم که از دوبلرها و گویندگان با سابقه تلویزیون و رادیو است، درباره پناهی می‌گوید: با اینکه گوینده نبود مردم او را خیلی دوست داشتند و این به دلیل صمیمیت و سادگی گفتار حسین بود. لحن صدایش طوری بود که مخاطب بی‌اختیار جذب طنینش می‌شد و این تکنیکی است که در هیچ دانشگاهی تدریس نمی‌شود، چراکه یک امر کاملا ذاتی و شخصی است. در کل او «دوست داشتنی‌ترین لری بود که من دیدم». همچنین، پناهی در آخرین دکلمه‌هایش از استاد پرویز پرستویی نیز کمک می‌گیرد و ترکیب صدای جدی و احساسی پرستویی با صدای کودکانه و آهنگین پناهی اثری پدید می‌آورد که هر کسی با شنیدنش دچار غلیان احساسات می‌شود.