نت‌های سیاه برای خاموشی استاد جلیل شهناز
هفته‌ای که گذشت موسیقی ایران یکی از بزرگ‌ترین نام‌هایش را از دست داد. جلیل شهناز استادی بود که شاید تا سال‌ها کسی هم قد و قواره او در این سرزمین پیدا نشود. استاد برجسته تار بر اثر بیماری در ۹۲ سالگی درگذشت. او در خرداد ماه سال ۱۳۰۰ در اصفهان و در خانواده‌ای اهل موسیقی چشم به جهان گشود. پدرش (شعبان خان) علاقه زیادی به موسیقی ایرانی داشت و علاوه بر تار که ساز اختصاصی او بود، سه‌تار و سنتور هم می‌نواخت. شهناز از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و نواختن تار را در نزد عبدالحسین شهنازی و برادر بزرگ خود حسین شهناز فراگرفت. پشتکار زیاد و استعداد شگرف جلیل به حدی بود که در سنین جوانی از نوازندگان خوب اصفهان شد. جلیل شهناز در جوانی با حسن کسایی آشنا شد که این آشنایی آغاز همکاری بلندمدت آن دو بود. جلیل شهناز از سال ۱۳۲۴ در تهران ساکن شد و با رادیو تهران شروع به کار کرد و در بسیاری از برنامه‌ها به عنوان تک‌نواز شرکت کرد. اقامت جلیل شهناز در تهران مصادف بود با پخش برنامه‌های تخصصی موسیقی از رادیو و تلویزیون که جلیل شهناز از تکنوازان بی‌بدیل این دوران بود. وی در دهه ۶۰ به همراه فرامرز پایور، علی اصغر بهاری، محمد اسماعیلی و محمد موسوی در قالب گروه اساتید به اجرای برنامه در ایران و کشور‌های دیگر پرداخت. این استاد تار در طول زندگی هنری خود با هنرمندانی مانند فرامرز پایور، حبیب‌الله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، رضا ورزنده، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، اسدالله ملک، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه‌امیری و محمدرضا شجریان همکاری داشت. این هنرمند در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد و مدرک درجه یک هنری به وی اهدا شد و در سال‌های بعد بار‌ها مورد تقدیر قرار گرفت. در تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۳۸۹ خانه موسیقی به دست جلیل شهناز نوگشایی شد و در این مراسم نیز از سوی خانه موسیقی تجلیل شد. جلیل شهناز در سال‌های پایانی عمر خود با بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد.