روهینگیایی‌ها با یک نسل‌کشی فجیع دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها در شرایطی مورد ظلم و تعدی ارتش میانمار قرار گرفته‌اند که برنده صلح نوبل در آن کشور، سکوتی عجیب در قبال تحولات استان راخین درپیش گرفته است. آنگ‌سان سوچی که زمانی خود محکوم به حصر خانگی توسط دولت کودتا در میانمار بود، حالا با پیروزی حزبش در انتخابات خود بخشی از دولت این کشور شده اما هیچ اعتراضی به این کشتار نداشته است. از معدود سخنانی هم که به زبان رانده، این است که آتش اول را شورشی‌های روهینگیایی برپا کرده‌اند. اما اگر از نمایی بالا به روستاهای استان راخین نگاهی انداخته شود، بیشترشان در حال آتش گرفتن هستند. آتشی که از سوی ارتش میانمار به جان مسلمانان روهینگیایی انداخته شده است. سی‌ان‌ان در گزارشی نوشت: هزاران نفر از آنها از تپه‌ها و رودها و موانع سخت دیگر گذشته‌اند تا بتوانند خود را به بنگلادش برسانند. می‌گویند آنها از یک کشتار جمعی فرار می‌کنند که درحال حاضر در میانمار درحال رخ دادن است. بنا بر تخمین‌های سازمان ملل فقط از ابتدای درگیری‌ها نزدیک به ۴۰۰ هزار روهینگیایی که جزو اقلیت‌های مسلمان میانمار به‌حساب می‌آیند و در ایالت غربی راخین ساکن بودند، از خانه و کاشانه خود آواره شده و برای نجات جان خود از خشونت‌های جاری به‌سوی بنگلادش فرار کرده‌اند.

گفته‌های پناهندگان روهینگیایی‌ در اردوگاه پناهجویان در بنگلادش بیش از حد هراس‌آور و ترسناک است. حمیده بیگم، یکی از پناهجویانی که همه زندگی خود را در میانمار رها کرده و به این اردوگاه پناه آورده است تا دست‌کم جان خود را حفظ کند، به سی‌ان‌ان می‌گوید: «آنها ما را کتک می‌زدند، به سمت ما گلوله شلیک و ما را محکوم به مرگ می‌کردند.» این پناهجو ادامه می‌دهد: «بسیاری تاکنون کشته شده‌اند. بسیاری از زنان مورد تجاوز قرار گرفته و کشته شدند. ما خیلی فقیر هستیم. همسر من کارگر است.» او با اشاره به اشاعه خشونت که به‌دلیل حملات شبه‌نظامیان روهینگیایی صورت گرفت و در پی آن ۱۲ تن از نیروهای امنیتی میانمار کشته شدند، گفت: ما در روز دو وعده غذایی داشتیم اما با شروع جنگ همه‌چیزمان را از دست دادیم. بیگم تصریح کرد که میانمار در واکنش به حمله شورشی‌ها دست به یک تصفیه بزرگ زده و هزاران نفر را از خانه و کاشانه خود بیرون کرده است.

مقامات دولتی خود اذعان کرده‌اند که تاکنون چند صد نفر را کشته‌اند اما مدعی‌اند از این تعداد، بیشترشان تروریست بوده‌اند. این درحالی است که فعالان می‌گویند ارتش زنان، کودکان و مردان بی‌گناه را کشته است. در این شرایط هر دو طرف نیز آتش‌زدن خانه‌ها را به گردن یکدیگر انداخته‌اند. دولت مدعی است که خود روهینگیایی‌ها ۲۳۰۰خانه را به آتش کشیده‌اند. این درحالی است که روهینگیایی‌ها می‌گویند این ارتش بوده که دست به آتش زدن خانه‌ها زده است. بیگم می‌گوید که خانواده آنها به دست ارتش و همراهان آنها مورد شکنجه قرار گرفته و باقی نفرات خانواده آنها نیز به‌دلیل اینکه از پرداخت پول به سربازان میانماری خودداری کرده‌اند، کشته شده‌اند. بیگم می‌افزاید: ما برای نجات جان خود مجبور به کوچ شدیم. آنها به ما اجازه هیچ حرکت آزادانه‌ای را نمی‌دهند. ما از همه‌چیز محروم شده‌ایم. آنها خانواده‌هایی را انتخاب می‌کنند و از آنها تقاضای پول می‌کنند. بسیاری از آنها سهم‌شان گلوله بوده است. سازمان‌های کمک‌رسانی و سازمان ملل، دولت میانمار را به‌دلیل رفتاری که با این گروه دارد، محکوم کرده است.

شهروندانی فاقد حقوق

زید رعدالحسین، کمیسر عالی‌ حقوق‌بشر سازمان‌ملل می‌گوید: «برای دهه‌ها است که خشونت سیستماتیک علیه آنها وجود دارد و حملات سال ۲۰۱۶ نیز مشمول این خشونت‌های سازمان‌یافته می‌شود و آن حملات پایه‌گذار افراطی‌گری شد و همگان در حال از دست دادن همه‌چیزشان هستند.» محمد هارون، یکی از پناهجویانی که توانسته است جان خود را نجات دهد، به سی‌ان‌ان می‌گوید: در میانمار گروه‌های نژادی متنوعی زندگی می‌کنند اما این تنها روهینگیایی‌ها هستند که مورد تنفر حکومت هستند. روهینگیایی‌ها جزو اقلیت‌‌های جمعیتی میانمار به‌حساب می‌آیند اما برای چندین نسل است که به آنها حق شهروندی اعطا نشده است. یکی دیگر از پناهجویان می‌گوید: ارتش از آنها خواسته بود که داخل خانه بمانند اما وی تصریح می‌کند که اگر آنها در داخل خانه باقی می‌ماندند، آنجا به دست ارتش به آتش کشیده شده یا اینکه مورد هدف گلوله قرار می‌گرفتند.

نوبین شونا که به تازگی توانسته از میانمار بگریزد، افزود: دولت هیچ حق و حقوقی برای مسلمانان قائل نیست. این زن که توانسته به‌تنهایی از روستای خود بگریزد، می‌گوید: ارتش هفته قبل به روستای آنها آمد و دست‌کم ۵ نفر را کشت. او گفت که پسر وی نیز در میان کشته‌شدگان بوده است. او می‌گوید: آنها تا حد مرگ شکنجه شدند، سپس خانه ما را به آتش کشیدند. ما همه چیزمان را از دست دادیم. این زن پناهجو می‌گوید: چگونه توانستم زنده بمانم؟ بدون پول. پس از اینکه فاجعه را به چشمان خود دیدم، به سمت مرز بنگلادش سفر کردم. چهار روز پیش خانه و کاشانه خود را ترک کردم. اما نمی‌دانم حالا باید کجا بروم؟ پسرم نیز کشته شده است. بنا بر رصد حرکت پناهجویان اکنون هزاران نفر دیگر نیز به سمت غرب درحال حرکت هستند. جایی که بنگلادش قرار دارد و از یک امنیت نسبی برخوردار است. بنا بر تخمین‌ها ۲۰ تا ۵۰ هزار پناهجوی روهینگیایی در هر هفته توانسته‌اند خود را به بنگلادش برسانند.

سال گذشته نزدیک ۸۵ هزار روهینگیایی به‌دلیل مشابه از مرزها عبور کرده و وارد بنگلادش شدند. سالی اسمیت، مدیر اجرایی صندوق مالی نکسوس که یک سازمان مردم‌نهاد است، می‌گوید این افراد برای دهه‌ها است که به دلایل مشابه مورد تعدی و ظلم قرار گرفته‌اند. اسمیت به سی‌ان‌ان گفت: اتفاق چند روز گذشته در مقیاس با آنچه در ماه اکتبر گذشته افتاد بسیار ناچیز به‌حساب می‌آید. آنها مستقیم و غیرمستقیم مورد ظلم دولتی‌ها قرار می‌گیرند. ارتش میانمار علیه این افراد است و آنها را می‌کشد، مورد تجاوز قرار می‌دهد و از رگبار برای کشتن افراد بی‌گناه استفاده می‌کند. عمده کسانی هم که کشته می‌شوند زنان و کودکان درحال فرار به سمت مرز بنگلادش هستند.

اسمیت می‌گوید: ارتش روستاها را به آتش می‌کشد و اصلا قابل‌قبول نیست که آنها به افراد عادی حمله می‌کنند. او تصریح می‌کند: آنگ‌سان سوچی، رهبر میانمار هم در این آزمون رد شده زیرا حاضر نشده است که این حملات را محکوم کند. او تاکید می‌کند: با اینکه او برنده جایزه نوبل شده، اما برای او صلح بین بودایی‌ها مهم است نه روهینگیایی‌ها. به اعتقاد اسمیت او از زبانی برای شرح این وقایع استفاده می‌کند که اصلا قابل‌قبول نیست. او می‌گوید ارتش در حال مبارزه با تروریست‌ها است، اما آنچه مشاهده می‌شود ارتش درحال حمله به افراد عادی است. سوچی در واکنش به این اتفاقات گفته است که دولت میانمار درحال پاکسازی نژادی نیست و از محکوم کردن اقدامات ارتش میانمار خودداری کرده است.

نسل‌کشی در میانمار