ماشین کنترلی خیلی جدی!
ماشین‌های کنترلی یکی از اسباب بازی‌های محبوب بچه‌ها به حساب می‌آیند. خودروهای کنترلی با موتور بنزینی که به آنها RC می‌گویند کمی جدی تر بوده و برای تفریح و رقابت بزرگ‌ترها ساخته شده‌اند. اما اکنون دامنه ماشین‌های کنترلی به حدی رسیده که کم کم آنها را برای رانندگی‌ها حرفه‌ای در پیست مسابقه آماده می‌کنند. نخستین نمونه از ماشین‌های کنترلی بزرگ اکنون آماده شده است. این ماشین، روبوریس یا همان روبات مسابقه نام دارد. خودرو ربوریس را یک شرکت دانش بنیان با همین نام طراحی و تولید کرده است. شرکتی که البته از سوی خودروسازی رنو پشتیبانی فنی و مالی می‌شود.
ماشین‌های کنترلی یکی از اسباب بازی‌های محبوب بچه‌ها به حساب می‌آیند. خودروهای کنترلی با موتور بنزینی که به آنها RC می‌گویند کمی جدی تر بوده و برای تفریح و رقابت بزرگ‌ترها ساخته شده‌اند. اما اکنون دامنه ماشین‌های کنترلی به حدی رسیده که کم کم آنها را برای رانندگی‌ها حرفه‌ای در پیست مسابقه آماده می‌کنند. نخستین نمونه از ماشین‌های کنترلی بزرگ اکنون آماده شده است. این ماشین، روبوریس یا همان روبات مسابقه نام دارد. خودرو ربوریس را یک شرکت دانش بنیان با همین نام طراحی و تولید کرده است. شرکتی که البته از سوی خودروسازی رنو پشتیبانی فنی و مالی می‌شود. ایده روبوریس یک ایده فرعی از خودروهای فرمول E است. فرمول E مسابقاتی با خودروهایی شبیه فرمول یک است که موتور الکتریکی دارند. دنیس اسوردوف مدیرعامل شرکت روبوریس در مورد این ایده می‌گوید ما قوای محرکه و شاسی مناسبی در خودروهای فرمول E داشتیم چرا آن را به یک سیستم خودران مسابقه‌ای تجهیز نکنیم؟ و این‌گونه ایده اولیه روبوریس شکل گرفت.
اگر چه شاسی این خودرو با فرمول E مشترک است اما این‌گونه نیست که بدنه آن هم کپی از فرمول E باشد. به دلیل اینکه دیگر نیازی به کاکپیت یا همان کابین راننده و فرمان و پدال‌ها نیست، دست طراحان برای طراحی یک بدنه آیرودینامیک کاملا باز بوده است. آنها نیز از این فرصت استفاده کرده و خودرویی شبیه به سفینه‌های فیلم جنگ ستارگان طراحی کرده اند! مهم‌ترین بخش و تفاوت این خودرو با دیگر خودروهای مسابقه بخش کنترل آن است. روبوریس برای این منظور از سه پردازنده استفاده می‌کند. این پردازنده‌ها از سوی شرکت انویدیا که یک شرکت معروف در زمینه ساخت پردازنده‌های کامپیوتری به خصوص پردازنده‌های گرافیکی است، ساخته شده‌اند. این سه پردازنده قدرتی همانند یک ابرکامپیوتر برای هدایتگر روبوریس ایجاد می‌کنند. هر یک از این پردازنده‌ها قدرتی برابر با ۸ترافلاپ (هر ترافلاپ برابر ۱۰ به توان ۱۲) دارند. یعنی می‌توانند ۲۴ تریلیون محاسبه را در یک ثانیه انجام دهند. این پردازنده مجموعه‌ای حسگرها را برای کنترل خودرو به کار می‌گیرد. حسگرهای اصلی روبوریس ۱۲ حسگر الکترومغناطیسی یا همان راداری هستند که دور کف و بالای آن قرار گرفته‌اند. هر یک از این حسگرها با سرعت ۳۸۰۰ بار در ثانیه مسیر را تا شعاع ۳۰۰ متری اسکن می‌کنند. علاوه بر این حسگرهای مافوق صوت نیز در این خودرو به کار گرفته شده‌اند و دست آخر دوربین‌های معمولی نیز در روبوریس تعبیه شده‌اند. این خودرو با ترکیبی از راننده و راننده خودکار عمل می‌کند. هم می‌توان مانند یک ماشین کنترلی آن را از داخل ایستگاه هدایت کرد و هم می‌توان روبوریس‌ها را روی حالت خودکار گذاشت و از دیدن یک نبرد روباتیک در پیست لذت برد.
به گفته طراحان نوشتن الگوریتم رانندگی برای این خودرو دشوارترین بخش کار بوده است. چرا که برخلاف الگوریتم‌ها خودران شهری که برمبنای درست راندن نوشته می‌شوند، الگوریتم این خودرو باید براساس پیروز شدن و در عین حال سالم ماندن نوشته شود. به این معنی که باید تمایل به پیروزی را در مغز کامپیوتری این خودرو می‌گنجاندند. یک راننده می‌تواند تفاوت بین ریسک کردن و دیوانگی کردن در مسابقه را از هم تمییز دهد اما یاددادن تفکیک این دو مقوله از هم به یک ماشین کار چندان ساده‌ای نیست. بدنه این خودرو از خودروهای فرمول یک کوتاه‌تر بوده و به ۸/ ۴ متر می‌رسد. اما وزن آن بیشتر است. این خودرو نزدیک به هزار کیلوگرم وزن دارد که ۲۵۰ کیلو سنگین‌تر از خودروهای فرمول یک است. اگر چه کاکپیت و متعلقات رانندگی این خود حذف شده‌اند اما ابزار ناوبری و همچنین باتری‌هایی که به آن افزوده شده‌اند وزن روبوریس را بالا برده است. در مورد توان پیشرانه این خودرو عددی ذکر نشده اما توضیح داده‌اند که روبوریس می‌تواند به سرعت ۳۰۰ کیلومتر و کمی بالاتر از آن دست پیدا کند. این سرعت وضعیت روبوریس را در شرایطی بهتر از خودروهای فرمول E قرار داده و امکان رقابت آن با خودروهای فرمول یک را نیز فراهم می‌آورد. بدنه این خودرو از فیبر کربن ساخته شده است و از این نظر برتری خاصی بر خودروهای مسابقه‌ای رایج ندارد. اما الگوهای آیرودینامیک به کار گرفته شده در آن کاملا جدید هستند. در ربوریس از باله‌های جلو و عقب مجزا خبری نیست و این دو بخش در الگوی کلی بدنه حل شده‌اند. همچنین به دلیل اینکه دیگر نیازی به محفظه موتور احتراقی، هواکش و کابین راننده نبوده، قسمت میانی بدنه کاملا کشیده و بدون برجستگی طراحی شده است. در مورد هزینه طراحی این خودرو رقمی ذکر نکرده‌اند اما هزینه پردازنده‌های آن به تنهایی بیش از ۷۰ هزار دلار است. یکی از دلایل گرانی آن تولید اختصاصی برای روبوریس است و در صورتی که تیم‌ها وارد سرمایه‌گذاری در خودروهای مسابقه کنترلی شوند، هزینه تولید پردازنده‌ها هم از سوی شرکت انویدیا کاهش خواهد یافت.
ارسال نظر