در انتهای این گزارش نیز به سایر گزارش‌های سال ۲۰۱۵ اشاره شده بود که مطابق با آنها شاخص قابلیت زندگی در این سال برای تهران از میان ۱۴۰ شهر، ۱۲۹ بود و این کلان‌شهر از نظر شاخص هزینه زندگی در میان ۱۳۱ شهر بزرگ مورد بررسی، رده ۶۲ (رتبه یک ارزان‌ترین شهر بود) و از نظر از نظر رتبه‌بندی محیط کسب‌و‌کار از ۸۲ شهر نمونه، جایگاه ۸۱ را داشت. گزارش ایپسوس ۲۰۱۷ نیز که در خصوص شهرهای بزرگ جهان منتشر شده، به تهران امتیاز مناسبی نداده است. در این گزارش تهران از ایران و نایروبی از کنیا در ته جدول قرار گرفته و بهترین شهرها در مجموع شاخص این گزارش نیز نیویورک، ابوظبی، لندن، پاریس و سیدنی ذکر شده‌اند. این گزارش که به بررسی ۶۰ شهر مهم دنیا پرداخته است، بهترین شهر را برای زندگی زوریخ، سیدنی و ابوظبی دانسته و در زیرشاخص کسب‌و‌کار نیز بهترین شهر را نیویورک، ابوظبی و لندن عنوان کرده است.

این در حالی است که بهترین شهر برای بازدید پاریس ذکر شده و پس از آن نیز رم و نیویورک جای گرفته‌اند. جمع‌بندی این گزارش‌ها هر چند خالی از تورش نیست و ممکن است اشتباهاتی در آن و جمع‌آوری داده‌ها شکل گرفته باشد، اما نشان می‌دهد که این حجم از استرس به دلیل چه عواملی ایجاد شده است و بیش از آن لزوم کارهای بنیادین از سوی مقامات شهری را نشان می‌دهد. استرس‌هایی که ناشی از مواردی همچون وضعیت نامناسب کسب‌و‌کار و اشتغال، ترافیک، آلودگی و سایر عوامل فرهنگی و اجتماعی است که هرچند انباشت آن سال‌ها طول کشیده است، اما لزوم مبارزه با آن برای پرهیز از پرداخت هزینه‌های کلان در آینده از همین اکنون حس می‌شود.

در روزهای گذشته گزارشی مبنی بر اینکه تهران یکی از پراسترس‌ترین شهرهای جهان است، در یک بررسی منتشر شد. شاید مهم‌ترین پرسشی که در این زمینه مطرح شده است این باشد که ریشه این استرس‌های شهری چیست؟ واقعیت این است که پیش از این نیز گزارش‌های دیگری در خصوص شاخص‌های شهری تهران منتشر شده بودند که تا حدودی نگرانی‌ها را در مورد توسعه شهری پایتخت ایران و تبعاتی که از توسعه نه چندان برنامه‌ریزی شده آن حاصل می‌شود، افزایش می‌‌داد. برای مثال، در سال ۲۰۱۷ گزارش قابلیت زندگی جهانی از سوی اکونومیست منتشر که در آن شهرهای مختلفی در نقاط مختلف جهان مورد بررسی قرار گرفته بودند. در این گزارش، تهران در رتبه ۱۲۷ از ۱۴۰ شهر بررسی شده قرار داشت! با این حال یک مساله امیدبخش این بود که در دوره ۵ سال اخیر، تهران با رشد ۵ درصدی یکی از بهترین حرکت‌های مثبت در میان شهرها را به سوی بهبود کلید زده بود که امیدواریم در آینده نیز ادامه پیدا کند. در این فهرست شهرهای ملبورن، وین، ونکوور، تورنتو و کالگری در صدر قرار داشتند و شهرهای دمشق، لاگوس، طرابلس و داکا نیز در انتهای جدول جای گرفته بودند. امتیاز تهران در این گزارش ۸/ ۵۰ ذکر شده بود.

این در حالی است که از نظر اکونومیست شهرهایی که امتیاز کمتر از ۵۰ در این گزارش کسب کرده بودند، در بیشتر جنبه‌های زندگی شدیدا محدود هستند و در شهرهایی که امتیاز ۵۰ تا ۶۰ دارند، توانایی زندگی کردن اساسا محدود است. این امتیازدهی مبتنی‌بر پایداری (۲۵ امتیاز و شامل متغیرهایی همچون شیوع جرائم، خشونت، وجود تهدید ترور، خطر درگیری نظامی و آشوب)، سلامت (۲۰ امتیاز و شامل دسترسی به بهداشت فردی و عمومی و کیفیت آن)، فرهنگ و محیط‌زیست (۲۵ امتیاز و شامل متغیرهای دما و رطوبت، ناخوشایندی آب و هوا برای مسافران، سطح فساد، محدودیت‌های اجتماعی و مذهبی، سطح سانسور، در دسترس بودن ورزش و موارد فرهنگی، وضعیت غذا و نوشیدنی و کالاها و خدمات مصرفی)، آموزش (۱۰ امتیاز شامل وجود داشتن آموزش خصوصی و کیفیت آن در کنار آموزش عمومی) و زیرساخت‌ها (۲۰ امتیاز شامل کیفیت شبکه جاده‌ای، ارتباطات داخلی و حمل و نقل عمومی، کیفیت مسکن‌های موجود، آب و ارتباطات راه دور) بوده است. تمام این عوامل که بر قابلیت زندگی کردن در شهرها موثر هستند، در صورت نبود یا نامناسب بودن در ایجاد استرس نیز نقش دارند. از سوی دیگر، بررسی اکونومیست از امن‌ترین شهرهای جهان در سال ۲۰۱۵ نشان می‌داد که از ۵۰ شهر مورد بررسی، تهران در رتبه ۴۹ قرار گرفته بود. در این فهرست تهران با ۷۸/ ۵۳ امتیاز تنها بالاتر از جاکارتا، پایتخت اندونزی قرار گرفته بود. در زیرشاخص‌های این گزارش، تهران از نظر امنیت دیجیتالی در رده آخر قرار داشت، از نظر امنیت بهداشتی در رتبه ۴۹، از نظر ایمنی زیرساخت‌ها در رده ۴۳ و از لحاظ امنیت فردی در رتبه ۴۷ قرار گرفته بود. این در حالی است که در طبقه‌بندی درآمدی این گزارش، تهران با درآمد سرانه ۱۰ تا ۳۰ هزار دلار (با داده‌های سال ۲۰۱۳) در دسته پایین‌تر از متوسط و رتبه ۴۶ قرار گرفته بود. تنها شهرهای دهلی و بمبئی از هند، هوشی‌مینه از ویتنام و جاکارتا از اندونزی از تهران درآمد سرانه پایین‌تری داشتند.

تهران در آیینه گزارش‌های بین‌المللی