پنبه کردن یا ریسندگی؟!

گروه صنعت- نیازی که قابل چشم پوشی نیست و خرید آن برای هر خانواده اجباری است. خرید پوشاک آن هم در کشوری که مواد اولیه صنعت پوشاک را به میزان مطلوب دارد، از دانش و مواد اولیه کشاورزی و پتروشیمی برخوردار است، ذوق هنری تولید فرش دستباف و بازار صادراتی محصولاتی مانند چادر مشکی را داراست، باید بسیار پررونق باشد؛ صاحبان صنعت نساجی اما حرف دیگری می زنند.

امروز گِله صنعتگران حوزه پوشاک از واردات کالای نساجی هندی به جای پول نفت و باز بودن مرزها بر روی لباس های قاچاق است. رکود هم که برای همه صنایع آزاردهنده شده، نساجی ها را هم بی نصیب نگذاشته. به این لیست، باز شدن درهای کشور بر روی برندهای خارجی و نبود توان رقابت در تولیدات داخلی را هم اضافه کنید. آش شله قلمکاری که رشته هایش، سر درازی دارد تا آنجا که تمام رشته های تلاش نساجان داخلی را به پنبه تبدیل کند. دبیر انجمن صنایع همگن نساجی استان اصفهان به با دنیای اقتصاد می گوید: در حال حاضر بخش بازرگانی و فروش برندهای خارجی پوشاک به کشور ما می آیند تا کالای خود را به فروش برسانند و با خود تکنولوژی نمی آورند که این موضوع باعث نابودی صنعت نساجی داخلی است. مظفر چلمقانی با انتقاد از سخت گیری های مالیاتی و بانکی گفت: در سایر کشورها در زمان رکود، دولت با تسهیلات بانکی و آسان گرفتن مسایلی مانند مالیات به کمک تولیدکنندگان می رود؛ اما در کشور ما با وجود رکود، مالیات ها و جرایم آنها و ... به شکل قبل اعمال می شود و بنابراین تولیدکننده داخلی توان رقابت با برندهای خارجی که به کشور وارد خواهند شد را ندارد. وی با اشاره به میزان بالای قاچاق پوشاک به کشور گفت: پوشاک قاچاق از طریق بعضی بازارچه های مرزی و خارج از گمرک و بدون پرداخت هزینه های گمرکی وارد کشور می شود و از آنجا که عوارضی به آنها تعلق نمی گیرد با قیمت پایین تری عرضه می شود که این موضوع به تولید داخل ضربه وارد می کند. وی تصریح کرد: متاسفانه یکی از سازمان ها ۲۰ میلیون متر پارچه کفن را در ازای طلب نفتی کشور از هند وارد کرده است و هندی ها به جای پرداخت پول نفت یا ارسال مواد اولیه صنعت نساجی، محصول نهایی را برای ما فرستاده اند و درواقع ما برای آنها ایجاد اشتغال کرده ایم.

وی ادامه داد: وقتی پوشاک از خارج وارد می شود، دوخت و دوز کمتر صورت می گیرد، به پارچه کمتری نیاز است و در نتیجه به مواد اولیه تولید پارچه هم نیاز نیست و کل چرخه دچار رکود می شود. به تازگی جمعی از فعالان صنعت پوشاک ایتالیا به اصفهان سفر کردند و با فعالان این صنعت در اصفهان دیداری داشتند. رییس اتاق بازرگانی اصفهان در این نشست گفت: اصفهان به عنوان قطب صنعت نساجی و همچنین دارا بودن ۱۰۰ هزار واحد صنفی و فروشگاهی می تواند زمینه مناسبی را برای همکاری مشترک با برندهای معتبر پوشاک جهان فراهم سازد. سیدعبدالوهاب سهل آبادی اعلام کرده بود: همکاری برندهای معتبر اروپایی با صنعت پوشاک اصفهان می تواند باعث سهولت صادرات به سایر کشورهای خاورمیانه شود. وی ادامه داد: اتاق بازرگانی اصفهان برای تسهیل سرمایه گذاری شرکت ایتالیایی در اصفهان از آمادگی کافی برخوردار است و از سرمایه گذاران در استان حمایت می کند. آن طور که از صحبت های رییس اتاق بازرگانی اصفهان بر می آید، تلاش ها بر این است که حضور خارجی ها در ایران و استان، به صورت سرمایه گذاری باشد و نه فروش محصولات نهایی. امیلیو کاربونرا گیانی مدیر اجرایی شرکت می سو نی ایتالیایی نیز در این نشست به فضای اجتماعی و اقتصادی مراکز خرید اصفهان اشاره کرد و گفت: امیدواریم فعالیت مشترکمان در این شهر افزایش یابد.

وی هدف این شرکت را سرمایه گذاری بلند مدت در اصفهان اعلام کرد و افزود: زمینه های سرمایه گذاری و همکاری متقابل برای پیشبرد اهداف، مورد بررسی قرار می گیرد. بنابراین ورود نساجی های خارجی، برای داخلی ها امری است پر از بیم و امید؛ شاید بتوان گفت راه رفتن بر نخی نازک است که باید با احتیاط روی آن گام برداشت. حال آیا حضور خارجی ها می تواند پنبه های ما را رشته کند و از بیکاری درمان بیاورد؟ یا نه! باعث شود که هر چه رشته ایم پنبه شود و کار دستمان بدهد؟