قطار ساعت ۱۰

مجتبی سرانجام پور داستان آدمهایی که در مترو تردد می کنند قصه آدمهایی است که خسته از نقش های روزانه در کمترین فاصله از هم می نشینند و در انتظار رسیدن به مقصد با یکدیگر همسفر می شوند،گاه با هم درد و دل می کنند و گاه سرک می کشند تا ببینند هم قطارشان مشغول چه کاری است . آخرین ساعت های مترو شاهد مردمانی است که قصه ی کلانشهر را در روزی که گذشت بر چهره دارند. رفتار آنها با هم و گاهی تحملشان ، بی واسطه مناسبات اجتماعی شهر را نشان میدهد. آدمهایی که از هر قشری باشند در کنار هم و برروی صندلی می نشینند و روزی را که گذشت به یاد می اورند.

مجتبی سرانجام پور داستان آدمهایی که در مترو تردد می کنند قصه آدمهایی است که خسته از نقش های روزانه در کمترین فاصله از هم می نشینند و در انتظار رسیدن به مقصد با یکدیگر همسفر می شوند،گاه با هم درد و دل می کنند و گاه سرک می کشند تا ببینند هم قطارشان مشغول چه کاری است . آخرین ساعت های مترو شاهد مردمانی است که قصه ی کلانشهر را در روزی که گذشت بر چهره دارند.رفتار آنها با هم و گاهی تحملشان ، بی واسطه مناسبات اجتماعی شهر را نشان میدهد.آدمهایی که از هر قشری باشند در کنار هم و برروی صندلی می نشینند و روزی را که گذشت به یاد می اورند.مسافران قطار ساعت 10 کسانی هستند که دیرتر از بقیه به خانه هایشان می رسند وگاهی قبل از رسیدن برای دقایقی چشمهایشان را بر روی هم می گذارند و هدفونی در گوش خود می گذارند تا شاید فریاد های زندگی روزمره تهران را که هنوز هم با صدای دستفروشان مترو ادامه دارد نشنوند.
راوی این تصاویرعلی رضا گودرزی عکاس ۳۰ ساله ساکن تهران است که این مجموعه را با دوربین موبایلش ثبت کرده است.