زمزمه‌های حضور زنان در ورزشگاه برای دیدن بازی‌های تیم‌های مردان از سال 76 آغاز شد؛ زمانی که دولت خاتمی بر سر کار آمد و کم کم این مطالبه از سوی زنان مطرح شد. به گفته بهزاد کتیرایی مسوول وقت حراست سازمان تربیت بدنی، در آن زمان این موضوع، مسوولان را بر آن داشت تا تدبیری برای این مساله بیندیشند.اما اولین بار زنان در بازی والیبال نوجوانان آسیا در سال ۷۷ ورود به ورزشگاه‌ها را تجربه کردند؛ بازی‌ای که تیم نوجوانان ایران قهرمان شد اما این موضوع با اقبال خوش از سوی برخی مسوولان مواجه نشد و اعتراضاتی به حضور زنان در مکان‌های ورزشی صورت گرفت. همین موضوع موجب شد تا هاشمی‌طبا، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی، پس از بررسی موضوع و دسته‌بندی رشته‌های ورزشی، تنها در بعضی از رشته‌ها اجازه حضور بانوان را صادر کند. بااین‌که ورود زنان به سالن‌های ورزشی کشتی و شنا مورد ممنوعیت شدید بود، همچنان صحبتی درخصوص ممنوعیت حضور در ورزشگاه‌های فوتبال مطرح نمی‌شد؛ چون عملا مباحث شرعی نیز در نظر گرفته می‌شد. در همین سال اولین حضور زنان در ورزشگاه‌های فوتبال نیز محقق شد؛ جشن راهیابی تیم ملی به جام جهانی ۹۸ فرانسه در ورزشگاه آزادی. در سال‌های بعد و در جریان مسابقه ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶، ورود زنان به ورزشگاه به سختی و با تلاش آنها میسر شد. چندی پس از آنکه محمود احمدی‌نژاد به ریاست‌جمهوری رسید نیز دستور ورود زنان به استادیوم‌ها را ابلاغ کرد؛ اما چون با مخالفت برخی مراجع عظام مواجه شد، از موضع خود عقب نشست. خرداد ۸۵، یکی از آخرین تلاش‌های زنان برای حضور در استادیوم 100هزار نفری بود؛ استادیومی که زنان علاقه‌مند به فوتبال از آن به‌عنوان «استادیوم 100هزار پسری» یاد می‌کنند. در جریان مسابقه ایران و بوسنی که قبل از جام جهانی و در خرداد 85 برگزار شد، عده زیادی از زنان در مقابل استادیوم آزادی حضور یافتند و پای تلویزیونی که با خود آورده بودند نشستند و مسابقه را تماشا کردند. گرچه در مورد ورزش‌های سالنی، غیر از شنا و کشتی، سختگیری کمتری صورت می‌گرفت و زنان همیشه در سالن‌های مسابقات والیبال، بسکتبال و هندبال حضور خود را حفظ می‌کردند، اما سرانجام از سال ۹۱ و با دستور حراست وزارت ورزش و جوانان این امکان از زنان گرفته شد.