تفاوت صادقیان و بیرانوند چیست؟

دیروز بالاخره باشگاه نفت تهران موفق شد بیرانوند، دروازه‌بان خبرسازش را به اردوی ترکیه ببرد. در حال حاضر ماجرای جدایی او از نفت و پیوستنش به پرسپولیس به یک داستان عجیب تبدیل شده است. در شرایطی که این بازیکن تمایل زیادی به سرخپوش شدن دارد، باشگاه نفت با این موضوع مخالفت می‌کند. آنها هر دو پای‌شان را در یک کفش کرده‌اند که بیرانوند باید بماند و راه دیگری وجود ندارد.

این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که بیرانوند حتی شنبه‌شب روی آنتن شبکه خبر هم آشکارا از علاقه‌اش به پرسپولیسی شدن سخن گفت. طبیعتا باشگاه نفت اختیار بازیکنش را دارد و می‌تواند بیرانوند را دودستی نگه دارد. با این حال نکته جالب به رویکرد دوگانه نفت در قبال بیرانوند و صادقیان مربوط می‌شود. چندی پیش و بعد از آنکه پیام صادقیان در پستی روی اینستاگرامش نوشت از حضور در نفت خسته شده و قصد جدایی از این تیم را دارد، مسوولان باشگاه به سرعت با تقاضای وی موافقت کردند و او را در لیست مازاد قرار دادند. در این میان حتی اصرار منصوریان به حفظ پیام هم باعث پشیمانی نفت نشد و آنها رضایت‌نامه صادقیان را به مقصد صبای قم صادر کردند.

جالب اینجاست که رحیم ایرانیان، سرپرست این تیم در توضیح جدایی صادقیان گفته بود: «به هر حال او دلش با ما نبود و اخیرا بارها از طریق صفحات اجتماعی نیز اعلام کرده بود دیگر تمایلی ندارد در تیم حضور داشته باشد. بعد از این مسائل، باشگاه نیز با او به صحبت پرداخت و در نهایت رضایت‌نامه‌اش را صادر کرد تا بتواند برای تیم دیگری به میدان برود.» خب حالا باید از نفتی‌ها پرسید چه فرقی بین صادقیان و بیرانوند وجود دارد؟ آیا الان واقعا دل بیرانوند با باشگاه است؟ اگر صادقیان فقط یک پست دو خطی گذاشت و رفت، بیرانوند به هر دری می‌زند که برود؛ اما به او اجازه جدایی نمی‌دهند. این تازه در حالی است که مطابق آمار و اخبار، در فصل جاری پیام به نسبت بیرانوند برای نفت بازیکن کم‌حاشیه‌تر و موثرتری بوده است. اگر در مقطعی بیرانوند با منصوریان دچار مشکل شد و روی نیمکت نشست، پیام صادقیان تا لحظه آخر مورد حمایت و اعتماد این مربی بود. با این شرایط این رفتار دوگانه را چطور می‌توان تحلیل کرد؟