پویا عباسی

زمان می‌گذرد، اما در ورزش اول ایران انگار آب از آب تکان نمی‌خورد.

دو ماه از المپیک ۲۰۰۸ پکن گذشته است، المپیکی که سندی تاثرآور و پردرد برای کشتی ایران بود؛ المپیک پکن با چهره‌ای سرشار از ناکامی برای ورزش پرافتخار کشتی ما.

دو ماه گذشته است، اما مرهمی برزخم‌های عاشقان کشتی نیست،‌ ندیمی و همدمی امیدوار کننده نیست تا شاید بخواهد و بتواند نور امید را بر دل مردمان سرزمین رستم و آرش بتاباند؛ مردمان سرزمین سربلندی و شاهنامه. زمان می‌گذرد و حجم دارد، اما نه سرگناهکاری بالای دار است و نه کسی به دنبال رد خنجری است که زخم بر دل‌ها نشانده.

زمان می‌گذرد و حجم دارد، اما کشتی پرافتخار ما، طلایه دار ورزش ایران در مرداب ندانم کاری‌ها گیر کرده است و تکان از تکان نمی‌خورد.

از المپیک ۲۰۰۸ پکن دو ماه گذشته است، اما انگار پیکره ورزش اول ایران قصد تکان خوردن ندارد؛ فدراسیون کشتی سهام دار بزرگ این شکست،‌ واقعیت تلخ ناکامی را قبول ندارد و در انتظار معجزه‌ای است تا شاید ناجی از غیب برسد، ‌تا شاید کشتی را نجات دهد؛ تا شاید این آخرین شاید باشد؛ شاید ناجی از غرب بیاید.

دو ماه از المپیک ۲۰۰۸ پکن و شکست فاحش کشتی ایران می‌گذرد، اما تلاشی برای التیام بخشیدن بر زخم‌ها به چشم نمی‌خورد. بلاتکلیفی تیم های ملی کشتی را در آغوش گرفته‌اند؛ لیگ های کشتی هنوز در حدفاصل بودن و نبودن در نوسان هستند، ‌جام جهانی کشتی آزاد اسفندماه سال جاری قرار است در ایران برگزار شود، اما هنوز تیم ملی سرمربی ندارد و زمان همچنان می‌گذرد.

وضعیت مسابقات انتخابی تیم ملی، ‌جام تختی،‌ تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی جوانان و ...هم در هاله ای ابهام قرار دارند. وضعیت در کشتی قرمز است، اما هیچکس تکان نمی‌خورد.

زمان می‌گذرد و حجم دارد، اما ورزش اول ایران در بی زمانی و بی مکانی محض ایستاده است. وضعیت ورزش اول ایران قرمز است و زمان همچنان می‌گذرد.