حضور رحمان رضایی کمکی به پرسپولیس نمی‌کند

امیر حاج‌رضایی

«والدوس‌مان هاین»، شهر کوچکی است در اطراف آلمان که تیمی با همین نام دارد. این تیم سرمربی

با شخصیتی داشت که بسیار در شهر کوچک محبوب بود. پس از ۴ برد این تیم ۲ تساوی پی‌درپی کسب کرد و روزنامه‌ها برای این سرمربی نوشتند: «هیچ‌کس در جنتلمن بودن شما تردید ندارد، اما کی می‌خواهید ببرید.» با گفتن این مثال قصد داشتم اشاره‌ای داشته باشم به آقای قطبی. البته اینکه تمام تقصیرها را گردن قطبی بیندازیم کمی بی‌انصافی است. شکست و پیروزی هر دو متعلق به یک مجموعه است نه به یک شخص. پرسپولیس در این فصل بیماری کشنده‌ای دارد به نام ضعف دفاع تیمی. دفاع تیمی و انفرادی پرسپولیس فوق‌العاده ضعیف است. این حرف را منتقدی نادان و مغرض نمی‌گوید، بلکه جدول مسابقات لیگ برتر می‌گوید. دریافت هفت گل در دو بازی معنای دیگری به غیر از این نخواهد داشت. تغییرات پی‌درپی در خط دفاع از جمله فرستادن شیری از جناح چپ به وسط، پژمان نوری از هافبک دفاعی به دفاع آخر و آمدن علوی و... تغییراتی است که این ضعف را بیشتر می‌کند. این تیم برای حل مشکل موجود دو چاره دارد. اولین چاره تمرینات خیلی فشرده و اختصاصی برای مدافعان است و دیگری جذب یک یا دو مدافع سرعتی است. آلستر مدافع کندی است و مقابل مهاجمان سرعتی مانند مهاجمان فولاد از جریان بازی خارج می‌شود.

حضور رحمان رضایی و مدافعانی با سبک بازی او نمی‌تواند کمک چندانی به پرسپولیس کند. قطبی پیش از این اعلام کرده بود مدافع ۳۳ ساله نمی‌خواهد، اما شنیده‌ام که بعد از این بازی تغییر عقیده داده است. البته ما نمی‌دانیم رحمان رضایی در چه شرایطی قرار دارد، آماده است یا نه، اما به طور کلی می‌گویم مدافعانی با خصوصیات او در این شرایط به درد پرسپولیس نمی‌خورند.

در پایان باز هم تاکید می‌کنم این شکست فقط متعلق به قطبی نیست بلکه متعلق به آقایانی که پشت میز نشسته‌اند هم هست. پرسپولیس هم‌اکنون مشکل دارد و آقایان باید با مدیریت خود این مشکل را حل کنند.