اصلا حالا که بازار کری خوانی داغ شده و حتی مطبوعات کشور هم شروع کرده‌اند به لگد زدن به حریف، از همه این عزیزان می‌پرسیم که آیا حاضر بودید تیم ملی سه‌شنبه شب با نتیجه ۴بریک به قطر می‌باخت، اما ۸ ماه قبل این تیم را در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا شکست می‌داد؟ بدون تحقیق، قطعا پاسخ کادرفنی و بازیکنان هم به این آرزوی محال، مثبت است پس دیگر این رفتارها چه توجیهی دارد؟ واقعیت اینجاست که تیم ملی یکی از مهم‌ترین بازی‌های تاریخ خود را به قطر واگذار کرد و حالا هر اتفاقی رخ دهد، نمی‌تواند آن زخم را التیام بخشد. قطر قطعا در سال‌های اخیر یکی از تیم‌های موفق قاره بوده و بعضی بازیکنان هم مدام در باد همین تک لحظه‌ها و پیروز‌های سینوسی خوابیده‌اند؛ تا جایی که یکی از قدیمی‌ها که هنوز تیم هم ندارد و دعوت هم نمی‌شود، از آن سر دنیا به گزارشگر بازی خرده می‌گیرد که چرا ارزش کار بازیکنان و مربیان را پایین می‌آورد! زندگی ادامه دارد و قطعا زمین فوتبال این شانس را دوباره اعطا می‌کند که ایران هم به قهرمانی قاره کهن برسد، اما ‌ای کاش با یک برد، این‌گونه ذوق‌زده نشویم، چرا که قبلا هم ظرفیت شکست خوردن‌مان برابر قطر را با رفتار زشت موفق‌ترین لژیونر کشورمان نشان داده‌ایم!