تکرار مکررات در استقلال
متد نکونام نمیرد هرگز!
حتی پس از برد شیرین دقایق پایانی برابر شمس‌آذر هم سرمربی استقلال گلایه‌هایی داشت، اما این هفته آن را به اوج رساند. انگار که او دقیقا از همان متد فصل قبل الگو گرفته و برایش مهم نیست آن مسیر منتج به موفقیت نشد. نکونام در حالی از نظر رفتاری هر روز بیشتر شبیه کارلوس کی‌روش می‌شود که حتی در برخی موارد از سرمربی پرتغالی هم سبقت گرفته است. کی‌روش هیچ‌گاه پشت شاگردانش را خالی نمی‌کرد و حداقل در ظاهر هوای آنها را داشت، اما کاپیتان او این کار را هم انجام نمی‌دهد. از ماجرای حسین حسینی و کنار گذاشتن کوین یامگا به شیوه‌ای عجیب گرفته تا ابوالفضل جلالی که گفته می‌شد مصدوم است، اما صراحتا مورد نقد نکونام قرار گرفت که چرا زندگی حرفه‌ای ندارد! شاید تلنگر زدن به بازیکنان در رسانه‌ها گاهی اوقات احتیاج باشد، اما سرمربی استقلال در این مورد درحال افتادن از آن سمت بام است. اتفاقی که فصل قبل هم به صورت کلی درحال انجام آن بود و مدام با کلیدواژه نداشتن بازیکن، به مدیریت حمله می‌کرد و سر هواداران منت می‌گذاشت. انگار حتی با رفتن آن مدیر مخالف و گرفتن کلی ستاره گران‌قیمت، هنوز چیزی عوض نشده و در روی همان پاشنه می‌چرخد.
نکونام درحالی اعتراض داشت نیمکت تیمش در جریان تساوی ۲-۲ برابر ملوان پر از بازیکنان جوان بوده که تیم حریف اساسا مجموعه‌ای از بازیکنان سرباز و بعضا جوانان کم نام و نشان است و قطعا از لحاظ مهره، دست سرمربی استقلال خیلی بازتر از همتایش یعنی مازیار زارع بود. سوال اینجاست یعنی فقط حضور گوستاوو بلانکو می‌توانست ضامن برتری آبی‌ها برابر ملوان باشد؟ وقتی اصرار آقای سرمربی حتی با وجود در اختیار داشتن امثال اندونگ و کاکوتا، بازی دادن به سوهان روح هواداران یعنی آرش رضاوند است، یعنی حتی اگر لوکا مودریچ در اوج هم الان در اختیار نکونام بود، احتمال اینکه روی نیمکت نشانده شود و آقای سرمربی از ثبت نشدن کارت بازی خوسلو ایراد بگیرد، وجود داشت!
از سوی دیگر با وجود انتقاد درست از ناتوانی باشگاه در میزبانی (که مشکل کلی فوتبال ایران محسوب می‌شود و فقط مربوط به استقلال نمی‌شود)، نکونام از وزیدن باد شدید در ورزشگاه قزوین گلایه داشت و آن را عامل تغییر تاکتیک تیمش دانست. خب سوال این است در چنین شرایطی استقلال چه اصراری به بازی مستقیم و سانتر از جناحین داشت؟ مگر وزش باد، این کار را سخت‌تر نمی‌کند؟ رویه‌ای که جواد لالیگایی برگزیده و گویا قصد عقب‌نشینی از آن را هم ندارد، یک بار منجر به از دست دادن جام شد، ولی انگار او مایل نیست نسخه جدیدی برای موفقیت عرضه کند. این‌بار اما هواداران استقلال مثل پارسال نکو را مرد مظلوم قصه نمی‌دانند و غرولندهای پیاپی‌اش را هم بر نمی‌تابند. نتیجه؟ اگر استقلال با همین رویه پیش برود، این‌بار طرفداران پشت سرمربی را خالی می‌کنند.
این همان دژ دفاعی است؟
یکی از نقاط قوت استقلال در فصل گذشته که باعث شد تا هفته آخر مدعی قهرمانی باقی بماند، خط دفاع مستحکم این تیم بود. آبی‌ها در تمام طول فصل قبل تنها 15 گل دریافت کردند و حسین حسینی هم یکی از بهترین فصول دوران بازی‌اش را پشت سر گذاشت.
با این حال انگار از آن اقتدار پارسال خبری نیست و استقلال در دو هفته ابتدایی و برابر رقبایی مثل شمس‌آذر و ملوان، 3 گل دریافت کرده است. این درحالی است که آنها تا پایان هفته هشتم فصل قبل، 4 گل خورده بودند که دوتای آنها را هم حریفانی مثل سپاهان و پرسپولیس وارد دروازه‌شان کرده بودند. با وجود تقویت خط دفاعی تیم با خرید نفراتی مثل سامان فلاح، میلاد زکی‌پور و رامین رضاییان اما جواد نکونام انگار سازمان دفاعی تیمش را از دست داده و در این بین نباید از افت روحی و روانی حسینی پس از اتفاقات ابتدای فصل نیز غافل شد. ضمن اینکه انگار حضور رامین هرچقدر هم که کیفیت فنی خط حمله را بالا برده و او را تبدیل به امید اول گلزنی تیم کرده، به همان اندازه هم در ضعف دفاعی تاثیرگذار بوده است. به هرحال یا این موضوع حل می‌شود و خط دفاع تیم دوباره حالت دژی مستحکم به خود می‌گیرد یا اینکه نقطه قوت فصل قبل استقلال، می‌شود منطقه‌ای که حریفان از طریق آن می‌توانند به این تیم ضربه بزنند.
