۵۰ سالگی آقای نمره ۲۰
این‌طور با عزت زندگی کنید!
خیلی‌از فوتبالی‌ها و غیرفوتبالی‌ها، ورزشـی‌ها و غیر ورزشــی‌ها و پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها در کنار هواداران سایر تیم‌ها تولد کریم را به او شادباش گفتند و از همه مهم‌تر اینکه هزاران نفر از مردم عادی هم در فضای مجازی با انتشار پست و استوری نشان دادند همچنان به یاد شماره ۶ تاریخی فوتبال ایران هستند؛ یکی از بهترین هافبک‌های دفاعی همه دوران که البته راز محبوبیتش چیزی فراتر از این مسائل فنی است.
قرار به بت ساختن از باقری یا هر فرد دیگری نیست. قطعا آقا کریم هم مثل هر انسانی نقاط ضعف و کاستی‌های خودش را دارد. اگر از او یاد می‌کنیم، اگر دنبال این هستیم که نوع برخورد جامعه با باقری را پررنگ کنیم و در ویترین بیاوریم، فقط یک دلیل دارد؛ اینکه جوانان ما، آنهایی که امروز در ابتدای مسیر شهرت هستند بفهمند که فقط خور و خواب و خشم اهمیت ندارد و چیزهای مهم‌تری هم در زندگی وجود دارد. اگر قرار باشد شما نام خودت را جاودانه کنی و عزت و احترامی در جامعه به دست بیاوری، لازمه‌اش این است که مراقب رفتارهایت باشی و خط قرمزهایت را چیزی غیر از منافع و مصالح شخصی‌ات بسازد. در غیر این صورت ممکن است تا خرخره غرق در پول باشی و از رفاه کامل بهره ببری، اما آخرش حس می‌کنی یک چیزی کم است و مردم آن‌طوری که دلت خنک شود دوستت ندارند. این، نقطه آغاز احساس خسرانی است که هیچ جوری هم جبران نمی‌شود.
آقای بازیکنی که به هواداران حمله می‌کنی، جناب ستاره‌ای که بی‌رحمانه رجز می‌خوانی و حرمت رقیب را نگه نمی‌داری؛ دنیا فقط همین چند روز نیست. امروز شاید روی بورس باشید و یک عده لااقل به خاطر مناسبات رنگی پشت‌تان در بیایند، اما چهار روز دیگر بازنشسته خواهید شد و سیر فراموش شدن‌تان شروع می‌شود. هواداران تیفوسی جدید، به نسل تازه بازیکنان نظر خواهند کرد و آن روز است که پایگاه اجتماعی‌تان با رفتارهایی که در گذشته انجام دادید سنجیده خواهد شد. اگر احترام نگه داشته باشید، احترام‌تان خواهند کرد و اگر خودخواه و متکبر و بی‌اخلاق بوده باشید، همین پاسخ را از جامعه دریافت خواهید کرد.
کریم باقری شدن، علی دایی شدن، منصور پورحیدری و ناصر حجازی شدن آسان نیست. باید از خودت، خشمت و وسوسه‌های زودگذر جوانی بگذری و اندوخته‌ای برای فردا به جا بگذاری. اگر امروز استقلالی‌ها این همه به یکی از مهم‌ترین بازیکنان تاریخ پرسپولیس مثل کریم باقری احترام می‌گذارند، به خاطر این است که هرگز از او بی‌ادبی و حتی کری‌خوانی ندیده‌اند. داریم از فوتبالیست قدرتمندی حرف می‌زنیم که وقتی در آخرین دقایق دربی با یک گل سی‌وچند متری به سریال تساوی‌های یک-یک پایان داد، به جای خودنمایی و خط و نشان کشیدن، در میکس‌زون گفت: «از هواداران استقلال عذرخواهی می‌کنم که ناراحت‌شان کردم. بالاخره روز دیگری هم آنها ما را خواهند برد. فوتبال همین است.» بله رفقا؛ بکوشید همیشه همین‌طور با عزت زندگی کنید.
