امیرحسین محمودپور در مورد خداحافظی ناگهانی خود از تیم ملی قایقرانی روئینگ ایران گفت: «تصمیم من قطعی است. ۱۰ سال است که در قایقرانی هستم و کل زندگی‌ام را پای ورزش حرفه‌ای گذاشته‌ام و به‌طور کامل از جیب هزینه کردم، اما هیچ حمایت و پشتیبانی نبوده است. رشته ما هم به گونه‌ای است که اسپانسر خیلی سمت آن نمی‌آید و دیده نمی‌شود و باید از سمت سازمان‌های خود مانند وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون حمایت شویم که این اتفاق هم رخ نمی‌دهد. حقوق ما ۲ میلیون تومان بود که این اواخر نزدیک بازی‌های آسیایی به ۴ میلیون تومان افزایش پیدا کرد اما با این مبالغ نمی‌توان زندگی کرد. حدود پنج ماه دیگر مسابقات کسب سهمیه المپیک پاریس است و پنج قایق اول سهمیه می‌گیرند و شانس گرفتن سهمیه را داشتم اما ببینید چقدر به من فشار آمده است که در فاصله پنج ماه تا کسب سهمیه المپیک، تصمیم می‌گیرم کنار بگذارم. رویای هر ورزشکاری است که به المپیک برود، اما وقتی هیچ حمایتی نیست تا چه اندازه باید صبر کرد. زمانی که مدال بازی‌های یونیورسیاد را گرفتم، با هزاران امید برگشتم و فکر می‌کردم زندگی‌ام تغییر می‌کند اما تنها ۳۰ میلیون تومان دریافت کردم که آن را هم اسپانسر کاروان دانشجویان پرداخت کرد. من در یک سال و نیم گذشته حدود ۱۲ مدال بین‌المللی گرفتم، اما هیچ کدام به چشم نیامد. من با ۳۰میلیون تومان پاداشم، جنس خریدم و شروع به کار دستفروشی کردم. ان‌شاءالله کم‌کم کارم را گسترش می‌دهم.»