میلیاردرهای همیشه شاکی!

خلاصه داستان این است که رقم قرارداد بازیکنان استقلال در آغاز لیگ بیست‌ودوم به شکل وحشتناکی بالا رفته و باعث شده این باشگاه تبدیل به گران‌ترین تیم لیگ شود. شنیده‌ها پیرامون قراردادهایی که با آبی‌پوشان بسته شده حیرت‌انگیز است؛ از مدافع غیرملی‌پوشی که ۲۵ میلیارد تومان دستمزد می‌گیرد تا مهاجمی که در ازای قرارداد ۲۰ میلیارد تومانی‌اش یک گل هم نزد. طی ماه‌های گذشته این اخبار به‌طور متناوب به گوش می‌رسیده است و همه می‌دانستند که مصطفی آجورلو، مدیرعامل پیشین استقلال چه قراردادهای عجیب و غریبی بسته است. با این حال چیزی که یک بار دیگر این بحث را داغ کرد، افشای رقم قرارداد دروازه‌بان دوم استقلال بود. حجت کریمی، سرپرست باشگاه استقلال با حضور در یک برنامه تلویزیونی، تایید کرد قرارداد علیرضا رضایی، دروازه‌بان دوم این تیم بالای ۱۰ میلیارد تومان بوده است. حالا اینکه چقدر بالاتر، خدا می‌داند!

در حقیقت در تمام روزهایی که بازیکنان استقلال مشغول منت گذاشتن بر سر مردم بودند که ما فقط ۵۰ درصد رقم قراردادمان را گرفتیم و از بقیه باشگاه‌ها عقب هستیم، پول کلانی به حساب آنها واریز شده بود. نیمی از قرارداد ۲۰ میلیارد تومانی، می‌شود ۱۰ میلیارد تومان و این از صددرصد دستمزد خیلی از بازیکنان دیگر تیم‌ها بالاتر است.

به عنوان مثال در حالی گلر دوم استقلال ۱۰ میلیارد تومان پول می‌گیرد که گفته می‌شود قرارداد علیرضا بیرانوند با پرسپولیس ۱۲ میلیارد تومان است؛ آیا از نظر فنی می‌توان این دو بازیکن را با هم مقایسه کرد؟ رضایی در این فصل تنها ۴ بازی برای استقلال انجام داده و به این ترتیب بابت هر بار حضور در میدان ۵/ ۲ میلیارد تومان پول گرفته است؛ بازیکنان چنین تیمی چطور می‌توانند از تبعیض و مشکلات مالی حرف بزنند؟ اساسا همین قراردادهای کلان هم بود که باعث شد مدیریت سابق باشگاه در یک نوبت پول طلب استراماچونی را به حساب بازیکنان بریزد و فاجعه حذف استقلال از آسیا اتفاق بیفتد.

این، هرگز یک بحث رنگی نیست. داستان فقط بر سر این است که گروهی از فوتبالیست‌ها در ایران عادت کرده‌اند هواداران را تنها شریک غم و غصه‌های خود کنند. آنان در زمان عقد قراردادهایی چند برابر گران‌تر از ارزش واقعی‌شان لام تا کام حرف نمی‌زنند، اما به محض عقب افتادن یک قسط از همین دستمزد، زمین و زمان را به هم می‌دوزند. میلیاردرهای همیشه نالان ما، با این حربه از زیر بار پاسخگویی در قبال عملکردشان هم فرار می‌کنند.