بدون حق پخش، ممکن نیست

دنياي اقتصاد : شاید بتوان عنوان «ناکامی قابل انتظار» را برایش برگزید، هرچند هنوز بین مسوولان رسمی کسی به شکست اعتراف نکرده و اعتقاد دارند پروژه در حال پشت سر گذاشتن سیر طبیعی خود است. در مجموع داستان واگذاری سهام پرسپولیس و استقلال در بازار سرمایه طوری بود که از همان اول همه می‌دانستند آخر و عاقبتی ندارد. به تازگی رئیس سازمان خصوصی‌سازی از بسته ماندن نماد معاملاتی استقلال خبر داده و این باشگاه را متهم به برداشت بی‌اجازه از منابع حاصل از واگذاری ۱۰درصد ابتدایی سهام کرده است. حتی اسناد و مدارکی هم در این مورد منتشر شده که استقلالی‌ها به آن واکنش نشان داده‌اند و گفته‌اند: «خودتان اجازه داده بودید پول بورس را خرج کنیم.»

هر چه هست به نظر می‌رسد عواید حاصل از واگذاری بخش اول سهام استقلال (و احتمالا پرسپولیس) هدر رفته است. این دقیقا همان اتفاقی بود که از اول هم قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسید. معلوم بود پول دست این دو باشگاه برسد به جای صرف آن در امور زیرساختی و تسویه بدهی‌های کلان، دنبال رفع و رجوع امور روزمره می‌روند و مبلغ قراردادها را بالاتر می‌برند. این وسط فقط سهام دو باشگاه افت کرد و سهامداران متضرر شدند. پرسش اینجاست که آیا واقعا واگذاری سهام تیم‌هایی که پول کافی در نمی‌آورند و مدام ضرر می‌دهند، می‌تواند توجیه اقتصادی و منطقی داشته باشد؟ بدیهی است که ابتدا باید اداره سرخابی‌ها سودآور شود و برای این کار هم چاره‌ای غیر از گرفتن حق پخش تلویزیونی نیست. حالا دیگر همه می‌دانند که تا ۷۰ درصد هزینه‌های بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپایی از محل حق پخش تلویزیونی تامین می‌شود، اما به نظر می‌رسد در فوتبال ایران اراده یا توان لازم برای استیفای این حق وجود ندارد. بنابراین وقت مردم را نگیرید و بیش از این به آنها ضرر نزنید.