دو نگاه به یک مصاحبه
حق پخش را یادت هست عـادل جان؟
نگاه اول؛ در حمایت از عادل
گروهی که از عادل حمایت می‌کنند، می‌گویند مجری و گزارشگر قدیمی فوتبال ایران فقط کارش را به درستی انجام داده است. او مسوول این نیست که میهمانش در چه شرایطی چه حرفی می‌زند. طارمی و تیم ملی سوژه جذابی در اختیار فردوسی‌پور گذاشته که او هم نهایت استفاده را از آن برده است. این گروه حتی پا را فراتر گذاشته و می‌گویند عادل دلسوزی هم داشته، چرا که حقایق تیم ملی را افشا کرده و شاید با تغییر کادرفنی شرایط بهتری برای این مجموعه به وجود بیاید.
نگاه دوم؛ در نقد عادل
گروهی که از عادل انتقاد می‌کنند، می‌گویند بهتر بود او در فاصله چهار ماه تا جام‌جهانی آتش به خرمن تیم ملی نمی‌انداخت یا دست‌کم فضای مصاحبه را این‌قدر تند پیش نمی‌برد. شاید فردوسی‌پور می‌توانست چند جمله ملتهب طارمی را قبل از پخش بیرون بیاورد و انتشار آن را به زمان دیگری موکول کند. اگر هیچ‌کدام اینها را قبول نداشت، دست‌کم می‌توانست یکی، دو جا به نفع مربی کروات حرف بزند و جو حاکم بر گفت‌وگو را متعادل کند، اما عادل هیچ‌کدام از این کارها را نکرد. مثلا جایی در مصاحبه هست که طارمی می‌گوید: «چرا باید ۵۰ نفر به اردوی تیم ملی دعوت شوند؟» عادل می‌توانست آنجا در حمایت از سرمربی تیم ملی یادآوری کند که قبلا در دوران کی‌روش هم به دفعات پیش آمده بود که بیش از ۵۰ نفر به اردو دعوت شوند؛ از جمله نخستین اردوی تیم ملی با حضور خود طارمی که ۵۹ نفر در آن حاضر بودند! یا عادل حضور ذهن کافی برای به چالش کشیدن میهمانش را نداشته که این یک ضعف بزرگ برای چهره‌ای مثل او حساب می‌شود، یا نخواسته چنین نکته مهمی را در دفاع از سرمربی فعلی تیم ملی یادآوری کند که این احتمال از آن یکی هم بدتر است.
حق پخش و سکوت ۲۰ساله
شما فکر می‌کنید کار عادل فردوسی‌پور درست بود یا غلط؟ آیا او فقط نقش حرفه‌ای‌اش را بازی کرد یا دل به دل طارمی داد که دو نفری اسکوچیچ را به نفع کی‌روش بزنند؟ قضاوت در چنین مواردی واقعا کار سختی است. مخصوصا وقتی در جایی مثل ایران کار می‌کنی، باید بندبازی و رعایت مرزهای ظریف را خوب بلد باشی. اتفاقا استاد این کار خود عادل است؛ مردی که ۲۰ سال محبوب‌ترین برنامه تلویزیونی را اجرا کرد، اما یک کلمه در مورد حق پخش حرف نزد! فردوسی‌پور در همه آن سال‌ها از مشروع‌ترین حق فوتبال سخن نگفت تا موقعیت خودش در صداوسیما را به خطر نیندازد. پس شاید او این‌بار هم می‌توانست حرفه‌ای‌گری را به سود منافع تیم ملی و حفظ آرامش این مجموعه کنار بزند؛ کاری که انجامش نداد!
