شوک یک ویدئوی کوتاه
مصطفی آجورلو در یک حرکت عجیب و غیرمنتظره لوگوی قرمزرنگ میکروفن یک خبرنگار خانم را کند و او را متحیر کرد. خبرنگار اعتراض می‌کند: «این چه حرکت زشتی بود؟» و مدیرعامل استقلال هم بهانه می‌گیرد که لوگوی مورد نظر قرمز بوده است! این ویدئو آن‌قدر عجیب بود که ظرف مدت کوتاهی صدها هزار بار دیده شد. بسیاری از ناظران نسبت به اتفاق رخ‌داده ابراز تاسف کردند و جالب اینکه خیلی از هواداران استقلال هم به اندازه پرسپولیسی‌ها متاسف و ناراحت بودند. آنها چنین رفتاری را در قد و قواره‌های مدیرعامل باشگاه استقلال نمی‌دانستند. خلاصه فشارها آن‌قدر زیاد شد که آجورلو با انتشار پیامی در صفحه شخصی‌اش اقدام به عذرخواهی کرد. او نوشت دچار سوءبرداشت شده؛ هرچند این توضیح برای کمتر کسی قانع‌کننده بود. جدل‌های شبانه در این مورد به واکنش مدیرعامل پرسپولیس هم کشیده شد؛ جایی که رضا درویش روی آنتن زنده تلویزیون با ادبیاتی تند از همتای خود در استقلال گلایه کرد و رفتار او را متناسب با هیجانات نوجوانان ۱۵ یا ۱۶ ساله دانست.
این فضا به نفع استقلال شد؟
شب جنجالی مدیرعامل استقلال، حتی پیش از این حرکت شگفت‌انگیز آغاز شده بود؛ جایی که او حین سخنرانی خطاب به جمعی از پیشکسوتان و هواداران، تلویحا قهرمانی سال‌های گذشته پرسپولیس را زیر سوال برد. آجورلو در بخشی از سخنانش گفته استقلال امسال قهرمان خواهد شد و قهرمانی این تیم مثل بقیه نیست که از پیش تعیین شده باشد. او حتی در مورد اعزام سیاوش یزدانی و محمدحسین مرادمند، دو مدافع استقلال به خدمت سربازی هم مطالب تندی به زبان آورد که دیروز با واکنش سازمان نظام وظیفه همراه شد. آخرین سورپرایز سردار هم همان ماجرای میکروفن خبرنگار بود. حالا پرسش اینجاست که آیا این فضا، به استقلال کمک کرد؟ آبی‌ها بعد از چند سال ناکامی شرایط خوبی دارند و در مسیر قهرمانی حرکت می‌کنند. آنها اتفاقا امروز بیش از هر زمان دیگری به آرامش نیاز دارند. پرسش اینجاست که آیا اگر آجورلو شنبه‌شب کلا از خانه بیرون نمی‌آمد و هیچ حرفی نمی‌زد، به حفظ این آرامش کمک بیشتری نمی‌کرد؟ امروز پرسپولیسی‌ها بابت داستان برخورد آجورلو با رنگ قرمز از دست او دلخورند، فضای تندی به وجود آورده‌اند و ممکن است انگیزه بیشتری هم برای جنگیدن به دست بیاورند. از سوی دیگر نظام وظیفه هم به شکل مصمم‌تری در پی اجرای قانون و اعزام دو مدافع استقلال به سربازی است. دیروز حتی شنیده شد ممکن است این دو بازیکن به دلیل تاخیر در معرفی خود، اضافه خدمت بخورند و به جای بازی در تیم‌های نظامی، ناچار به حضور در پادگان شوند. خب الان همه اینها به استقلال کمک کرد؟
جایگاه «مدیر» این نیست
کاش مدیران فوتبال ایران توجه داشته باشند که جایگاه آنها، بحث در مورد جزئیات کم‌ارزش یا کری‌خوانی و دلربایی از هواداران نیست. اگر بازیکن یا حتی مربی گاهی از این کارها انجام بدهد، نسبتا توجیه‌پذیر است. مدیر باشگاه اما وظایف بسیار کلان‌تری دارد و عمیق‌ترین نگاه داخل مجموعه باید از آن او باشد. چطور می‌توان باور کرد دغدغه مدیران بزرگ‌ترین باشگاه‌های ما مثلا این باشد که در لیوان آبی آب نخورند یا با میکروفن قرمز حرف نزنند؟ آیا با چنین نگاهی، می‌توان منتظر اصلاح فوتبال ایران و حرکت رو به جلوی باشگاه‌ها بود؟
