این لقب را دوست نداریم!
ما خیلی ساده‌تر از این حرف‌ها می‌توانستیم از این مرحله بالا برویم. می‌شد طوری صعود کرد که کار به پخش سرودهای حماسی و شاد از تلویزیون نکشد. می‌شد با انتخاب یک مربی خوب و متعهد به‌جای مارک ویلموتس و فقط کسب یک تساوی از دو بازی رفت با عراق و بحرین، اضطراب دور برگشت را به نصف کاهش داد، اما طبق معمول حسابی کارمان را سخت کردیم و آخرش جایی که به‌نظر می‌رسید دیگر شانسی نداریم، هر چهار بازی را بردیم و بالا رفتیم. از این مثال‌ها زیاد داریم. داستان صعود حماسی به مرحله نهایی جام‌جهانی ۹۸ فرانسه هم همینطور بود. در مرحله گروهی شانس خوبی برای صعود داشتیم، اما از دستش دادیم. در پلی‌آف اول در وقت‌های اضافی به ژاپن باختیم تا در پلی‌آف دوم ناگزیر از پیروزی براسترالیا باشیم. در تهران بهتر از آنها بودیم، اما نبردیم. در ملبورن هم ابتدا با دو گل عقب افتادیم تا عملا صعود غیرممکن شود، اما اینجا بود که ققنوس دوباره به پرواز درآمد و یکی از شادترین روزهای تاریخ فوتبال ایران رقم خورد. مرد روزهای سخت بودن لذتبخش است، اما نه به قیمت اینکه مرد روزهای آسان نباشیم! گاهی باید گره را همان اول با دست باز کرد، نه اینکه آن‌قدر سهل‌انگاری کنیم که کار به دندان بکشد. امیدواریم اتفاقات مرحله اول، درس خوبی برای مرحله دوم شده باشد و این بار از همان اولین بازی طوری به میدان برویم که انگار آخرین مسابقه است.
