درست شبیه ۱۶ سال پیش!
ما در مرحله اول بدجوری گیر افتاده بودیم. شکست غیرمنتظره در ورزشگاه آزادی برابر اردن باعث شد صعود ایران به دور بعد به اما و اگر کشیده شود. ما محکوم بودیم به اینکه دو تیم اردن و قطر را در خانه رقبا شکست بدهیم؛ شرایطی درست شبیه امسال. افکار عمومی در مورد اینکه برانکو ایوانکوویچ بتواند این بار بزرگ را به مقصد برساند تردید داشت؛ شبیه فضایی که امروز هم در مورد دراگان اسکوچیچ وجود دارد. هر دو مربی کروات زمانی هدایت تیم‌ملی را بر عهده گرفتند که منتقدان چنین انتخابی را قابل هضم نمی‌دانستند. برانکو به‌عنوان دستیار بلاژوویچ در ایران ماند و ارتقای مقام پیدا کرد، اسکوچیچ هم با سابقه هدایت فوجی از تیم‌های متوسط ایرانی و حتی حضور در لیگ دسته اول(!) روی نیمکت تیم‌ملی نشست. با این حال ۱۶ سال پیش تیم‌ملی توانست گره کور مرحله اول انتخابی را باز کند. آن سال ما در یک بازی بسیار حساس، نفسگیر و دشوار اردن را با دو گل شکست دادیم. هر دو گل در دقایق پایانی به ثمر رسید و چیزی نمانده بود رویای جام‌جهانی خیلی زود از دست‌مان پر بکشد. بعد هم باید قطر را در دوحه می‌بردیم. آن بازی هم گره خورد و باز در دقایق پایانی تیم کشورمان با نتیجه ۳ بر ۲ به پیروزی دست یافت تا طعم شیرین صعود را بچشیم. حالا هم همان داستان وجود دارد. این تیم خیلی به آن تیم شبیه است. این بار دو باخت غیرمنتظره به بحرین و عراق باعث شد ناچار به کسب پیروزی در زمین هر دو حریف باشیم. اولی را دوشنبه‌شب با یک بازی جسورانه و تحسین‌برانگیز شکست دادیم و حالا حریف دوم باقی مانده؛ عراقی که اگر شکستش ندهیم، همه زحمات تیم در منامه به باد می‌رود. امیدواریم این بخش از داستان هم شبیه ۱۶ سال پیش باشد و همان‌طور که تیم برانکو قطر را شکست داد، بچه‌های اسکوچیچ هم موفق به شکست عراق شوند.
