به‌جا مانده از پیروزی تیم‌ملی برابر کامبوج
دوست داشتیم دوست نداشتیم
نکات مثبت
اشتیاق ذخیره‌ها: طبیعی بود که در این بازی برخی از نفرات اصلی استراحت کنند و شاهد حضور پررنگ‌تر بازیکنانی باشیم که کمتر فرصت حضور در میدان را پیدا می‌کنند. نکته امیدوارکننده اما درخشش همین بازیکنان بود. علیرضا جهانبخش به عنوان یکی از سرشناس‌ترین بازیکنان تیم‌ملی از نیمکت‌نشینی در دیدار با بحرین دلخور نشد و اینجا که فرصت کار پیدا کرد، پرانگیزه و مشتاق بود. علیرضا روی گل اول ایران پنالتی گرفت و خودش هم آن را گل کرد. بقیه رزروها هم با انگیزه بودند؛ از پورعلی‌گنجی و انصاری‌فرد بگیرید تا کاوه رضایی که از زمان حضورش در زمین بی‌قراری کرد و نهایتا تبدیل به تنها مرد دوگله این میدان شد.
قائدی تماشایی: بین بازیکنانی که مقابل کامبوج به میدان رفتند به‌طور ویژه باید از مهدی قائدی یاد کنیم. شاید اگر این ترافیک تاریخی در خط حمله تیم‌ملی وجود نداشت، ستاره تکنیکی استقلال خیلی بیش از اینها می‌توانست به میدان برود. قائدی اما از همین موقعیت‌های کوتاهش هم خوب استفاده می‌کند. او که طی چند دقیقه حضور در برابر بحرین فاصله‌ای تا گشودن دروازه رقیب نداشت، این بار 35 دقیقه برابر کامبوج بازی کرد و نمایشی از تکنیک ناب یک فوتبالیست جنوبی را در معرض تماشای عموم گذاشت. او بارها خط دفاعی حریف را شخم زد، پنالتی گرفت و روی یک حرکت انفرادی، تماشایی‌ترین گل بازی را به‌ثمر رساند.
اظهارات درست: بسیاری از کارشناسان عقیده دارند چیزی که در دور رفت تیم‌ملی را زمین زد، خوابیدن در باد پیروزی 14 گله برابر همین کامبوج بود. ایران مارگزیده فعلی با تیم دور رفت خیلی تفاوت دارد. ما حالا خوب می‌دانیم که کامبوج و عراق قابل مقایسه نیستند. این نکته را بعد از بازی، به درستی از زبان اعضای تیم‌ملی شنیدیم. هم دراگان اسکوچیچ به این مساله اشاره کرد و هم علیرضا جهانبخش که بازوبند کاپیتانی تیم‌ملی را در آغاز بازی با بحرین به‌دست بسته بود، به صراحت گفت حساب بازی با عراق جداست. خلاصه که این هوشیاری برای بازی سه‌شنبه، از نان شب هم واجب‌تر است.
نکات منفی
متلک بیجا: اولین ویدئویی که در فضای مجازی از بازی ایران و کامبوج وایرال شد، مربوط به هیچ‌یک از گل‌های تیم‌ملی نبود، بلکه به طعنه محمد سیانکی، گزارشگر بازی اختصاص داشت که نثار کارلوس کی‌روش کرد. او گفت: «بردن بحرین در منامه حتی برای سرمربی سابق رئال‌مادرید هم آرزو بود.» این طعنه اصلا جالب و بجا نبود. قرار نیست در این مجال راجع به عملکرد کی‌روش در تیم‌ملی بحث کنیم، اما عالم و آدم می‌دانند که تیم کشورمان درحال‌حاضر برای باز کردن گره کور صعود نیاز به همدلی و اتحاد صددرصدی دارد؛ پس چرا به قصد خودنمایی، دو قطبی‌سازی می‌کنید و به چنددستگی دامن می‌زنید؟
پنالتی هدررفته: وقتی ده بر صفر می‌برید، قاعدتا نباید یک پنالتی از دست رفته مساله حادی ایجاد کند. با وجود این داستان سعید عزت‌اللهی کمی فرق دارد. هافبک دفاعی تیم کشورمان درحالی در نیمه نخست یک ضربه پنالتی را از دست داد که پنالتی قبلی را علیرضا جهانبخش گل کرده بود. به این ترتیب انتظار می‌رفت خود علیرضا یا مهدی طارمی پنالتی را بزنند. اینکه عزت‌اللهی ناگهان پشت توپ می‌ایستد، نشانه خوبی برای نظم تیمی نیست. لطفا نگویید کامبوج حساب نیست؛ دیسیپلین تیمی حتی در چنین مسابقاتی هم باید رعایت شود. به علاوه شوت محکم عزت‌اللهی به تیر دروازه روی این ضربه پنالتی، تا حدی بوی خودنمایی می‌داد.
مساله صادق محرمی: می‌دانیم که صادق محرمی تازه از مصدومیت سنگین برگشته و مدتی طول می‌کشد تا شرایط ایده‌آلش را پیدا کند. با این همه، فوتبالیستی که ما امروز در سمت راست خط دفاعی تیم‌ملی می‌بینیم، در سطحی نیست که انتظار داشتیم. محرمی سه سال پیش پرسپولیس را ترک کرد تا در اروپا پیشرفت کند. غیر از اینکه در طول این سه سال خیلی اخبار مهمی از درخشش او در دیناموزاگرب منتشر نشده، کیفیت صادق نیز نشان چندانی از پیشرفت ندارد. جا ماندن و دریبل خوردن از مهاجمان کامبوج، زیبنده بازیکنی که جای وریا غفوری و رامین رضاییان یا حتی سیامک نعمتی و دانیال اسماعیلی‌فرد را گرفته، نیست. به امید نمایش‌های بهتر از محرمی.
