شش اهمیت پیروزی در بازی امشب با عراق
ایران نگاهت می‌کند
مراقبت از یک نسل: بسیار امیدواریم این تیم به دور بعد و از آنجا به مرحله نهایی جام‌جهانی قطر برسد. این نسل طلایی از فوتبال ایران، قابلیت شگفتی‌سازی در آخرین جام‌جهانی ۳۲ تیمی تاریخ را دارد. مهدی طارمی، سردار آزمون، کریم انصاری‌فرد، وحید امیری، مهدی ترابی، سامان قدوس، کنعانی‌زادگان، خلیل‌زاده، بیرانوند و خیلی‌های دیگر در بهترین سن برای بازی در جام‌جهانی هستند و اغلب تجربه میادین بین‌المللی قبلی را همراه خود دارند. هیهات و افسوس اگر چنین نسلی بسوزد و از بین برود. چه کسی می‌داند پنج سال دیگر، در جام‌جهانی بعدی کدام ستاره‌ها را در چه سنی و چه شرایطی خواهیم داشت؟
تکمیل انتقام: انگار حتما باید ایرانی‌ها را در شرایط سخت قرار بدهی تا کارهای بزرگ انجام بدهند. ما هیچ‌گاه موفق به شکست بحرین در منامه نشده بودیم، اما این‌بار که راهی جز کسب سه امتیاز نداشتیم، این تیم را در خانه‌اش با سه گل شکست دادیم. داستان عراق هم همین است. هفت سال است این تیم را نبرده‌ایم و حاصل چهار رقابت آخرمان با عراق، سه شکست و یک تساوی بوده است. حالا اما برای قطعی کردن صعود نیاز به برد داریم و این بهترین زمان ممکن است که در کنار طلسم بحرین، طلسم عراق را هم بشکنیم. برای انجام این کار، چه شبی فرخنده‌تر از امشب؟
درآمدزایی: فوتبال نحیف و ورشکسته ایران، برای درآمدزایی چاره‌ای جز چشم دوختن به پاداش‌ها و جوایز ناشی از کامیابی‌های بین‌المللی ندارد. حالا بگذریم از اینکه همین منبع درآمدی هم در اثر اعمال انواع تحریم‌ها به بن‌بست خورده، اما بالاخره می‌توان موفق شد، این پول را ذخیره کرد و به امید روزی برای وصول آن نشست. پاداش صعود به جام‌جهانی هم یکی از درشت‌ترین جوایزی است که در دسترس فوتبال ایران قرار دارد. ۵/ ۱۰ میلیون دلار تنها جایزه ورود به مرحله گروهی است و پیشروی احتمالی هم پاداش‌های جداگانه دارد. لااقل برای پرداخت غرامت ویلموتس هم که شده باید بجنگیم و این پول را زنده کنیم.
ترانسفرهای بزرگ: برای تیم‌های آسیایی هیچ میدانی به‌منظور نمایش استعداد بازیکنان بهتر از جام‌جهانی نیست. اروپایی‌ها یورو را دارند، همین‌طور لیگ قهرمانان یا لیگ اروپا را که محل جلب توجه ستاره‌هاست؛ با این حال بازیکنان مستعدی که مثلا در فوتبال ایران توپ می‌زنند، تنها در جام‌جهانی می‌توانند پیش چشم مشتریان بین‌المللی خودنمایی کنند و آینده بهتری برای خودشان بسازند. معمولا بعد از جام‌های جهانی تجربه ترانسفرهای مهمی را داشته‌ایم و در تیم فعلی هم چند بازیکن هستند که قابلیت «پدیده» شدن داشته باشند. با این همه برای رسیدن به آن نقطه، اول باید گره کور این مرحله را باز کنیم و راهش پیروزی بر عراق است.
بازگشت به قله آسیا: طی نیمه دوم دوران حضور کارلوس کی‌روش روی نیمکت تیم‌ملی، ایران معمولا در رنکینگ فیفا به عنوان تیم اول آسیا شناخته می‌شد. با این حال شکست برابر ژاپن در جام‌ملت‌ها کم‌کم باعث پایین آمدن ایران و صعود سامورایی‌ها به قله آسیا شد. الان هم در رده‌بندی فیفا، ایران با فاصله کمی نسبت به ژاپن دوم است. البته که خود ژاپن در آسان‌ترین گروه این مرحله (کنار قرقیزستان، تاجیکستان، مغولستان و میانمار!) همه بازی‌هایش را برده، اما اگر ما عراق را ببریم و به دور بعد برسیم، فرصت مناسبی به دست خواهیم آورد تا رتبه اول رنکینگ را از رقیب شرقی پس بگیریم.
نشاط اجتماعی: حالا دیگر همه می‌دانند و پذیرفته‌اند که توفیق در ورزش قهرمانی، یکی از ساده‌ترین راه‌های ایجاد نشاط اجتماعی است. وقتی نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری بخشی از زمان محدود مناظره‌ها را صرف عرض تبریک به تیم‌های والیبال و فوتبال می‌کنند، روشن است که موج این خوشنودی اجتماعی را گرفته‌اند و می‌دانند این پیروزی‌ها، با کمترین هزینه ممکن چه حال خوبی درست می‌کند. حقیقت آن است که پیروزی مقتدرانه تیم‌ملی برابر بحرین، انرژی مثبت بسیار زیادی به‌وجود آورد و این انرژی در صورت تکرار برتری برابر عراق می‌تواند دوچندان شود. حیف است اگر این فرصت را از دست بدهیم.
