چرا میزبانی به فوتبال ایران نمی‌رسد؟
فقط هم «سیاسی» نیست
این هفته دو مدعی اصلی قهرمانی در لیگ برتر روی چمن‌های «افتضاح» بازی کردند. پرسپولیس در خانه پدیده‌مشهد با مشکل بلندی چمن مواجه بود. خود اعضای این تیم آن‌قدر شلوغ کرده‌اند که دیگر به هیچ توضیح اضافه‌ای نیاز نیست. شرایط برای سپاهان هم بهتر نبود. این تیم درحالی در ورزشگاه پاس‌قوامین تهران به مصاف سایپا رفت که زمین چمن این استادیوم به‌شدت ناهموار بود و توپ به سختی روی آن حرکت می‌کرد. اتفاقا هم پاس‌قوامین و هم استادیوم تازه‌تاسیس مشهد، جزو ورزشگاه‌هایی هستند که از سوی ایران برای کسب میزبانی در جام‌ملت‌های آسیا سال ۲۰۲۷ به AFC معرفی شده‌اند. حالا شما خودتان را جای کنفدراسیون بگذارید و انصاف بدهید که آیا حاضرید میزبانی چنان مسابقاتی را به چنین کشوری بدهید؟ در شهرهایی مثل مسجدسلیمان یا قائم‌شهر هم که اساسا چیزی به اسم چمن وجود ندارد.
از بحث کیفیت زمین‌ها فاصله بگیریم و به فناوری کمک‌داور ویدئویی برسیم. فرض کنید تیم‌های ایرانی در همین مسابقات فصل جاری لیگ قهرمانان آسیا به مراحل حذفی رسیدند و ما باز تقاضای میزبانی دادیم؛ در این صورت و در شرایطی که حتی ورزشگاه آزادی هم مجهز به کمک‌داور ویدئویی نیست، چطور باید میزبانی را به ما بدهند؟ مگر همین فصل گذشته از این فناوری استفاده نشد؟ خب، تکلیف تیمی که قرار است به ایران بیاید چیست؟ آن روز هم قرار است بنشینیم و غُر بزنیم که چرا میزبانی را به ما نمی‌دهند؟ بهتر نیست از همین حالا دنبال راه‌انداختن VAR در ورزشگاه‌های مهم کشورمان باشیم تا چند ماه دیگر بهانه را از دست کنفدراسیون بگیریم؟ خب، مسلما این کار را نمی‌کنیم، چون زحمتش زیاد است. در عوض نشستن و متهم‌کردن کنفدراسیون به سیاسی‌کاری حتما زحمت کمتری دارد. حالا بگذریم از بقیه موانع و مشکلاتی که وجود دارد. مثلا مدت‌هاست که AFC بابت بدهی صداوسیما به‌خاطر پخش مسابقات لیگ قهرمانان آسیا به ما هشدار داده؛ نتیجه این کشمکش‌ها چه شد؟ صداوسیما بدهی‌اش را تسویه کرد یا همچنان مشغول پخش غیرقانونی بازی‌هاست؟ بعد با این شرایط واقعا چرا باید به ما میزبانی بدهند؟
