چرا همه با احترام از کرانچار یاد کردند؟
نام نیکو؛ ارثیه جاودان
کرانچار شاید یکی از معدود مربیان تاریخ فوتبال ایران بوده باشد که با روی باز و لبخند در جلسه معارفه جانشین خودش حاضر شد. این مربی کروات در لیگ نهم هدایت پرسپولیس را بر عهده داشت و بد هم نتیجه نمی‌گرفت. با این حال حبیب کاشانی، مدیرعامل وقت باشگاه در تصمیمی بحث‌برانگیز او را برکنار و علی دایی را به جایش سرمربی سرخپوشان کرد. تا سال‌ها از این تصمیم کاشانی انتقادات زیادی شد؛ اما خود کرانچار لام تا کام حرف نزد. او در جلسه معرفی دایی حضور یافت، تابلو فرش هدیه گرفت و برای او آرزوی موفقیت کرد. انصافا کدام مربی ایرانی حاضر است، چنین کاری انجام بدهد؟ علیرضا منصوریان زمان برکناری از استقلال اعلام کرد آنقدر این تیم را دوست دارد که حتما در جلسه معارفه جانشین خود حاضر خواهد شد؛ اما تقریبا یک‌بار هم کنار وینفرد شفر دیده نشد. خود علی دایی را از پرسپولیس کنار گذاشتند و حمید درخشان را جای او نشاندند؛ اما دایی حاضر به ترک تمرین نبود و در نتیجه پرسپولیس در عجیب‌ترین روز تاریخش با دو سرمربی تمرین کرد!
بیخود نیست که از کرانچار نامی این همه نیک به جا می‌ماند. او حرمتی را نشکست، بازیکنی را متهم نکرد، علیه هیچ داوری موضع نگرفت و فوتبال یا حتی کل زندگی را لایق در هم شکستن مرزهای اخلاقی ندانست.
مربیگری یک کار بسیار پرفشار است و در چنین سمتی، خصایل رفتاری انسان‌ها زیاد مورد آزمون قرار می‌گیرد. به وقت پیروزی، همه جنتلمن هستند، اما مهم است که هنگام شکست‌ها خویشتندار باشید و ناکامی را بپذیرید. مهم است که از هر برزخی بدون تهمت و توهین عبور کنید و گناه را گردن دیگران نیندازید. این شغل، بلوغ شخصیتی بسیار بالایی می‌خواهد و زلاتکو کرانچار دارای این ویژگی بود. این روزها بسیار از ادب و نجابت محرم نویدکیا یاد می‌شود و این در حالی است که سرمربی سپاهان می‌گوید نوع برخورد با بازیکنان را از کرانچار آموخته و از این نظر تحت‌تاثیر مربی کروات بوده است؛ آیا همین یک تاثیر مثبت، برای آینده یک باشگاه کافی نیست؟ از آدم‌های خوب، چنین میراث خوبی به جا می‌ماند. ربطی هم به ملیت آنها ندارد.
