اشک و آه بی‌معنا

مسلما حق پرسپولیس است که به خاطر افتخارات و دستاوردهای چند سال گذشته‌اش امروز بهترین مدافعان ایران را در اختیار داشته باشد و حتی روی نیمکت ذخیره‌ها هم احساس کمبود نکند، اما رنج‌های اقتصادی هزار بار گفته شده فوتبال ایران مانع از تحقق این مهم می‌شود. در فوتبالی که پاداش قهرمانی «صفر» ریال است، فتح جام با صرف بقا در لیگ چه فرقی می‌کند؟ پاداش آسیایی هم اگر از هزار گزند عبور کند و به سلامت به باشگاه برسد، عمدتا باید صرف چاله چوله‌های قبلی، از جمله تسویه طلب یک فوج شاکی خارجی شود. در نتیجه می‌پذیریم که قوای انسانی پرسپولیس تناسبی با اندوخته‌ها و جایگاه این تیم ندارد، اما اینجاست که نوبت به نقش سازنده مربیان می‌رسد. همین احسان حسینی که حالا چند دقیقه حضورش برابر فولاد به نماد مظلومیت پرسپولیس تبدیل شده، ۲۲ سال و پنج ماه دارد؛ یقین بدانید این عدد فقط در فوتبال ایران معنای جوانی می‌دهد! در انگلستان، مهد فوتبال جهان هفته گذشته آستون‌ویلا با میانگین سنی ۱۸ سال بازی جام حذفی‌اش را برابر لیورپول انجام داد، اما در ایران به بازیکن ۲۲ ساله‌ای که چهار فصل کنار تیم بوده بازی نمی‌دهند و آنگاه که ناچار به انجام این کار می‌شوند، حرف از نداری و دست‌تنگی می‌زنند.

از روز روشن‌تر بود که فشار روی مدافعان اصلی پرسپولیس و به ویژه جلال حسینی موجب آسیب‌پذیری آنها می‌شود، اما کادرفنی پرسپولیس حتی در مسابقات سبک‌تر گزینه‌های جانشین مثل همین احسان حسینی را تست نکرد؛ چنان که در چهار بازی تشریفاتی پایان فصل گذشته چنین نکرده بود. علیرضا منصوریان به‌عنوان سرمربی کاراکتر فوق‌العاده قابل نقدی دارد، اما هم‌او روی نیمکت استقلال به جوانانی مثل مجید حسینی، حسین حسینی، امید نورافکن، میلاد زکی‌پور و... بازی داد. مجید حسینی که با اعتماد منصوریان فیکس دربی تهران شد و حتی لحظاتی درون دروازه ایستاد، در آن زمان دو سال از احسان حسینی کوچک‌تر بود. او بعدتر در حالی فیکس تیم ملی در جام‌جهانی روسیه شد و برابر بزرگان جهان به میدان رفت که هنوز به سن امروز مدافع پرسپولیس نرسیده بود. به جای این همه اشک و آه، کمی جسارت لازم است. جوانان گنج‌های پنهان هستند. حتی لازم نیست برانکو و کی‌روش باشید؛ علیرضا منصوریان هم به نوبه خودش رگه‌هایی از این طلا را از دل خاک بیرون کشیده است.