علاوه بر این دو بازیکن، تا اینجا پارگی رباط صلیبی هم دست‌کم پنج قربانی قطعی از لیگ برتر گرفته است. تنها در استقلال (تا پیش از بازی دیشب) مرتضی تبریزی و رضا آذری با این مشکل مواجه شدند. در نساجی احسان قهاری، مهاجم جوان این تیم رباط پاره کرد و در ماشین‌سازی همین اتفاق برای محمد سهرابی‌نژاد رخ داد. به این لیست باید محمد انصاری از پرسپولیس را هم اضافه کرد. جلال علی‌محمدی از پیکان هم مشکوک به پارگی رباط صلیبی بود؛ اما ظاهرا تشخیص نهایی پزشکان چیز دیگری است. به هر حال اما این بازیکن هم بعد از شروع تمرینات با آسیب‌دیدگی شدید مواجه شده و بازی با پرسپولیس را به همین دلیل از دست داد. این تازه غیر از خرده مصدومیت‌هایی است که مثلا در پرسپولیس برای محمد نادری پیش آمد و مرتفع شد و در استقلال گریبان فرشید اسماعیلی را گرفته است. اگرچه وقفه‌های پی‌درپی در برگزاری مسابقات لیگ نوزدهم و ۱۱ ماه به طول انجامیدن این مسابقات در افزایش نرخ مصدومیت‌ها موثر بوده، اما بسیاری بر این باورند که لحاظ کردن شیوه‌های تمرینی مدرن و اصولی در بهبود این وضعیت موثر است. به‌عنوان مثال پرسپولیس درحالی اخیرا با دو مورد مصدومیت سنگین مواجه شده است که در نیم‌فصل اول تقریبا هیچ مصدومی نداشت. در استقلال هم شیوه تمرینی بدن‌ساز تیم به محل اختلاف بین کادرفنی و پزشکی تبدیل شد و حتی جواد نکونام در مجادله‌اش با فرهاد مجیدی، پز سالم بودن بازیکنانش را به سرمربی استقلال داد! آنچه مسلم است اینکه فوتبال ایران در ابعاد مختلف از علم روز دنیا عقب است که این می‌تواند شامل حوزه بدن‌سازی هم بشود. در همین فولاد کار بدن‌سازی را یک مربی اسپانیایی انجام می‌دهد؛ همان‌طور که فراموش نکرده‌ایم بدن‌سازی به نام مارکو چطور پرسپولیس را با ۱۱ بازیکن پشت پنجره‌های بسته نقل‌وانتقالاتی به سمت فینال لیگ قهرمانان آسیا راهنمایی کرد. مرادمان لزوما این نیست که بدن‌سازان ایرانی ضعیف هستند؛ اما به هر حال پرونده مصدومیت‌های سنگین اخیر باید مورد بررسی قرار بگیرد؛ چراکه این مساله زیان بزرگ برای باشگاه‌ها و شاید حتی تیم‌ملی ما به‌دنبال دارد.