شکست فردی یا تاکتیکی؟

بدون جلال هرگز

بدون تردید اما یکی از بزرگ‌ترین مشکلات پرسپولیس در امارات، غیبت مدافع مطمئن این تیم بود. میزان وابستگی ساختار دفاعی پرسپولیس به جلال حسینی باورکردنی نیست. پرسپولیس با جلال طی دو فصل اخیر مجموعا ۲۹گل خورده، اما در سالی که حسینی به قطر رفت، این تیم فقط در یک فصل ۳۴گل دریافت کرد! همین امسال حسینی به‌دلیل محرومیت و مصدومیت، یک‌سوم بازی‌های فصل را از دست داد. در ۲۰مسابقه‌ای که کاپیتان سرخ‌ها حاضر بود، این تیم فقط ۷گل دریافت کرد، در حالی که در ۱۰مسابقه بدون او، پرسپولیس ۸گل خورد! این یعنی گل‌های دریافتی پرسپولیس بدون جلال حسینی بیش از دو برابر می‌شود و همین مساله نشان می‌دهد غیبت او در بازی رفت با الجزیره چه خسران بزرگی بوده است.

شاید اگر حسینی در بازی با السد قطر آن کارت زرد ناشیانه را به‌دلیل اعتراض به داور نمی‌گرفت، بی‌هیچ دردسری در امارات به میدان می‌رفت و سپس با صعود پرسپولیس از این مرحله، تمامی اخطارها پاک می‌شد. حسینی اما همان‌قدر که مدافع باکیفیتی است، اخلاق تندی دارد و بارها به خاطر اعتراض به داور کارت‌های ناشیانه گرفته. در ابوظبی غیبت حسینی دقیقا با نقطه حضور علی مبخوت و البته رومارینهو یعنی کلیدی‌ترین ستارگان تیم رقیب تقارن پیدا کرد تا سرخپوشان تاوان سنگینی بدهند. زوج محمد انصاری و شجاع خلیل‌زاده که در این بازی در قلب خط دفاعی به میدان رفته بودند در انجام وظایف محوله هیچ توفیقی نیافتند تا تیم برانکو در خطر حذف از لیگ قهرمانان قرار بگیرد. در این میان به‌خصوص نمایش ضعیف خلیل‌زاده که باز هم با اشتباهی بزرگ از سوی او همراه شد و روی نتیجه کلی بازی تاثیر گذاشت، صدای اعتراض هواداران را به آسمان بلند کرده است. بازی تا دقیقه۵۰ با یک گل به سود پرسپولیس در جریان بود، اما اشتباه مرگبار شجاع روی اداره کردن یک توپ ساده باعث شد گل اول میزبان به‌ثمر برسد و ورق مسابقه برگردد.

اشتباهات تاکتیکی برانکو

هفته‌هاست که پرسپولیس شاداب بازی نمی‌کند، اما برانکو انتقادات گسترده در این زمینه را نمی‌پذیرد. سرمربی سرخپوشان اعتراض‌ها به کیفیت پایین تیمش را با یادآوری نتایج خوب پرسپولیس رد می‌کند، اما حتما خود او بهتر از هرکس دیگری می‌داند که این پرسپولیس، تیم دو سال پیش نیست. شاید انتظار می‌رفت با خروج اجباری محسن ربیع‌خواه که تحت شدیدترین فشارها قرار داشت، روند بازی پرسپولیس تغییر کند، اما این اتفاق رخ نداد؛ آنچه مهم‌ترین دلیلش ادامه اصرار برانکو به بازی با دو هافبک دفاعی است. در بازی با الجزیره هم برانکو از زوج کامیابی‌نیا و نوراللهی در میانه میدان استفاده کرد، اما این زوج موفق نبود؛ چه اینکه اگر قرار بود بازی با دو هافبک دفاعی کمربند میانی قرمزها را محکم کند، الجزیره نباید فقط با سه بار اراده برای گلزنی، صاحب سه گل می‌شد! جالب اینجاست که در مقاطع متعددی از بازی کامیابی‌نیا جلوتر از فرشاد احمدزاده دیده می‌شد؛ آنچه نشان می‌داد پرسپولیس در بازی با تیمی مثل الجزیره ظرفیت ارائه فوتبال تهاجمی‌تر را هم دارد، اما برانکو کماکان ترجیح می‌دهد یک سهمیه از بازیکنان فاز تهاجمی را به فاز دفاعی بدهد. حالا بحث محسن مسلمان به کنار، اما مثلا چه اشکالی پیش می‌آمد اگر به جای کمال یا نوراللهی، از بین بشار رسن و گادوین منشا یک نفر در این بازی به میدان می‌رفت؟

کار سخت در بازی برگشت

دوشنبه هفته آینده پرسپولیس باید بازی برگشت با الجزیره را در ورزشگاه آزادی برگزار کند؛ آخرین مسابقه فصل که مهم‌ترین بازی امسال هم هست. قرمزها به لطف دو گلی که در بازی رفت زدند، می‌توانند با برتری‌های خفیف یک بر صفر یا ۲ بر یک هم به دور بعد صعود کنند، هرچند واقعا بازی ساده‌ای در انتظار آنها نیست. الجزیره در این فصل یک بار به ایران آمده و بازی برگشت مرحله گروهی را برابر تراکتورسازی برگزار کرده. آنها در آن بازی نشان دادند که وقتی اتوبوس جلوی دروازه‌شان پارک کنند، خیلی سخت گل می‌خورند و تازه روی ضد حملات هم بسیار خطرناک هستند. الجزیره در تبریز با حساب یک - یک تراکتورسازی را متوقف کرد و این درحالی است که تیم تبریزی با وجود فشار شدید روی دروازه حریف و کسب ۱۳کرنر، به سختی توانست گل مساوی را به‌ثمر برساند. همچنین کمال کامیابی‌نیا هم به دلیل بازگشت مصدومیت قدیمی‌اش از ناحیه کتف در این بازی غایب خواهد بود و این یعنی خطر بازگشت حسین ماهینی به مرکز زمین وجود دارد؛ جز اینکه برانکو از اصرارش برای بازی با دو هافبک دفاعی دست بردارد. وضعیت سلامتی فرشاد احمدزاده هم برای حضور در بازی برگشت روشن نیست، هرچند بازگشت جلال حسینی به ترکیب می‌تواند خبری بسیار خوشایند برای پرسپولیسی‌ها باشد.