رسول خادم درباره انتقادات به عدم رویارویی کشتی‌گیران کشورمان با حریفان رژیم صهیونیستی گفت: «اگر سیاست کشور بر عدم به‌رسمیت شناختن ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس و عدم رویارویی با ورزشکاران تیم‌های منتخب این رژیم است، پس پنهانی به حریف پیشین باختن و برای تهیه گواهی بیماری یا ضرب‌خوردگی به درمانگاه‌ها و پزشکان در خارج از کشور مراجعه کردن، چه‌معنایی دارد؟ اگر قرار است عدم رویارویی با ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس اصل باشد، پس چرا باید زمین و آسمان را به هم دوخت و هرآنچه داشت هزینه کرد تا بتوان با توجیه چرایی موضوع عدم رویارویی با نماینده رژیم اشغالگر قدس، برای نهادهای بین‌المللی که به‌لطف ارسال فوری تمامی اخبار از داخل کشور، مستنداتی بیش از ما در اختیار دارند، از تعلیق گریخت؟»

رئیس فدراسیون کشتی که با سایت این فدراسیون گفت‌و‌گو کرده با یادآوری مسابقات آینده تیم ملی تاکید کرد در مسابقات آینده دیگر گریزی از مقابله با حریفان اسرائیلی وجود نخواهد داشت: «جهت اطلاع مردم عزیز، از تیرماه ۹۷ تا حدود مهرماه ۹۷، کشتی ایران هشت مسابقه جهانی دررده‌های سنی نوجوانان، جوانان، امید و بزرگسالان در رشته‌های آزاد و فرنگی پیش‌رو دارد. در تمامی این هشت مسابقه، تیم‌های کشتی رژیم اشغالگر قدس حضور دارند و کشتی‌گیران آنها رقابت می‌کنند. چگونه می‌توان عضو هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی بود و تمام اندوخته حاصل از مناسبات بین‌المللی خود را به جای کمک به بهبود شرایط و موقعیت فنی کشتی کشور، کمک به ارتقای جایگاه ایران در داوری و کاهش حق‌کشی‌ها، کمک به توسعه کشتی در دنیا و حفظ کشتی در المپیک، توقف اصرار و خواهش برای تعلیق نشدن کشتی ایران و اجازه ادامه فعالیت و حضور کشتی ایران در عرصه بین‌المللی کرد؟»

هشدار به مسوولان

خادم در ادامه از مسوولان این ماجرا انتقاد کرده که در موقع به مخمصه افتادن کمکی نمی‌کنند: «نکته جالب‌تر اینکه همه کسانی که مسوولان اصلی این تصمیم‌گیری هستند، در این شرایط نه تنها کوچک‌ترین نقشی در کمک به ورزشکار، مربی و فدراسیون مربوطه ندارند، بلکه کلا آن‌قدر عقب می‌ایستند که اصلا دیده نشوند... آن وقت در صفحات داخلی و خارجی شبکه‌های اجتماعی می‌بینی که به علیرضا کریمی ناسزا گفته‌اند، مربی‌اش را تحقیر کرده‌اند و فدراسیونش را بی‌عرضه خوانده‌اند. خیلی جالب است، پس از چنین اتفاقاتی فدراسیون کشتی در داخل کشور از سوی مراجع مسوول، با خط و خطوط دادن به برخی رسانه‌ها چوب می‌خورد که چرا کشتی‌گیرت قرعه‌اش با کشتی‌گیر رژیم صهیونیستی افتاده و فدراسیون نتوانسته است با کمک از الهامات غیبی، این مساله را قبل از قرعه‌کشی حل کند؟ یا اینکه اصلا فدراسیون چرا کشتی‌گیرش را به مسابقات جهانی که در آن رژیم اشغالگر قدس شرکت می‌کند برده است؟

گویا مسابقات جهانی دیگری هم هست که بدون رژیم اشغالگر قدس برگزار می‌شود. فدراسیون و کشتی‌گیرش باید چوب بخورند تا کسانی که مسوولیت دارند و باید سینه ستبر کنند و پاسخگوی افکار عمومی و هیجانات اجتماعی باشند، دیده نشوند. سیاسی‌کاری تا کجا... نقطه مقابلش جالب‌تر است. درحالی‌که فدراسیون در داخل کشور برای اجرای دستوری که در فرآیند تصمیم‌گیری آن هیچ کاره بوده، بازخواست می‌شود، نماینده فدراسیون در هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی، پیش هرکس و ناکسی باید خواهش کند که ورزش ملی کشورم را تعلیق نکنید. کشتی‌گیر جوان کشورم را محروم نکنید و مربی زحمت‌کشی که با دریافت ماهانه ۱۰۰ هزار تومان حقوق، عاشقانه به تربیت جوانان کشور می‌پردازد را جریمه نکنید. آن‌وقت در داخل کشور همان مسوولان همیشه غایب، موج رسانه‌ای را هدایت می‌کنند که کدام تعلیق؟ اینها همه بزرگ‌نمایی است! گویا باور نداریم میلیون‌ها نفر در داخل و خارج از کشور با دقت رفتارهای دوگانه و چندگانه‌مان را می‌بینند. گمان می‌کنیم با‌ هیس گفتن و از یک رویداد تا رویداد بعدی سکوت کردن درحال مدیریت کردن چنین مساله آشکاری هستیم.»