برنامه تجارت کربن اندونزی
مقامات جاکارتا گفته‌‌‌اند که می‌‌‌خواهند تولید برق از منابع انرژی تجدیدپذیر را افزایش دهند و تا سال ۲۰۶۰ به انتشار خالص کربن صفر برسند. تولید برق با سوخت زغالسنگ بیش از نیمی از تولید برق اندونزی را تشکیل می‌دهد. به گفته مقامات دولتی، مرحله اول برنامه تجارت کربن در این کشور، ۹۹ نیروگاه را پوشش می‌دهد که نشان‌دهنده ۶/ ۳۳ گیگاوات ظرفیت تولید است. این نیروگاه‌ها به شبکه‌های برق متعلق به شرکت دولتی Perusahaan Listrik Negara (PLN) متصل هستند. این برنامه برای نیروگاه‌هایی با حداقل ۱۰۰ مگاوات ظرفیت تولید اعمال می‌شود. عارفین تصریف، وزیر انرژی اندونزی در این خصوص اظهار کرد که این برنامه برای نیروگاههای کوچک‌تر زغالسنگ و سایر تاسیسات با سوخت فسیلی در آینده در دسترس خواهد بود. تصریف همچنین گفت که این برنامه در اختیار نیروگاه‌هایی قرار می‌گیرد که به شبکه PLN متصل نیستند.
منابع دیگر
اندونزی در حال کاوش در سایر منابع تولید برق، از جمله استفاده از زیست توده، پروژه‌های زمین‌گرمایی و ساخت نیروگاههای هسته‌ای است تا صنعت برق خود را کربن‌زدایی کند. محمد پری‌‌‌هارتو دونوگروهو، یکی از مقامات وزارت انرژی اندونزی، می‌گوید: حدود ۵۰۰هزار تن دی‌‌‌اکسید کربن معادل برای تجارت آماده است. مقامات گفتند که این رقم تخمینی از انتشار، بیش از سهمیه‌ای است که به نیروگاه‌ها اختصاص داده شده است. کل سهمیه در این برنامه حدود ۲۰ میلیون تن معادل انتشار CO۲ است.
نیروگاه‌هایی که کربن بیشتری از سهمیه خود منتشر می‌کنند، می‌توانند اعتبار کربن را به عنوان بخشی از این برنامه خریداری کنند. این اعتبارات توسط کارخانه‌هایی با انتشار کمتر از سهمیه یا از تاسیسات انرژی تجدیدپذیر فروخته می‌شود. دونوگروهو به رسانه‌های داخلی اندونزی گفت که مکانیزم بازار، قیمت این اعتبارات را تعیین می‌کند. یک مطالعه وزارت انرژی قبلا قیمت را بین ۲ تا ۱۸ دلار در هر تن تعیین کرده بود. تصریف در مراسم اعلام آغاز این برنامه گفت: قیمت‌گذاری کربن یکی از سیاست‌‌‌هایی است که می‌تواند باعث افزایش بهره‌‌‌وری انرژی، کاهش وابستگی به انرژی کربن و انرژی وارداتی شود و منبع درآمدی برای شرکت و دولت باشد. به گفته وی این تجارت می‌تواند از عملیات‌های نیروگاهی درآمدزایی کند.
تصریف روز چهارشنبه گفت: افزودن برنامه تجارت کربن به نیروگاههای کشور می‌تواند انتشار کربن را تا سال ۲۰۳۰ به میزان ۳۶ میلیون تن کاهش دهد. مقامات گفتند که این روش همچنین راهی را برای اپراتورهای نیروگاه‌ها فراهم می‌کند تا از تلاش‌های خود برای کاهش انتشار کربن در تاسیسات خود پول کسب کنند. اندونزی در سال گذشته هدف خود را کاهش ۳۲درصدی انتشار کربن تا سال ۲۰۳۰ به تنهایی، یا کاهش بیش از ۴۳درصدی با کمک شرکت‌های بین‌المللی تعیین کرد. ایالات متحده و سایر کشورها سال گذشته برنامه‌ای ۲۰ میلیارد دلاری برای کمک به اندونزی برای کاهش وابستگی خود به تولید برق با سوخت زغالسنگ اعلام کردند.
استفاده از انرژی در اندونزی برای مدت طولانی تحت سلطه منابع فسیلی بوده است. زمانی این کشور یکی از صادرکنندگان بزرگ نفت در جهان بود و در سال ۱۹۶۲ به اوپک پیوست، از آن زمان این کشور با وجود پیوستن به اوپک تا سال ۲۰۱۶ به یک واردکننده خالص نفت تبدیل شد و تنها عضو واردکننده خالص نفت در این سازمان بود. اندونزی همچنین چهارمین تولیدکننده بزرگ زغالسنگ و یکی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان زغالسنگ در جهان است، با ۲۴۹۱۰ میلیون تن ذخایر اثبات شده زغالسنگ تا سال ۲۰۱۶، یازدهمین کشور دارای بیشترین ذخایر زغالسنگ در جهان است.علاوه بر این، اندونزی دارای پتانسیل بالای انرژی‌های تجدیدپذیر است که تقریبا به ۸/ ۴۱۷ گیگاوات (GW) می‌رسد که شامل انرژی خورشیدی، بادی، آبی، انرژی زمین‌گرمایی، جریان اقیانوسی و انرژی زیستی است، اگرچه تاکنون تنها ۵/ ۲درصد از آنها استفاده شده است.
دولت اندونزی تعهدات متعددی را برای افزایش استفاده از انرژی پاک و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، از جمله با صدور برنامه عمومی انرژی ملی (RUEN) در سال ۲۰۱۷ و پیوستن به توافق‌نامه پاریس، مشخص کرده است. در RUEN، اندونزی انرژی‌های نو و تجدیدپذیر را برای رسیدن به ۲۳درصد از کل انرژی تا سال ۲۰۲۵ و ۳۱درصد تا سال ۲۰۵۰ هدف قرار داده است. این کشور همچنین متعهد شده است که انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا سال ۲۰۳۰ تا ۲۹درصد بر اساس سناریوی پایه معمول و تا ۴۱درصد با حمایت بین‌المللی کاهش دهد. اندونزی چند پروژه تجدیدپذیر برجسته دارد، مانند مزرعه بادی ۷۵ مگاواتی در منطقه Sidenreng Rappang، مزرعه بادی دیگر با ظرفیت ۷۲ مگاوات در Jeneponto Regency و نیروگاه خورشیدی شناور Cirata در جاوه غربی با ظرفیت ۱۴۵ مگاوات که به بزرگ‌ترین نیروگاه خورشیدی شناور در آسیای جنوب شرقی تبدیل خواهد شد. بیش از ۵۰درصد از خانوارها در این کشور در سال ۲۰۱۱ دارای برق بودند و حدود ۶۳ میلیون نفر در سال ۲۰۱۱ به طور مستقیم به برق دسترسی نداشتند. با این حال، تا سال ۲۰۱۹، بالغ بر ۹/ ۹۸درصد از جمعیت به برق دسترسی پیدا کردند.
