اختلاف نظر بر سر دریای خزر پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آغاز شد؛ پیش از آن، مرز دو کشور (ایران و شوروی) تعریف دقیقی داشت. در مذاکره با کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق، تهران بر تقسیم دریا به‌طور مساوی یا توسعه منابع آن به‌صورت مشترک پافشاری کرده است. هیچ‌یک از همسایه‌ها با این پیشنهادها موافقت نکردند و سه تای آنها یعنی روسیه، قزاقستان و جمهوری آذربایجان تلاش می‌کنند پروژه‌هایی را در دریا توسعه دهند و با توسل به کشتی‌های جنگی سعی می‌کنند پیمانکاران استخدامی سایر کشورها را بترسانند.  با این حال، توافق یاد شده می‌تواند به تقویت پروژه‌های بسیاری در دریای خزر منجر شود. یکی از این پروژه‌ها، پروژه خط لوله گاز از طریق دریای خزر است که می‌تواند گاز طبیعی را از ترکمنستان به جمهوری آذربایجان و سپس به اروپا منتقل کند. این مسیر، جمهوری آذربایجان و ترکمنستان را قادر به رقابت با روسیه در بازار انرژی غرب می‌سازد. این کشورها همچنین در مورد برخی میدان‌های نفت و گاز نیز با یکدیگر اختلاف نظر دارند که همین امر موجب به تاخیر افتادن بسیاری از پروژه‌ها می‌شود. جمهوری آذربایجان همچنان نیازمند توافق در این زمینه است که چطور میدان‌های نفت و گاز مشترک با ایران و ترکمنستان مانند «کاپاز» و «سردار» که حاوی حدود ۶۲۰ میلیون بشکه نفت هستند، تقسیم شوند. اشلی شرمن، تحلیلگر مسائل دریای خزر در شرکت مشاوره انرژی وود مکنزی گفت: پروژه‌های اکتشافی متوقف شده و میدان‌های متروک ممکن است دوباره در دستور کار قرار گیرند.