گروه مسکن- هاجر شادمانی: استادان شهرسازی و معماری دو علت درباره آنچه باعث کاهش میل به سکونت در شهرهای جدید شده را معرفی کردند. مطالعاتی که در این‌باره انجام شده، از بروز پدیده «شهروندزدایی» در شهرهای جدید به جای جذب جمعیت سرریز شهرهای بزرگ اطراف، حکایت دارد و مشخص می‌کند سطح پایین خدمات سکونتی و سرانه‌های شهری در این مناطق در کنار انبوه ساخت‌وسازهای مسکونی، مهم‌ترین عامل جذب نشدن جمعیت در شهرهای جدید است که باعث کاهش کیفیت زندگی در شهرهای جدید شده است. در این میان، ماهیت برنامه حمایتی دولت‌ها برای تامین مسکن در شهرهای جدید، این پدیده را تشدید کرد.

صاحب‌نظران مسکن در نشستی که به‌منظور آسیب‌شناسی سیاست‌های تامین مسکن در شهرهای جدید در دانشگاه تهران برگزار شد در این‌باره توضیح دادند: زمانی که رابطه‌ای بین نسبت درآمد خانوارهای کم‌درآمد با ارزش زمین و واحد مسکونی که دولت برای آنها تامین کرده وجود نداشته باشد، خیلی زود این واحدها به افرادی با سطح درآمد بیشتر فروخته شده و گروه‌های کم‌درآمد، مجددا به حواشی و سکونتگاه‌های غیررسمی هدایت می‌شوند.

به باور این کارشناسان لازم نیست دولت برای این دسته از اقشار کم‌درآمد که مجموع درآمدهایشان فاصله زیادی با قیمت مسکن تامین شده دارد، مسکن ملکی واگذار کند بلکه باید از روش «استیجار» به‌عنوان مهم‌ترین راهکار اسکان گروه‌های کم‌درآمد در برنامه‌های حمایتی دولت استفاده شود.

مهم‌ترین چالش در شهرهای جدید

به گزارش «دنیای اقتصاد»، کارشناسان مسکن در این نشست همچنین مشکلات و ضعف‌های موجود در «برنامه‌ریزی» به‌منظور اجرای طرح‌های مسکن کم‌درآمدها در شهرهای جدید را به‌عنوان ریشه نارسایی‌های موجود در این زمینه مورد تاکید قرار دادند.

به تاکید این کارشناسان، شهرهای جدید در طول تاریخ با اهدافی نظیر اسکان سرریز جمعیتی کلانشهرها یا شهرهای مادر، احداث شهرهای جدید مستقل، ایجاد شهرهای دارای فعالیت‌های خاص (صنعتی و...)، حفظ محیط‌زیست و جلوگیری از آسیب و آلودگی آن و... شکل گرفتند. این در حالی است که در تمام این اهداف، ساخت مسکن همواره بر تحقق سایر ماموریت‌های پیش‌بینی شده برای شهرهای جدید، مقدم بوده و در طول این سال‌ها، عمده تمرکز دولت در شهرهای جدید، بر ساخت‌وساز مسکونی خلاصه شده است.

با این وجود، هرچند باید شهرهای جدید شهرهایی جامع باشند که تمام نیازهای سکونتی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی افراد را پاسخ دهد و در الگوهای ساخت مسکن، سیاست‌های جذب جمعیت و همچنین سکونت اقشار مختلف در آن، متنوع باشد، اما طی سال‌های اخیر، ساختار جمعیتی نامشخص، ناشناخته بودن جمعیت و اقتصاد خانوارها، وجود الگوهای سکونتی نامشخص و... منجر به معضلات بسیاری در این شهرها شده است.

کارشناسان مسکن تاکید کردند: از سوی دیگر ضعف در تامین تاسیسات و خدمات زیربنایی و روبنایی، مانع از جریان یافتن روند عادی زندگی در شهرهای جدید و کامل شدن فرآیند اسکان در آنها شده است.

بنا بر اظهار این صاحب‌نظران، یکی از زمینه‌های اصلی بروز مشکل در تامین مسکن گروه‌های کم درآمد در شهرهای جدید و سایر سکونتگاه‌ها طی سال‌ها و دهه‌های گذشته، تامین مسکن ملکی برای این اقشار بوده است این در حالی است که برای گروه‌های کم درآمدی که در دهک‌های یک تا ۴ درآمدی قرار گرفته اند، حتما باید از راهکار مسکن کوچک، مسکن اجتماعی و مسکن استیجاری استفاده شود.

تامین مسکن ملکی برای این گروه‌ها به‌دلیل فاصله قیمت تمام‌شده برای آنها و قیمت‌های بازار منجر به فروش این واحدها به گروه‌های با درآمد بالاتر می‌شود، بنابراین دولت باید حمایت حداکثری خود را از این گروه‌های کم‌درآمد، از طریق ایجاد اشتغال و ارتقای سطح درآمد این گروه‌ها اعمال کند و در وهله اول از تامین مسکن ملکی برای این گروه‌ها خودداری کند.

استاندارد فضای سکونتی برای هر فرد

آن طور که کارشناسان مسکن در این نشست عنوان کردند، مطابق استانداردها، هر فرد باید علاوه‌بر فضای مسکونی، معادل ۶۵ مترمربع فضای عمومی در اختیار داشته باشد که شامل سرانه‌های خدماتی و غیرمسکونی در شهرها می‌شود.

استانداردهای شهری که در این زمینه برای گروه‌های متوسط وجود دارد و در شهرهای جدید ملاک عمل قرار گرفته، حدود ۵۰ مترمربع است. این در حالی است که کل قدرت تملک اقشار زیر خط فقر، برای سکونت حداکثر ۱۰ مترمربع و اقشار متوسط رو به پایین حداکثر ۲۰ مترمربع است.

در واقع چون برنامه‌ریزی‌های دولت برای تامین مسکن در شهرهای جدید مبتنی بر این استانداردها بوده اما در نهایت موفق به تامین خدمات مورد نیاز با این سرانه‌ها نشده است، عملا عدالت‌خواهی تامین خدمات برای گروه‌های کم‌درآمد به ضد خود تبدیل شده است.

شهروندزدایی در شهرهای جدید

مفهوم شهروندزدایی در شهرهای جدید، مفهومی است که کارشناسان و صاحب‌نظران مسکن در نشست شهرهای جدید مورد تاکید قرار دادند.

به گزارش «دنیای اقتصاد»، رانتی بودن ارائه خدمات در شهرها، گسیختگی برنامه‌ها، عدم توجه به مفهوم سرمایه‌ اجتماعی، عدم توان تامین خدمات در سرانه‌ مطلوب سکونتی در شهرهای جدید، ضعف زیرساخت‌ها و به‌خصوص حمل و نقل عمومی، همگی از عوامل بروز شهروندزدایی در شهرهای جدید هستند.

این در حالی است که بنا بر تاکید این کارشناسان طی چند سال آینده، حدود ۳۰ درصد از جمعیت شهرهای مادر به‌عنوان سرریز جمعیتی، مکانی در این شهرها ندارند و بنابراین باید هرچه سریع‌تر برای ساماندهی شهرهای جدید و رفع چالش شهروندزدایی از آنها اقدامات لازم به عمل آید.