دفتر برنامه‌ریزی و اقتصاد مسکن وزارت راه‌وشهرسازی اعلام کرد: طول زمان انتظار برای خانه‌دار شدن در ایران در فاصله سال‌های ۸۹ تا ۹۱ به بیشترین حد در مقایسه با سال‌های قبل رسید طوری که در سال۹۱، شاخص دسترسی مسکن به ۳۶سال افزایش پیدا کرد به این معنی که اگر خانوار ایرانی در دهک‌ متوسط درآمد، همه درآمد سالانه خود را برای خرید مسکن پس‌انداز کند و مخارج و هزینه‌های دیگری نداشته باشد، ظرف ۱۲ سال می‌تواند خانه‌دار شود. این در حالی است که نرخ طبیعی پس‌انداز مسکن معادل یک‌سوم درآمد است و در این صورت، شاخص دسترسی به ۳۶سال می‌رسد. این شاخص در سال ۷۶ معادل ۱۵ سال بود اما در سال ۷۹ کاهش پیدا کرد و به ۱۲ سال رسید، سپس در سال ۸۴ مجددا به ۱۷ سال افزایش یافت و هم‌اکنون نیز شاخص به ۳۶ سال رسیده است. وزارتخانه، کمترین دوره انتظار برای خانه‌دار شدن در ۲۰ سال اخیر را متعلق به سال۷۹ و بیشترین زمان انتظار را مربوط به سال۹۱ می‌داند.