چالش‌‌های سنجش کیفیت هوای تهران
به گزارش «ایسنا»، احمد طاهری، مدیر واحد سنجش و نگهداری شرکت کنترل کیفیت هوای تهران گفت: ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوا و تابلوهای نمایشگر از یکدیگر منفک هستند، به این معنا که تابلوهای نمایشگر برای اطلاع‌‌رسانی در سطح شهر قرار دارند و ایستگاه‌های اندازهگیری، آلاینده‌ها را سنجش می‌کنند. طراحی شبکه سنجش کیفیت هوا بر اساس نیازسنجی و موقعیت منابع انتشار و الگوهای پخش آلایندگی است که لزوما با مرزبندی زمینی مناطق شهری منطبق نیست. در واقع تعیین شده که در هر منطقه باید چه آلاینده‌‌ای سنجش شود. برای مثال ایستگاه منطقه ۱۲ که اواخر سال گذشته افتتاح شد، با توجه به اینکه در یکی از مناطق با تراکم بسیار بالای جمعیت واقع شده است، در ابتدا با تجهیزات سنجش دو آلاینده معیار شهر تهران شامل ذرات معلق کوچک‌تر از ۵/ ۲ میکرون و ازن فعالیت خود را آغاز کرد و تلاش می‌کنیم تا تکمیل آن را در سال‌های آتی در دستور کار قرار دهیم.
وی اضافه کرد: ما در شرکت کنترل کیفیت هوای تهران با توجه به منابع و تاثیرپذیری هر منطقه از آلاینده‌های متفاوت، تجهیزات اندازهگیری آلودگی هوا را مستقر می‌کنیم، البته تلاش می‌کنیم در بیشتر ایستگاه‌ها هر شش آلاینده را بررسی کنیم و روند تکمیل شبکه در دستور کار قرار دارد.
مدیر واحد سنجش و نگهداری شرکت کنترل کیفیت هوای تهران در ادامه به تعداد ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوا و تاثیر عدم فعالیت یک ایستگاه بر میانگین کیفیت هوا اشاره و اظهار کرد: ۲۲ ایستگاه سنجش کیفیت هوا برای شهرداری تهران و ۱۴ ایستگاه متعلق به اداره کل محیط زیست استان تهران است. شاخص آلودگی شهر را میانگین مجموعه این ایستگاه‌ها تعیین می‌کند. اگر یک ایستگاه در بازه‌‌ای از زمان فعالیت نکند، با توجه به تعداد قابل ملاحظه ایستگاه‌های سنجش، نمی‌تواند روی میانگین تاثیر قابل ملاحظه‌‌ای داشته باشد.
طاهری تاکید کرد: تابلوهای نمایشگر در حال حاضر اطلاعات را به‌‌صورت ساعتی به‌‌روزرسانی می‌کنند تا شهروندان بتوانند آخرین اطلاعات آلودگی هوا را توسط تابلوهای مذکور دریافت کنند.وی در عین حال معتقد است عدم سنجش آلاینده ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون در همه ایستگاه‌ها خطایی در شاخص کلی ایجاد نمی‌کند و در این رابطه توضیح داد: آلاینده‌‌ای مانند ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون که منطقه‌‌ای و اقلیمی است و محدوده نسبتا وسیعی را تحت پوشش قرار می‌دهد، در کل سطح شهر پخش می‌شود، لذا موقعیت محلی ایستگاه‌ها نمی‌تواند تاثیر زیادی بر سنجش مقادیر این آلاینده داشته باشد و در چنین مواردی که شاهد توفان گرد و غبار در شهر هستیم، مقادیر بالای این آلاینده در تمام سطح شهر قابل اندازهگیری خواهد بود، لذا سنجش نشدن آن در همه ایستگاه‌ها، در عدد کلی تفاوت چشمگیری ایجاد نمی‌کند.
این در حالی است که هلنا کعبی، مدیرکل دفتر پایش فراگیر سازمان حفاظت محیط زیست از برنامه این سازمان برای نصب سنسور ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون در ایستگاه‌های سنجش کیفیت هوای متعلق به محیط زیست خبر داد و به «ایسنا» گفت: در حال حاضر حدود ۲۰ تحلیلگر ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون در تهران فعال و به سامانه متصل هستند. با توجه به قیمت بالای تجهیزات و شرایط نگهداری آنها، این تعداد تحلیلگر برای شهر تهران کافی است.
وی ادامه داد: دستگاه‌ها و شبکه موجود از توانایی علمی و تجهیزاتی مناسبی برخوردار است که سامانه پایش کیفی هوا هم به عنوان یک تکمیل‌کننده مناسب در کنار آن قرار گرفته است. ضعف‌‌های موجود مربوط به کمبود اعتبار در جهت به روزرسانی سنسورها و هزینه راهبری ایستگاه‌ها است که باید برای آن برنامه‌‌ریزی لازم صورت بگیرد. با توجه به هزینه‌های بالای این فرآیند، پیشنهاد ما در سازمان حفاظت محیط زیست تخصیص بخشی از اعتبارات عوارض آلودگی به این حوزه است تا امکان اطلاع‌‌رسانی داده‌های صحیح و واقعی به مردم فراهم شود.
