او در گفت‌وگو با سایت «شهرنوشت»، با تاکید بر اینکه امکان پیش‌‌بینی زمان دقیق زلزله با امکانات کنونی در شهر تهران وجود ندارد، عنوان کرد: هیچ چیز فیزیکی در دنیا نیست که قابل پیش بینی نباشد، اما برای پیش‌بینی آن نیاز است پیش نشانگرهایش را بشناسیم و از محیطی که سانحه فیزیکی در آن در حال رخ دادن است، کاملا آگاهی و شناخت داشته باشیم. او ادامه داد: بنابراین اگر به اندازه کافی ایستگاه زلزله نگاری داشته باشیم و بتوانیم رفتار زمین را براساس آنها رصد و مطالعه کنیم، شاید در آینده نزدیک بتوانیم زلزله را پیش بینی کنیم. علاوه بر آن باید از اطلاعاتی که در حال حاضر زمین دارد به ما می‌دهد، استفاده کنیم. متاسفانه زمین به ما اطلاعات کافی می‌دهد اما ما نمی‌توانیم این اطلاعات را ثبت کنیم چون دستگاه نداریم.

این متخصص ژئوفیزیک تعداد ایستگاه زلزله‌نگار لازم در مجموعه شهری تهران را دست کم۲۰۰ عدد دانست و افزود: در همین تهران بزرگ برای اینکه بتوانیم رفتارشناسی درون زمین را به بهترین وجه انجام دهیم دست کم به ۲۰۰ لرزه‌نگار نیاز داریم. این در حالی است که در خود تهران حدود ۱۲-۱۰ لرزه‌نگار بیشتر نداریم که این تعداد هم تقریبا فقط برای این کافی هستند که بگویند زلزله کجا اتفاق افتاده است.

او یکی از روش‌های پیش‌بینی زمان وقوع زلزله را «دوره بازگشت» معرفی کرد و گفت: دوره بازگشت استفاده از روش معدل‌گیری است که براساس کارنامه وقوع زلزله‌ در سال‌های گذشته می‌توان به این نتیجه رسید که به‌عنوان مثال به‌طور متوسط در ایران هر ۱۰ سال یکبار یک زلزله با بزرگی بیش از ۷ ریشتر اتفاق می‌افتد اما این نتیجه به معنای آن نیست که قطعا و حتما هر ۱۰ سال یک بار چنین زلزله‌ای اتفاق می‌افتد. چراکه در طول سال‌های گذشته ممکن بوده در طول یک سال، دو زمین لرزه بالای هفت ریشتر رخ دهد اما در طول ۳۰ سال هیچ زمین‌لرزه‌ای به وقوع نپیوندد.

او بار دیگر تاکید کرد: اساسا وسیله و ابزار کافی برای پیش بینی زمان زلزله موجود نیست. این در حالی است که اغلب زلزله‌شناسان بر یک مطلب متفق‌القول هستند که ما باید اطلاعات ریز زمین، به خصوص اطلاعات دقیق و ریزپس‌لرزه‌ها را داشته باشیم که متاسفانه دستگاه به اندازه کافی نداریم تا این اطلاعات را ثبت کنند.