بدرقه کارگردان فقید در  جمع سفیدپوشان

او افزود: متاسفم که بگویم در این روزها مرگ آسان شده است، به اندازه تمام فشارهای روحی و روانی این روزها. رضا فقط ۵۴ سال داشت اما همه بدانند که مرگ خاطره، غیرممکن‌ است. هیچ‌کس نیست که از رضا حداد خاطره‌ای در عمق وجودش نقش نبسته باشد. اگر رضا یاد را نساخته بود، الان با پریشانی در این مکان جمع نمی‌شدیم. رضا، همیشه در بین ما هست، چون یادش هست. گیل‌آبادی‌ خطاب به حداد گفت: مطمئنم درآغوش خدا آرامی. متاسفم که در این شرایط باید رضا را تکریم کنیم‌ او در زمان حیاتش شایسته تمام تکریم‌ها بود. رضا حداد سنگ زیر آسیاب حرف‌های نگفته بسیاری از ما بود.‌ او دوامش بر جریده عالم ثبت است. محمد چرم‌شیر، نمایشنامه‌نویس، در ادامه این مراسم با صدایی بغض‌آلود گفت: همیشه فکر می‌کردم، اگر یک روز من اینجا در تابوت باشم، رضا چه می‌کند و حالا رضا اینجا در تابوت است و من نمی‌دانم چه کنم! اما بهتر است از مرگ حرف نزنیم، از رضا حرف بزنیم که از مرگ نمایشنامه می‌ساخت ولی از زندگی می‌گفت.

در بخشی دیگر از این مراسم، محمد رحمانیان کارگردان تئاتر گفت: لازمه صحبت در اینجا برای مرگ رضا حداد این است که باور کنیم او مرده و هروقت باور کردم که احمد آقالو و پرویز پورحسینی مرده‌اند، مرگ رضا را هم باور می‌کنم. من همیشه یک چیزی از رضا می‌خواستم ولی او هیچ‌وقت چیزی از من نخواست. او هر وقت چهره غمگین ما را می‌دید که کاری داریم یا پولی کم داریم، می‌گفت مگر رضا مرده؟ نه. رضا نمرده‌. او با دوستان دیگرش تئاتر را تصویری کرد. او نمرده چون لذت تماشا با ما هست و فکر می‌کنم رضا مجوز گریستن را برای همه ما صادر کرد.

ابراهیم حقیقی، هنرمند گرافیست، نیز یکی‌ دیگر از سخنرانان این مراسم بود که گفت: رسم است از همراهان شهادت می‌طلبند و شهادت دهیم یکی از مهربان‌ترین عزیزان ما بود که بدجور ما را ترک کرد. همچنین روزبه بمانی هنرمند عرصه موسیقی در این مراسم گفت: رضا شعر را خیلی خوب می‌فهمید.‌ او از درون، شعر ‌و تصویر را خیلی خوب می‌فهمید ولی مهم‌ترین ویژگی او رفاقت بود. ببینید اینجا از همه طیف تفکر آمده‌اند و کاش این مساله در سیاست ما وجود داشت.