توضیح قطب‌الدین صادقی درباره تعطیلی تماشاخانه‌اش
در ما توفانی انکار‌ناشدنی است
او در گفت‌وگو با ایسنا درباره آخرین وضعیت این تماشاخانه توضیح داده است: «تا ۱۰ روز دیگر باید تماشاخانه را به طور کامل تخلیه کنیم. در این مدت با همه توش و توان به همه نهادها، دسته‌ها و شخصیت‌های فرهنگی هنری مراجعه کردم و توضیح دادم که وضعیت شانو چگونه است و خواستم کمکی کنند تا جلوی تعطیلی آن گرفته شود اما دریغ از ذره‌ای درک و همراهی و حالا می‌گویم شانو مُرد!» او که علاوه بر اجرای نمایش و تدریس تئاتر، همواره بخشی از زمان خود را به پژوهش در این زمینه اختصاص داده است، درباره دیگر فعالیت‌های خود در مقطع فعلی توضیح می‌دهد: «بیشتر در خانه‌ام و کتاب می‌خوانم. از نوروز تا به حال هشت نمایشنامه نوشته‌ام. تقریبا به طور متوسط ماهی یک نمایشنامه نوشته‌ام و از این بابت به خودم تبریک می‌گویم که اجازه ندادم شوق نوشتن در من بخشکد. ضمن اینکه نوشتن راه گریز و التیامی است تا کمتر از مصائبمان آسیب ببینیم.»
او با بیان اینکه در وضعیت فعلی، بسیاری از مردم حال خوبی ندارند، می‌افزاید: «هیچ روحیه ندارم. متاسفانه زندگی جمعی از بین رفته و سرمایه‌های اجتماعی ما نابود شده است. هر کسی در کنجی و در خلوت خود به مصائب این روزگار می‌اندیشد.» صادقی در عین حال یادآوری می‌کند که اجازه نداده دلگیری‌های معمول امروز، او را از کار و فعالیت دور کند. او در این زمینه می‌گوید: «ما کاری جز ایجاد فرهنگ و هنر نداریم. وظیفه اصلی‌مان تولید و تکثیر فرهنگ است ولی گاه شرایط طوری رقم می‌خورد که گویی قفل می‌شویم چرا که فعالیت‌های فرهنگی به‌شدت تحت‌تاثیر اتفاقات اجتماعی لطمه خورده است. بااین‌حال معتقدم باید اندوخت و این تجربیات را گردآوری کرد تا غلظت آن‌ها را در خود حفظ کنیم و بگذاریم برای روزی که بتوان این‌ها را برای ثبت در تاریخ بیان کرد تا دست‌کم به خود و دیگران ثابت کنیم در آن لحظات خاص ما هم بوده‌ایم و اتفاقا منفعل هم نبوده‌ایم. هر چند در سکوت و در خلوت بوده‌ایم، ولی در ما توفانی بوده که انکارشدنی نیست.»
این نمایشنامه‌نویس و تئوریسین تئاتر با تاکید بر اینکه نباید اجازه بدهیم این شرایط سبب افت انرژی و انگیزه ما شود، یادآوری می‌کند: «من هم با همین هدف مدام خوانده و نوشته‌ام و ورزش کرده‌ام. یعنی توان جسمی هم را برای حفظ توان روحی حفظ کرده‌ام تا ذهنم آشفته نشود. گاه نیز با دوستان همدل و هم‌فکر هم‌صحبت شده‌ام.»
او با یادآوری شرایط دشوار دوران کرونا ادامه می‌دهد: «بعد از کرونا تازه داشتیم دوباره زندگی می‌کردیم و برای آینده خیز برمی‌داشتیم که این وضعیت رقم خورد. البته شرایط فعلی با کرونا قابل‌مقایسه نیست. کرونا یک بلای جهانی بود که برخلاف خواسته ما اتفاق افتاد و در آن دوران ما و همه جهان در یک کشتی بودیم ولی شرایط اجتماعی اخیر کاملا داخلی و برآمده از تعرض و تضادهای داخلی است. اما به هر روی زندگی همین است و جامعه فرازوفرودهای سخت و هولناک دارد. مهم این است که ما خموش نمانیم و نسبت به وقایع واکنش درست و تحلیلی شرافتمندانه داشته باشیم.»
او در پاسخ به این پرسش که نمایشنامه‌هایش چقدر متاثر از اتفاقات اجتماعی هستند، توضیح می‌دهد: «نمایشنامه‌هایم شاید مستقیما با این شرایط مرتبط نباشند اما امکان ندارد این نمایشنامه‌ها از حال‌و‌هوا، روح و احساس نویسنده و از آنچه در جامعه رخ می‌دهد، منقطع باشند. زیرا من این نمایشنامه‌ها را در آرامش و کنار دریا ننوشته‌ام و عصبیتِ زمان، چه بخواهیم و چه نخواهیم بر کارمان اثرگذار است.» قطب‌الدین صادقی در پایان برای همه فرجامی خیر آرزو کرد و گفت: «مهم‌ترین آرزویم این است که هم سرنوشت ایران و هم مردم و هموطنانی که عزیزی را از دست داده‌اند، ختم به خیر شود.»
