به گزارش هنرآنلاین، عیاری درباره تاثیر رسانه در مسیر فرهنگ‌سازی در ابعاد کلان جامعه گفت: در اصل رسانه‌ای مثل تلویزیون یا سینما باید چنین کاری بکند. بدترین تصور این است که تو بخواهی پیامی را مستقیم یا به‌صورت نصیحت به خورد مخاطب بدهی. شک نکنید مخاطب چنین حرفی را برنمی‌تابد یا پس می‌زند و این بدترین شکل استفاده از یک رسانه نیرومند است. حتی ممکن است نتیجه عکس بدهد و باعث تعارض هم بشود. خالق «شبح کژدم» و «بودن یا نبودن» افزود: در جوامع امروزی ما نباید بگذاریم که مشکل زایش کند و دردساز شود؛ بلکه باید زمینه‌های بروز را تشخیص و از همان ابتدا مسدود کنیم. مثلا در مواجهه با یک فرد خشمگین طبیعی است که شخص مقابل هم خشمگین شود و واکنش نشان ‌دهد؛ حال اگر ما از قبل زمینه پرورش روحیه صبر و صبوری را ترویج داده باشیم این اتفاق اصلا شکل نمی‌گیرد و طرف مقابل در مواجهه با خشم، واکنشی نشان نمی‌دهد. طبیعتا شخص خاطی هم خودش متوجه می‌شود که مسیر را درست انتخاب نکرده است. به این ترتیب او می‌فهمد که در جریان اشتباهی قرار گرفته است و کم کم باورهایش تغییر می‌کند.

عیاری اضافه کرد: من درکی از سیگار ندارم و سیگار را حماقت بشر می‌دانم اما معتقدم وقتی به صورت پنهان درباره موضوعی مثل سیگار و مضرات استعمالش حرف می‌زنی، در جامعه بی‌تاثیر نخواهد بود و می‌تواند موفق‌تر عمل کند.وی ادامه داد: در سریال «روزگار قریب» دانشجوها از دکتر می‌خواهند تا چیزی به آنها یاد بدهد و او به همان حالت طنازانه خودش از ضرر سیگار حرف می‌زند. در مجموعه «هزاران چشم» یک قسمت با عنوان «سیگار لعنتی» نمایش داده شد. من بازهم به‌صورت مستقیم چیزی را نگفتم. قرار بود تعارضی در حرفه کاراکتر اصلی رخ بدهد و من در زیر متنش به دغدغه شخصی‌ام یعنی عناد با سیگار پرداختم. شاید باورتان نشود هدف من ترسیم مضرات سیگار بود؛ اما می‌دانستم اگر مستقیم سراغش بروم هرگز به خواسته‌ام نخواهم رسید. به نیت نصیحت کردن مردم سراغش نرفتم. فکر نمی‌کردم با این یک قسمت قرار است بر جمعیت میلیونی سیگاری‌ها تاثیر عمیق بگذارم. وقتی قرار است یک موضوعی فرهنگ‌سازی شود، بین هنرمند و مسوول و رسانه، آنکه از دریچه نصیحت و هشدار و تهدید وارد نشده، می‌تواند موفق‌تر عمل کند؛ چرا که برخورد قهری یا جریمه جوابگو نیست و چه بسا نتیجه عکس بدهد.