سفالوپودهای کوچک و دوست داشتنی با قرار دادن عینک سه بعدی دوست داشتنی‌تر شدند. اما دانشمندان برای بررسی وضعیت بینایی آنها این عینک را روی چشمشان قرار دادند و  نه برای لذت بردن از فضای سه بعدی.

با اینکه حتی چشمان ماهی سپیداج (ماهی از دسته سپیداجان که ۱۰ پا دارد) با چشمان انسان کاملا متفاوت است٬ اما دید سه بعدی آنها بسیار شبیه به انسان است و از چیزی به نام stereopsis برای درک فاصله استفاده می‌کنند. اما سیستم عملکردی آن احتمالا بسیار متفاوت است.  

به گفته متخصص اعصاب، راشل فورد، این مطالعه ما را یک قدم به درک چگونگی تکامل سیستم‌های عصبی مختلف برای برطرف کردن مشکل مشابه نزدیک کرد.  

در بین حیوانات، سپیداج یکی از عجیب‌ترین انواع چشم‌ها را دارد. چشم آنها فقط دارای یک نوع گیرنده است که می‌تواند رنگ سیاه و سفید را مشاهده کند. اما یک مردمک W شکل خاص در آن‌ها وجود دارد که اجازه می‌دهد رنگ‌ها را به شکلی کاملا متفاوت ببینند.  

وقتی ‌چشم‌هایمان را روی چیزی متمرکز می‌کنیم شکل لنز تغییر می‌کند اما در سپیداج  در واقع موقعیت لنز تغییر می‌کند و برخلاف چشم ما آن‌ها دید ۳۶۰ درجه دارند و می‌توانند جهت مخالف را نیز ببینند. اما از آنجا که نمی‌توانند چشمان خود را بچرخانند، بنابراین قادر به درک عمق نیز نیستند. به همین دلیل محققان تصور می‌کردند که آنها توانایی استفاده از Stereopsis را ندارند.  

محققان عینک‌های سه بعدی کوچکی را روی چشمان چند سپیداج قرار دادند و به آنها آموزش دادند که به هنگام مشاهده طعمه شاخک‌های خود را به آن بزنند.

در جلوی مخزن آن‌ها دو تصویر رنگی از میگو قرار گرفت. به گفته ترور واردیل، چگونگی واکنش ماهی‌ها به این نابرابری به وضوح در هنگام شکار مشخص بود. هنگامی که چشم آنها فقط یکی از میگوها را میدید Stereopsis معنایی نداشت اما وقتی هر دو میگو را مشاهده کردند  از Stereopsis استفاده کردند و به آنها اجازه داد تا به هنگام حمله به طعمه سریعتر تصمیم بگیرند.  

هنوز ساز و کار Stereopsis به طور دقیق مشخص نیست اما به نظر می‌رسد که این تفاوت به دلیل وجود تفاوت‌هایی در مغز باشد نه ساختار چشم. به همین دلیل قدم بعدی بررسی ساختار مغزی این ماهی‌ها است تا بتوان به نحوه عملکرد Stereopsis پی برد.  

اخبار مرتبط

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.