معمولا از مواد شیمیایی مانند کورتیزول و آدرنالین به عنوان بالا برنده ضربان قلب و محرک عضلات یاد می‌شود. اما در واقع نقش اصلی را می‌تواند استئوکلسین پروتئین متصل کننده کلسیم توسط استخوان‌ها بازی کند. 

به عنوان یک پاسخ به استرس‌های شدید، استروئیدها توسط غدد درون ریز بدن آزاد می‌شوند که موجب تولید یک آبشار عظیم از مواد شیمیایی مختلف در بافت‌های بدن می‌شود. اما محققان آمریکا و انگلیس بر این باورند که سرعت این فرایند کند بوده و نمی‌تواند پاسخ جنگ یا فرار را توضیح دهد. 

Gerard Karsenty متخصص ژنتیک از دانشگاه کلمبیا می‌گوید: اگرچه قطعا این امر را نمیتوان نادیده گرفت که هورمون‌های گلوکوکورتیکوئیدی به هنگام پاسخ به استرس شدید باعث درگیر شدن بدن می‌شوند، اما گفتنی است سایر هورمون‌ها به خصوص پپتیدها میتوانند در این امر دخیل باشند. به همین دلیل به دنبال پروتئینی رفتیم که از سلول‌های استخوانی ترشح و می‌تواند تاثیر بالقوه و آنی بر متابولیسم بگذارد. استخوان‌ها به منظور دفاع از ارگان‌های بدن تکامل یافته‌اند مانند جمجه که برای حفاظت در برابر ضربات شکل گرفته است. با این وجود می‌توان عملکردهای هورمونی استئوکالسین را توجیه کرد. 

استئوکلسین به هیچ وجه علم جدید بشمار نمی‌رود و بیش از نیم قرن است که  دانشمندان به وجود آن پی برده‌اند و همچنین در سال‌های اخیر دریافته‌اند که می‌تواند با تاثیر بر سطح گلوکز به تنظیم انرژی کمک کند. در یک آزمایش که بر روی موش‌ها صورت گرفت، در یک مدت ۴۵ دقیقه‌ای از استرس میزان هورمون استئوکلسین در خون افزایش پیدا کرد در صورتی که سایر هورمون‌های استخوانی مقدارشان ثابت ماند. برای اطمینان که این اتفاق در انسان‌ها نیز صورت می‌گیرد، تیم تحقیقاتی آزمایشی را بر روی یک فرد انجام داد تا از نتیجه بدست آمده مطمئن شود، و درست همین گونه بود. 

به گفته Karsenty نتایج بدست آمده از استئوکلسین می‌تواند مشاهدات گذشته در مورد پاسخ پرواز یا جنگ در مورد انسان‌ها و موجوداتی که فاقد گلوکوکورتیکوئیدها بودند را توجیه کند. 

بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.