فاینانس، سازوکاری است که در آن بین کشور سرمایه‌پذیر و کشور سرمایه‌گذار، قراردادی منعقد می‌شود که طرح یا پروژه‌ای همراه با نیروی انسانی متخصص، انتقال فناوری، ماشین‌آلات و تجهیزات، مواد اولیه و توان ارزی لازم توسط کشور سرمایه‌گذار تامین شود و زمانی که طرح یا پروژه به بهره‌برداری رسید بر اساس میزان سرمایه‌گذاری و بهره متعلق به آن کشور، سرمایه‌پذیر متعهد می‌شود کل قیمت تمام شده طرح یا پروژه را به‌صورت اقساطی در اختیار کشور سرمایه‌گذار قرار دهد. فاینانس برای وا‌‌م‌های بلندمدت به کار می‌رود.

برخی مزایای استفاده از روش فاینانس عبارتند از:

نرخ پایین بهره

بلندمدت بودن زمان بازپرداخت

امکان مدیریت توسط طرف داخلی

انتقال ریسک دریافت وام به اعتبار‌گیرنده (دولت یا شرکت‌های دولتی و خصوصی خارجی) و انتقال ریسک نوسانات بازار ارز به طرف خارجی.

برخی معایب استفاده از روش فاینانس عبارتند از:

تاخیر در زمان اجرای پروژه باعث افزایش جرایم بانکی و بهای تمام شده پروژه می‌شود.

فاینانس فقط جذب سرمایه فیزیکی است و انتقال دانش فنی و فناوری تلقی نمی‌شود.

فاینانس باعث افزایش رقابت در صنعت کشور نمی‌شود.

به دلیل ریسک بالای سرمایه‌گذاری در ایران (از نظر بیگانگان)، هزینه بیمه وام‌های پرداختی به دولت و شرکت‌های ایرانی بالاتر از استانداردهای بین‌المللی است و این فرآیند باعث افزایش بهای تمام‌شده و نهایتا کاهش سود متعارف بنگاه‌ها می‌شود.