اوج‌گیری مجدد این بیماری دو سال پس از ظهور آن در چین، موجب فراگیری خشم و خستگی از این ویروس مرگبار در سراسر جهان شده است. فعلا تنها برنامه موجود برای مقابله با این بیماری «بلاتکلیفی» است. وحشت در یک آن گسترش می‌یابد؛ مخصوصا اگر سویه‌ای همچون اومیکرون ظاهر شود؛ چراکه هنوز میزان تهدید آن مشخص نشده است. واکسن‌ها راه رهایی دیده می‌شدند؛ اما به نظر می‌رسد این‌گونه نباشد. پاسخ‌های ملی به این بیماری، تقریبا یکسان است و از هم دور نیست. اضطراب، افسردگی، تنهایی و خستگی جزو ویژگی‌های اساسی این روزهای مردم در سراسر دنیا شده است. این احساس زمانی دوچندان می‌شود که برخی گمانه‌زنی‌ها حکایت از این دارد که شاید بیماری کووید-۱۹ مانند بیماری قدیمی طاعون طولانی شود. حتی در چین که از ژانویه هم موردی از مرگ ناشی از کووید-۱۹ نشده است، برخی اعتراف می‌کنند که در این کشور هم از اقداماتی که برای جلوگیری از مرگ و میر می‌شود، مردم خسته و ناراحت هستند. روز گذشته چن جون، ۲۹ ساله، یک کارمند شرکت فناوری در شهر شنژن در جنوب چین گفت: «از همه این روزمرگی‌ها خیلی خسته شده‌ام. او در ماه ژوئن به‌دلیل ‌شیوع بیماری در شهر سه آزمایش کووید-۱۹ انجام داد و سپس مجبور شد به مدت ۱۴ روز قرنطینه شود.» او که عادت داشت نقاطی را که سفر می‌کرده است، روی نقشه جهان علامت بزند، می‌گوید: « دیگر کم‌کم به این نتیجه می‌رسم که شاید ما هرگز شاهد این نباشیم که پایانی برای این بیماری وجود داشته باشد.» این احساس بی‌پایانی، همراه با پریشانی روان‌شناختی فزاینده که منجر به افسردگی می‌شود، موضوع تکراری در صدها مصاحبه‌ای بود که در آسیا، اروپا، آفریقا و آمریکا انجام شده است.

پس از دو سال سیاست زیگزاگی و احساسات متناقض، یعنی مرگ‌ومیرهای وحشتناک و امیدهای کاذب وسوسه‌انگیز، بستن مرزها و تعطیلی متناوب مدارس، تاب‌آوری مردم را کاهش داده است. جای شک و شبهه‌ای نیست که این موضوع، چالش‌های جدیدی را برای رهبرانی که سعی در محافظت از مردم و اقتصادشان دارند، ایجاد خواهد کرد. سوال مهم برای اتخاذ راهبردهای جدید این است: آیا افراد خسته، از محدودیت‌های جدید پیروی می‌کنند یا پس از ماه‌ها جدایی اجباری، دیگر تن به این سخنان نخواهند داد و به دیدار آشنایان خود خواهند رفت؟