نمایندگی‌های سیاسی خارجی در کره‌شمالی از دشواری‌های کار و زندگی در این کشور می‌گویند
مصائب دیپلمات بودن
در نگاه سوخینین، این توهین‌ها بخشی از سیستم مجازات اقتصادی بود که برای کسانی که سزاوار آن نبودند، پیامدهای ناخواسته مجازات را به همراه داشت؛ از جمله برای غیرنظامیان کره‌شمالی و دیپلمات‌های خارجی. اما برای همتایان غربی او، از جمله سفرای بریتانیا و آلمان، تحریم‌ها سختی‌های کمتری به همراه داشت و بسیاری از نیروهای دیپلماتیک خارجی می‌توانستند راه‌حل‌هایی برای کاهش آزارهای ناشی از تحریم‌ها بیابند. به گفته اروپایی‌ها، هر مشکلی که کادرهای دیپلماتیک با آن روبه‌رو شدند، تقصیر رژیم کره‌شمالی است که ثروت این کشور را به‌سوی برنامه غیرقانونی هسته‌ای و موشک‌های بالستیک و همچنین تجملات برای نخبگان حاکم هدایت کرده است. چند ماه پس از دیدار سوخینین «کارن وولستنهولم» سفیر وقت بریتانیا در کره‌شمالی، به نیویورک سفر کرد و در آنجا روایت روس‌ها را به چالش کشید. او به یک کارشناس تحریم‌های سازمان ملل گفت که اگرچه ثابت‌شده است واردات دو خودروی جدید از طریق چین و ژاپن غیرممکن است، اما «ثابت‌شده است که ترتیب دادن این خودروها از طریق تایلند آسان بوده است. فقط چند تماس تلفنی طول می‌کشد.» وولستنهولم همچنین خاطرنشان کرد که تامین نامنظم آب و برق، مجتمع مسکونی سفارت‌های بریتانیا، آلمان و سوئد را مجبور کرد به یک ژنراتور متکی باشند. کوبایی‌ها و مغول‌ها به این خوبی عمل نکردند: ژنراتور آنها کاملا خراب شد و از کار افتاد.
این بده‌بستان‌ها از هزاران صفحه از اسناد محرمانه داخلی هیات کارشناسان کره‌شمالی سازمان ملل، از جمله برنامه‌های سفر و مصاحبه با دیپلمات‌ها، کارشناسان و امدادگران خارجی استخراج شده است. اینها منعکس‌کننده نزاع جاری بین روسیه و چین از یک‌سو و ایالات‌متحده و متحدان غربی آن از سوی دیگر برای شکل دادن به روایتی بین‌المللی بر سر مزایا و معایب تحریم‌ها هستند؛ به‌ویژه در کشورهایی که فشارهای شدید اقتصادی را تحمل می‌کنند. این اسناد همچنین تصویر نادری از زندگی حدود ۳۰۰دیپلمات خارجی مستقر در کره‌شمالی، از جمله بیش از ۱۰۰نفر از سفارت روسیه ارائه می‌دهد. دیپلمات‌ها در جمع‌آوری حتی ابتدایی‌ترین اطلاعات درباره فعالیت‌های سیاسی و هسته‌ای کره‌شمالی با موانع فوق‌العاده‌ای مواجه هستند؛ از جمله ممنوعیت موثر تعامل اجتماعی با اکثر دیپلمات‌ها و مقامات دولتی کره‌شمالی، محدودیت‌های سخت‌گیرانه برای سفر به سراسر کشور و ممنوعیت مجازی دسترسی به سایت‌های هسته‌ای. حتی یک سفر معمولی برای بازدید از یک پروژه کمک‌های بشردوستانه مستلزم اسکورت دولتی است که مانع دیپلمات‌ها برای گفت‌وگوهای بدون نظارت با امدادگران و افراد محلی می‌شود.
کره‌شمالی از سال ۲۰۰۶ و مدت کوتاهی پس از آزمایش اولین بمب هسته‌ای خود، هدف تحریم‌های سازمان ملل بوده است. اقداماتی که در ابتدا برای جلوگیری از تجارت کره‌شمالی در زمینه فناوری‌های هسته‌ای و موشک‌های بالستیک طراحی شده بود، در طول سال‌ها گسترش یافته و تجارت در زمینه سوخت و زغال چوب را محدود و واردات کالاهای لوکس را ممنوع کرده است؛ حتی در شرایطی که کره‌شمالی به پیشرفت‌های نظامی بزرگ‌تری دست یافته است. کشمکش‌های قدرت‌های بزرگ بر سر تاثیر تحریم‌ها بر زندگی مردم کره‌شمالی همچنان در مقر سازمان ملل، به‌ویژه در جریان بحث در مورد شرایط انسانی در این کشور ادامه دارد. همه‌گیری کووید-۱۹ زندگی دیپلماتیک را در پیونگ‌یانگ تغییر داد؛ زیرا اکثر هیات‌های خارجی که در سفارتخانه‌های خود محبوس بودند، تصمیم به ترک کره‌شمالی گرفتند. اما بسته شدن مرزها و محدودیت‌های سفر، تلاش‌ها برای خروج از کشور را پیچیده کرد. در فوریه امسال، دیپلمات‌های روسی یک سفر طاقت‌فارسای ۳۴ساعته با قطار و اتوبوس تا مرز را به جان خریدند؛ جایی که مجبور شدند سفر را با یک واگن دستی قدیمی به پایان برسانند.
اما نوع مصیبت‌های بوروکراتیکی که یک دهه قبل سفیر کرملین در پیونگ‌یانگ متحمل شد، با دیگران از جمله دیپلمات‌هایی از برزیل، مصر و پاکستان به اشتراک گذاشته شد. بر اساس نامه نمایندگی برزیل نزد کارشناسان تحریم سازمان ملل، «سفارت برزیل در جمهوری دموکراتیک خلق کره (DPRK) قادر به انجام نقل و انتقال‌های مستقیم از حسابش در بانک برزیل (شعبه میامی) به حسابش در یک بانک محلی در کره‌شمالی نیست. نقل و انتقالات باید از طریق یک بانک چینی در پکن انجام شود. علاوه بر این، بانک چینی می‌خواهد هدف کلی هر جا به جایی قبل از مجاز شدن انتقال به بانک مقصد در پیونگ‌یانگ اعلام شود.» دولت سوریه از این گلایه کرد که سفارت این کشور در پیونگ‌یانگ برای خرید تجهیزات اولیه اداری از جمله کامپیوتر و دستگاه فتوکپی با مشکل مواجه است. هیات سوریه در نامه‌ای به سازمان ملل متحد چنین اعتراض کرد: «خرید خودرو و قطعات یدکی در بازار داخلی و یافتن قطعات یدکی یا تعمیر و نگهداری خودروهایی که از خارج از کشور خریداری شده‌اند، دشوار است. هیچ فهرست غذایی در بازار کره وجود ندارد که احتمالا برای ساکنان غیر‌محلی جذابیت داشته باشد.» هیات سوریه افزود: «تحریم‌ها حتی رفت و آمد دیپلمات‌ها را دشوار کرده است: خطوط هوایی بین‌المللی هیچ دفتر و خدمات پروازی ندارند؛ اصلا هیچ آژانس مسافرتی وجود ندارد و تنها یک شرکت هواپیمایی وجود دارد. یافتن کالاهای لوکس، از جمله اقلام مصرفی، لوازم ضروری منزل یا لوازم برقی و الکترونیکی ممکن نیست. آنهایی هم که وجود دارند، بسیار گران‌تر از حد معقول هستند.» این حکایات مهر تاییدی است بر چالش‌های انجام دیپلماسی در کشوری که تحت شدیدترین کنترل‌های دولتی بر تمام جنبه‌های زندگی انسانی و نیز تحت شدیدترین تحریم‌های سازمان ملل، ایالات‌متحده و اروپا قرار دارد؛ تحریم‌هایی که طیف وسیعی از فعالیت‌های اقتصادی را - اما نه برای همه- محدود می‌کند. هیات‌های غربی مستقر در پیونگ‌یانگ، از جمله هیات‌های بریتانیا، آلمان و ایتالیا، تاثیر تحریم‌ها را بر فعالیت‌های دیپلماتیک خود کم‌اهمیت جلوه دادند و در عوض بر محدودیت‌های بیش‌ازحد بوروکراتیک تحمیل‌شده از سوی دولت تاکید کردند. «گرهارد تیدمان»، سفیر وقت آلمان در کره‌شمالی، در ۹ دسامبر ۲۰۱۱ میزبان گردهمایی کارشناسان تحریم سازمان ملل بود و تصویری از زندگی دیپلماتیک برای یک دیپلمات غربی در کره‌شمالی ترسیم کرد؛ جایی که ممنوعیت کالاهای لوکس کمک چندانی به جلوگیری نخبگان از خرید یک بطری شراب ۱۸ساله از یک مغازه محلی نکرد. دیپلمات‌های غربی دسترسی بسیار محدودی به مقامات کره‌شمالی - که از معاشرت با اکثر خارجی‌ها منع شده‌اند- دارند. «تیدمن» تنها با مدیر امور اروپای وزارت خارجه کره‌شمالی دیدار کرد. برای سفر به حومه شهر و نظارت بر پروژه کمک‌های بشردوستانه، دیپلمات آلمانی به مجوز رسمی و یک اسکورت دولتی نیاز داشت.
