ایتالیایی‌ها چشم امید به او دوخته‌اند تا کشورشان را نجات دهد.  «سرجیو ماتارلا»، رئیس‌جمهور ایتالیا، پس از شکست گفت‌وگوها برای احیای دولت ائتلافی جوزپه کونته، از دراگی خواست دولت جدید این کشور را به‌سرعت تشکیل دهد، درخواستی که وی آن را پذیرفت. ماتارلا تشکیل یک دولت وحدت ملی را برای مقابله با شیوع ویروس کرونا و بحران اقتصادی ناشی از آن ضروری دانست و از دولت آینده این کشور خواست در اسرع‌وقت برنامه خود را برای نحوه هزینه‌کرد کمک ۲۰۰ میلیارد یورویی اتحادیه اروپا برای غلبه بر رکود اقتصادی کشور ارائه کند. رئیس‌جمهوری ایتالیا همچنین از نمایندگان همه احزاب سیاسی حاضر در پارلمان خواست از تشکیل دولتی غیرسیاسی توسط دراگی حمایت کنند. ماریو دراگی ۷۳ ساله که دعوت رئیس‌جمهوری ایتالیا برای تشکیل دولت را پذیرفته، در دوره ۸ ساله ریاست خود بر بانک مرکزی اروپا نقش مهمی در جلوگیری از فروپاشی پیمان پولی اتحادیه اروپا ایفا کرد و بر همین اساس در ایتالیا به «سوپر ماریو» شهرت یافت. «هوروویتز- اوینگ» در گزارش خود نوشتند، نیروهای حامی اروپا در این کشور اعلام کردند دراگی دعوت رئیس‌جمهور را پذیرفته است. از او به‌عنوان اقتصاددانی «مبادی آداب» و «مرموز» یاد می‌شود که توانسته حمایت احزاب از طیف‌های مختلف را به دست آورد از جمله پوپولیست‌هایی که سال‌ها علیه تشکیلات اروپایی که او نماینده‌اش بود فغان و فریاد سر می‌دادند. ایتالیا احتمالا از زمان جنگ جهانی دوم به این‌سو در بدترین و خطرناک‌ترین وضعیت به سر می‌برد چرا که در چند جبهه با بحران مواجه است. این کشور قرار است ۲۰۰ میلیارد یورو (یا ۲۴۰ میلیارد دلار) کمک از اروپا دریافت دارد که به آن «طرح مارشال برای آینده ایتالیا» لقب داده‌اند. اگرچه دولت قبلی ناتوان از اجرای طرح‌ها و نجات اروپا بود اما دراگی به‌عنوان فردی نگریسته می‌شود که از قابلیت مدیریت این پول برخوردار است. حضور دراگی در قدرت برخلاف سلفش- که یک حقوقدان ملی‌گرا و پوپولیست بود و به لحاظ ایدئولوژیک فردی بی‌ثبات تلقی می‌شد- موجب احیای اعتبار و جایگاه بین‌المللی کشورش به‌ویژه در بروکسل می‌شود. دراگی علاوه بر اینکه همکاری نزدیکی با مرکل، صدراعظم آلمان داشته و درک بهتری از اقتصاد و مسائل اقتصادی نسبت به اسلاف خود دارد همزمان پیوندهای تنگاتنگی نیز از طریق «جنت یلن»، وزیر خزانه‌داری، با کاخ سفید دارد. حضور او در قدرت نه تنها موجب اعتماد بازارهای مالی به ایتالیا می‌شود – که این هم به نوبه خود برای ایتالیا و رشد بلندمدت آن لازم است- بلکه اعتبار وی شاید بتواند گزینه قرض پول با وام اندک را در اختیار او بگذارد. او فردی محتاط است. دراگی در خانواده‌ای متولد شد که پدرش در بانک ایتالیا کار می‌کرد و مادرش شیمی‌دان بود. زمانی که او نوجوان بود، والدین خود را از دست داد. او در MIT اقتصاد خوانده و از هیچ حزب سیاسی‌ای حمایت نکرده است. او اولین ایتالیایی است که توانسته از این دانشگاه دکترا بگیرد. «جیان‌فرانکو پاسکینو»، عالم سیاسی برجسته ایتالیایی که در سال ۱۹۷۴ در هاروارد تدریس می‌کرد، کسی بود که با دراگی در کمبریج فوتبال بازی می‌کرد و او دراگی را به‌عنوان «فردی جدی» معرفی می‌کند که «بیشتر گوش می‌دهد و کمتر حرف می‌زند. او علاقه‌ای به سیاست در ایتالیا ندارد». گزارشگران نیویورک تایمز همچنین نوشتند، دراگی «به مثابه شهاب سنگی است که درست در وسط رم فرود آمده است. او این شهر و سیاست‌هایش را خوب می‌شناسد».