معمولا جهان خارج در مورد سرنوشت یک مشاور خاص در سیستم اداری بریتانیا توجه چندانی ندارد اما «کامینگز»، ۴۸ ساله، یک دستیار معمولی نیست. او بهترین مشاور شناخته شده در تاریخ معاصر است که همکاری هایش با جانسون او را به چهره معروفی در انگلستان تبدیل کرده بود. روز جمعه اخبار مربوط به استعفا- یا اخراج- او بر صفحات روزنامه بریتانیا نقش بست به گونه‌ای که مرگ قاتل سریالی دهه ۷۰ در یورکشایر که به دلیل کرونا جان خود را از دست داد به حاشیه رفت. کامینگز سردسته یا رهبر کمپین «رأی به خروج» (Vote Leave) در سال ۲۰۱۶ بود و با شعار معروف «کنترل را دوباره به دست گیرید» به شهرت رسید. نقش او در زندگی واقعی در «درام برگزیت» به یک فیلم تبدیل شد؛ فیلمی با عنوان «جنگ غیرداخلی» (The Uncivil War) که در آن داستان واقعی و مهیج زندگی دومینیک کامینگز روایت می‌‌شود. او کمپینی راه انداخت تا رای‌دهندگان بریتانیا را متقاعد به ترک اتحادیه اروپا کند. نقش او را در این فیلم «بندیکت کامبربچ» بازی می‌کرد. سپس، این استراتژی ارشد به جانسون کمک کرد تا پیروز انتخابات عمومی سال ۲۰۱۹ شود و موجب شد که رئیسش ۸۰ کرسی در پارلمان زیر بیرق «برگزیت را انجام دهید» به دست آورد.  «بوث- آدام» در ادامه گزارش خود افزودند، «کامینگز» و همپیمانش «لی کین» که هر دو از حامیان سر سخت برگزیت بودند در زمره اخراجی‌های خانه شماره ۱۰ محسوب می‌شوند. از «لی کین»، روزنامه نگاری که به مدیر ارتباطات جانسون تبدیل شد با عنوان «متخصص توجیه‌گری» نام برده می‌شود. [در انگلیسی به آن Spin Doctor می‌گویند. متخصصان توجیه‌گری بخشی از متخصصان حرفه روابط عمومی را تشکیل می‌دهند و در کادر عملیاتی دولت‌ها، حزب‌ها، فرقه‌ها و گروه‌های مذهبی و سازمان‌های اقتصای چون بانک‌ها، بیمه‌ها، موسسه‌های لابی‌گری و... جایگاه ویژه و بسیار مهمی را دارا هستند]. او هفته جاری پس از اینکه کشمکش قدرت را باخت کناره گرفت. «کین» بر سر کسب پست رئیس ارشد کارکنان در حال رقابت بود. این خروج‌ها نشان‌دهنده یک منازعه عمیق در محور قدرت در حلقه نزدیکان جانسون است. دیپلمات‌های بروکسل در عجب هستند که آیا جانسون خطوط قرمز خود را پاک می‌کند یا نه و به دنبال آن آیا بدون دستیابی به معامله تجاری با اروپا، برگزیت را کلید می‌زند یا خیر.

هفته جاری بحران‌های موجود در کاخ نخست‌وزیری در خانه شماره ۱۰ داونینگ استریت فاش شد. کامینگز اصرار کرد که اخراج نشده اما احساس می‌کند که اگر به وظیفه‌اش تا پایان ۲۰۲۰ عمل کند «به شدت زائد» تلقی می‌شود. «لورا کوئنزبرگ»، سردبیر بخش سیاسی بی‌بی‌سی، روز جمعه گزارش داد که کامینگز به او گفته که شایعات مربوط به استعفای او ساختگی است. «دومینیک کامینگز» قرار بود آخر سال میلادی از سمت خود کناره‌گیری کند، اما گفته‌ می‌شود به اصرار بوریس جانسون روز جمعه استعفا را بر ماندن ترجیح داد. برخی رسانه‌ها، گمانه‌زنی‌هایی را درباره جانشین او آغاز کرده‌اند که در میان آنها ساجد جاوید وزیر دارایی اسبق انگلیس از شانس بیشتری برخوردار است. جاوید کسی بود که بهمن‌ سال گذشته به دلیل دخالت‌های کامینگز در نحوه مدیریت وزارت دارایی ناگزیر به استعفا شد. گفته می‌شود او از جاوید خواسته بود تا مطابق با میل وی مدیران ارشد وزارت دارایی را تعیین کند؛ اما پس از مخالفت جاوید، زمینه برکناری او را فراهم کرد. گفته می‌شود کامینگز کسی بود که ابتدای شیوع ویروس کرونا در انگلیس سیاست بدنام ایمنی گله‌ای را پیشنهاد کرد و به اجرا گذاشت. در مراحل اولیه گسترش بیماری، کامینگز در برابر سیاست‌های سختگیرانه کنترلی مقاومت و استدلال می‌کرد که مرگ تعدادی از افراد سالمند و مستمری‌بگیر چندان مهم نیست. اما زمانی که گروه مشاوره راهبردی دولت درباره افزایش آمار مرگ و میر در صورت عدم اجرای مقررات قرنطینه هشدار داد، کامینگز و به تبع او جانسون موضع خود را به‌طور کلی تغییر دادند. کامینگز در این لحظه متوجه شد نقش مهمی در ایجاد یک فاجعه ملی داشته است.

«بوث- آدام»، گزارشگران واشنگتن پست، همچنین به نقل از گزارشگر بی بی سی (که برخی منابع مطلع در کاخ نخست‌وزیری بریتانیا به او خبر داده بودند) افزودند که «کامینگز زودتر از موقع رفت چون در غیر این صورت مجبور به رفتن می‌شد». به نوشته روزنامه‌های بریتانیایی «کری سیموندز»، نامزد ۳۲ ساله بوریس جانسون و مدیر سابق ارتباطات حزب محافظه‌کار نقش مهمی در تغییر پست‌های ارشد در خیابان داونینگ استریت بازی می‌کند. روزنامه تلگراف هم گزارش داد که «نیروها و خدمه کری» چگونه «پسران برگزیت» را تا دم در و برای خروج همراهی می‌کردند. کامینگز به مثابه چهره‌ای «قطبی‌ساز» نگریسته می‌شود؛ فردی که بزرگ می‌اندیشد و بر هدف متمرکز است و می‌کوشد خود را بزرگ‌تر و باهوش‌تر از آن چیزی که هست نشان دهد. کامینگز، در کنار جانسون، امیدوار بود که بوروکراسی خودمانی و فامیلی انگلیس را به ماشین قدرتمندی تبدیل سازد که با دانش و اطلاعات می‌چرخد.

«جان میجر»، نخست‌وزیر محافظه‌کار اسبق که چهره‌ای ضدبرگزیت بود، سال گذشته در سخنانی گفت: «به جانسون یک پیشنهاد دوستانه می‌دهم: از شرّ این مشاوران خلاص شو پیش از آنکه آنها فضای سیاسی را به گونه‌ای مسموم کنند که دیگر قابل ترمیم نباشد. خیلی سریع این کار را انجام بده». بیشتر مقامات ارشد حزب حاکم محافظه‌کار از کناره‌گیری کامینگز استقبال کرده‌اند. دیوید کامرون نخست‌وزیر اسبق انگلیس پیش‌تر او را «دیوانه پست و مقام» توصیف کرده بود. گزارشگران واشنگتن پست در بخش دیگری از گزارش خود نوشتند، کامینگز سال جاری در سیبل یک توفان سیاسی دیگر هم بود. او و همسرش بهار گذشته و در میانه قرنطینه کامل کشور که هیچ شهروندی به جز در موارد اضطراری حق رفت و آمد نداشت، به شهری در ۴۲۰ کیلومتری لندن مسافرت کرد. بوریس جانسون تا حد ممکن از اقدام کامینگز حمایت کرد اما اعتراض‌ها در این باره باعث شد تا حتی صدای کلیسا هم درآمد و صف منتقدان طولانی‌تر شد. سفر کامینگز سیل انتقادات را روانه او و جانسون کرد و باعث شد حمایت عمومی از جانسون کاهش یابد. کامینگز در همین زمینه گفت که کار خلافی انجام نداده است. او گفت اگر شما هم بیماری داشتید که می‌خواستید به او رسیدگی کنید حتما چنین می‌کردید. همسر وی در زمره دبیران ارشد مجله Spectator و دختر یک «بارونت»ی است که صاحب یک قلعه است.

حتی روزنامه‌هایی که به‌طور سنتی حامی رهبران محافظه‌کار هستند از جانسون و کامینگز انتقاد کردند. «دیلی میل» در گزارش صفحه اول خود نوشت: «آنها در کدام سیاره زندگی می‌کنند؟». کامینگز همچنین به دلیل سفر به قلعه دیدنی «بارنارد» مورد تمسخر قرار گرفت آن هم در حالی که قرار بود در قرنطینه باشد. منتقدان جانسون و کامینگز یک ریاکاری در این زمینه می‌بینند. آنها می‌گویند: «یکی رهبر نخبگان است و دیگری رهبر بقیه». «جیل روتر»، محقق در Institute for Government، می‌گوید کامینگز «چهره‌ای تاثیرگذار برای شکل دادن به این دولت بود». خروج او موجب خلأ می‌شود به ویژه با رهبری مانند جانسون که یک سیاستمدار ایدئولوگ نیست. او می‌گوید: «برای تاچر مهم نبود که مشاورانش چه کسانی هستند؟ نه آن‌قدر زیاد. مردم نزد او می‌آمدند تا به او در تعریف یا مشخص کردن پروژه‌ها کمک کنند اما جانسون بر عکس است. او به واسطه آدم‌هایی که اطرافش هستند تعریف می‌شود». روتر می‌افزاید، کامینگز و دیگرانی که در تیم حامیان برگزیت بودند احساس غرور می‌کنند که محافظه‌کار نبودند و به پارلمان محافظه‌کار هم چندان اهمیتی نمی‌دادند. به گفته روتر، «این منبع بزرگی از تنش بود».