مارکسیست‌ها در آمریکا حکومت تشکیل دادند
خودمختاری سوسیالیستی در آمریکا
فیلم سینمایی نیست، اما بی‌‌شباهت به آن هم نیست. اصلا می‌توان آن را با فیلم مقایسه کرد. اگر زاویه دوربین از بالا باشد، مردمی را می‌بینید که در جنب و جوش هستند. انگار یک صحنه پرشور در حال فیلمبرداری است: «به اندازه چند خیابان یک انقلاب به‌وقوع پیوسته است». در دست برخی از مردم حاضر در این منطقه بلندگوهایی از نوع بلندگوهای سبزی‌فروشان دیده می‌شود که با آن گاه و بی‌گاه سخنرانی می‌کنند. محتوا هم مشخص است: علیه سرمایه‌داری و نژادپرستی. البته برخی دیگر نیز بی‌توجه به این سخنان نقاشی خود را می‌کشند. غرفه‌هایی هم تاسیس شده است که کمک‌های مالی مردم را جمع‌آوری می‌کنند و به بی‌خانمان‌ها اعانه می‌دهند. روزنامه ایندیپندنت می‌نویسد: شاید بتوان اینجا را «بهشت خام‌گیاه‌خواران و جهنم آنارشیستی ترامپ» تلقی کرد. این داستان رویاپردازانی است که به‌دنبال ایجاد یک منطقه خودمختار با گرایش‌های کمونیستی در قلب سرزمین سرمایه‌داری هستند. آنها قصد دارند اولین منطقه خودمختار در آمریکا را با عنوان «چاز»-مخفف منطقه خودمختار کاپیتال هیل- به نام خود بزنند. دوشنبه هفته گذشته خبر رسید عده‌ای از معترضان آمریکایی عمدتا با گرایش‌های چپ بخشی از سیاتل را تصرف کرده و حتی در زمین‌های آن کشاورزی به راه انداخته‌اند تا نظام اشتراکی مدنظرشان را به بوته آزمایش بسپارند.اگر فلش‌بکی به دو هفته پیش زده شود، سیاتل نیز همچون سایر نقاط شلوغ آمریکا تبدیل به میدان جنگ شده بود. گاز‌های اشک‌آور پلیس و دود آتش معترضان کاری با این شهر کرد که گویی دود آتشفشانی از آن به هوا برخاسته است. اما داستان از دوشنبه گذشته به‌یک‌باره تغییر کرد. مقامات محلی این شهر یک طرفه دست دوستی به سوی معترضان دراز کردند. آنها حتی از اموال دولتی گذشتند تا معترضان آرام گیرند. معترضان هم اطراف ساختمان کنگره ایالتی را به اشغال خود در آورده و آنجا را منطقه خودمختار اعلام کرده‌اند. به همین منظور پلیس این منطقه را ترک کرد و معترضان نیز برای اینکه جا پای خود را محکم کنند، آن منطقه را با موانع مرزبندی کردند. روزنامه نیویورک‌تایمز در این زمینه می‌نویسد: معترضان و نیروهای پلیس در خیابان‌های اطراف ایستگاه پلیس در محله کاپیتال هیل سیاتل یک هفته تمام با یکدیگر درگیر بودند و حتی کار به استفاده از گاز اشک‌آور هم کشیده شد. اما پلیس یک هفته پس از درگیری پرچم سفید را بالا برد و طرحی برای توافق ارائه کرد: بازگشت آرامش به شهر با ترک نیروهای پلیس از ساختمان خودشان. پلیس سیاتل گفت که ساختمان را رها می‌کند و اجازه می‌دهد که خارج از ساختمان منطقه آزاد به‌وجود آید.
در محله‌ای که مرکز قلب هنر و فرهنگ شهر است، معترضان از این فرصت به نحو احسن استفاده کردند. آنها خیابان‌هایی را که از دست نیروهای پلیس آزاد کرده بودند، مانع کشیدند و با تصرف چندین بلوک منطقه به تصرف در آورده را «منطقه خودمختار کاپیتال هیل» نامیدند.
در بنری که در مرز این منطقه کاشته شده، نوشته‌ای قابل‌توجه در آن جلب توجه می‌کند: «این منطقه درحال‌حاضر متعلق به مردم سیاتل است.» با این تفاسیر کل این منطقه به تصرف در آمده، تبدیل به سرزمینی برای طرفداران عدالت نژادی شده است. در حقیقت وقتی وارد این منطقه می‌شوید نوع جدیدی از زندگی مورد آزمایش قرار گرفته است: «زندگی بدون پلیس.» صدها نفر هم‌اینک در درون این منطقه هستند و آواز می‌خوانند، می‌رقصند و میتینگ‌های آزاد سیاسی برگزار می‌کنند.
در پنج‌شنبه‌ای که گذشت ساز و کار نمایش یک فیلم برپا شد و معترضان به تماشای فیلم «سیزدهمین» ساخته «آوا دوورنی» نشستند. این فیلم ساخت سال ۲۰۱۶ بوده و محتوای آن مربوط به نابرابری‌های نژادی در ایالات‌متحده است. در این فیلم به شدت به سیستم قضایی این کشور انتقاد شده و نشان می‌دهد که این سیستم چگونه زندگی سیاهان آمریکایی را به رنجی مضاعف تبدیل کرده است. با این حال اینجا فقط سیاست نیست که حرف اول و آخر را بزند. زندگی با تمام ابعادش در این منطقه جریان دارد. مثلا روز چهارشنبه روز مفرح‌تری بود. در این روز کودکان با گچ روی زمین نقاشی کشیدند و با پدران و مادران خود بازی کردند.
مردم منطقه خودمختار سیاتل آنچنان بی‌برنامه نیستند: آنها یک بلوک را به سیگار کشیدن و بلوک دیگر را به رفع نیازهای پزشکی اختصاص داده‌اند. در زندگی بدون پلیس، مردم می‌توانند رایگان اسنک و یک بطری آب را به‌عنوان وعده غذایی‌شان انتخاب کنند. هنوز هیچ واحد پولی برای خود انتخاب نکرده‌اند اما در امتداد خیابانی در دل کشوری که معتقد به سرمایه‌داری است، هر هات‌داگ ۶ دلار به فروش می‌رسد. رویای خودمختاری با شور و شعف به جان معترضان افتاده است، اما معلوم نیست این رویا تا چه زمانی دوام بیاورد. به‌عنوان مثال رئیس‌جمهوری آمریکا یکی از کسانی است که قصد دارد تا زودتر معترضان را از این رویاپردازی محروم کند.
با کوتاه آمدن شهردار سیاتل و نیروهای پلیس در برابر معترضان، این ترامپ است که شمشیر را علیه معترضان از رو بسته است. او با همان لحن منحصر به خودش در توییتر معترضان را «تروریست» خواند و از شهردار سیاتل نیز خواست که نسبت به این اقدام واکنش تندی نشان دهد. در مقابل، واکنش جنی دورکان، شهردار سیاتل جالب توجه و کنایه‌آمیز بود. دورکان از ترامپ خواست که بهتر است در مورد سیاتل اظهارنظر نکند و به سنگر خود باز گردد. اشاره وی به سنگر، اشاره‌ای طعنه‌آمیز است. زمانی که اعتراضات در واشنگتن، پایتخت آمریکا، اوج گرفت، ترامپ دو شب را درون سنگر کاخ سفید به صبح رساند.
به‌رغم اینکه معترضان یکی از خواسته‌های خود را استعفای دورکان اعلام کرده‌اند، اما دورکان در جنگ لفظی معترضان و ترامپ طرف معترضان ایستاده است. او در یک پست از تصمیم خود برای اعطای آزادی به معترضان دفاع کرد. شهردار سیاتل گفت: این حق مردم است که مقامات سیاسی و حکومتی‌شان را به چالش بکشند. او به ترامپ گفت که معترضان تروریست نیستند و اقدام آنها وطن‌پرستانه است. او تاکید کرد: «لازم نیست حتی اگر آن فرد رئیس‌جمهور باشد، با دروغ‌های بیشتر به اختلافات بیشتر، همراه با بی‌اعتمادی دامن بزند.» در واقع معترضان در سیاتل با نظر مساعد مقام‌های این شهر از جمله رئیس آتش‌نشانی توانسته‌اند به این موفقیت برسند. آتش‌نشانی برای راحتی بیشتر معترضان اقدام به نصب دستشویی‌های محرک هم کرده است.
داستان ختم به خیر می‌شود؟
در این به اصطلاح منطقه خودمختار نشست‌ها و سخنرانی‌های فراوانی برگزار می‌شود و روی دیوارهای این منطقه عبارت «جان سیاه‌پوست مهم است» به‌وفور دیده می‌شود. اما سوال اساسی این است که پایان این داستان چگونه رقم خواهد خورد؟ دورکان می‌گوید: «مقام‌های سیاتل همچنان به دنبال راه‌هایی هستند که معترضان به اعتراضات صلح‌آمیز خود ادامه دهند و در همین حال مردم نیز در این مناطق رفت و آمد داشته باشند.» با این حال ترامپ با «تروریست زشت» خواندن معترضان در توییتر نوشت: «فرماندار چپ‌گرای افراطی (در ایالت واشنگتن، جی اینسلی) و شهردار، سیاتل را دست انداخته‌اند و طوری با معترضان رفتار کرده‌اند که کشور با عظمت ما هرگز پیش از این شاهد آن نبوده است. همین اکنون شهر خودتان را پس بگیرید. اگر این کار را انجام ندهید، من انجام می‌دهم. این بازی نیست. این آنارشیست‌های زشت و کریه را باید فورا متوقف کرد. سریع عمل کنید! تروریست‌های داخلی، سیاتل را که البته در اختیار دموکرات‌های چپ افراطی است، به اشغال خود درآورده‌اند.» ترامپ اما در پایان توییتر خود شعار معروف نیکسون را استفاده کرده که وی با آن شعار معروف توانست در سال ۱۹۶۸ به قدرت برسد: «نظم و قانون». معترضان اما بی‌توجه به تهدیدهای ترامپ به اختصار نام منطقه خودمختارشان را «CHAZ» نامیده‌اند. این منطقه در واقع شامل آپارتمان‌های مسکونی و فروشگاه است. همچنین «اداره پلیس سیاتل» که در این منطقه جای دارد، نام تازه‌ای به خود گرفته است: «اداره مردم سیاتل».
آمال مردم این منطقه زندگی بدون پلیس است اما خود معترضان افراد مسلحی را به منظور حفاظت از این منطقه به‌کار گرفته‌اند. معترضان مسلح در ورودی‌های این منطقه، کارت شناسایی می‌خواهند و تفتیش می‌کنند. کارمن بست، رئیس پلیس می‌گوید، شکایت‌هایی دریافت کردند مبنی بر اینکه معترضان در ورودی این منطقه درخواست پول می‌کنند و همچنین از کسب و کارهای تحت کنترل‌شان «حق حفاظت» می‌خواهند. این در حالی است که روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارش خود می‌گوید رئیس پلیس منطقه بدون آنکه مدارک مستندی ارائه دهد، چنین ادعایی کرده است.
رئیس پلیس سیاتل یکی از ناراضیان تحویل ساختمان اداره‌شان به معترضان است. او می‌گوید عقب‌نشینی از این ساختمان تصمیم وی نبوده است. یکی از افسران ارشد پلیس به نام اسکوجینز، روز چهارشنبه در گفت‌وگو با شبکه‌های تلویزیونی گفت: «واقعا نمی‌دانیم ته این داستان چه خواهد بود.» او افزود: «ما گام به گام با معترضان ارتباط برقرار خواهیم کرد، سر چیزهای کوچک باید اعتماد متقابل به‌دست آوریم و سپس ببینیم چه خواهد شد.» البته خواسته‌های معترضان خودمختار بلند بالا نیست اما بسیار سنگین است: «بودجه به پلیس تعلق نگیرد، بودجه سلامت و بهداشت افزایش یابد و در نهایت اتهام قضایی متوجه معترضان نشود.» البته در نزدیکی فنسی که معترضان برای محافظت از خود کشیده‌اند، پنج مورد درخواست دیده می‌شود و در شکل آنلاین آن به ۳۰ مورد هم رسیده است.
درحالی‌که مرگ فلوید جرقه اعتراضات را زد اما با گذشت زمان اعتراضات مردم وسیع‌تر و درخواست آنها گسترده‌تر شده است. برخی اقدام اخیر معترضان سیاتل را با جنبش اشغال وال‌استریت در سال ۲۰۱۱ یکی می‌دانند. هدف از تشکیل آن جنبش هدف قرار دادن کمپانی‌های بزرگ بود. جنبشی که شعارش حکایت از این داشت که این کمپانی‌ها در ایجاد نابرابری‌های اجتماعی در ایالات‌متحده سهم عمده‌ای دارند. یک معترض ۲۸ ساله که خود را آنارشیست می‌داند و نام «فردریکس» را برای خود برگزیده است، می‌گوید: «ما بیشتر متمرکز بر مسائل نژادی شده‌ایم اما واقعیت این است که ما در یک جنگ طبقاتی قرار داریم.» البته در میان افراد حاضر تنوع دیدگاهی نیز وجود دارد. موئه نیاه دنه هلند، ۱۹ ساله و فعال جنبش «جان سیاهان اهمیت دارد»، می‌گوید: «سیاهان در این کشور به راحتی کشته می‌شوند و باید روی این مساله به خوبی تمرکز کنیم.»
در این میان افرادی از اعضای شورای شهر هم که گرایش‌های چپ دارند به جنبش مردم کمک کرده‌اند اما این نگرانی در میان معترضان وجود دارد که پلیس به‌دنبال بازگرداندن ساختمانش باشد. جان مور، ۲۳ ساله می‌گوید امیدوار است این منطقه خودمختار دوام بیاورد و به‌رسمیت شناخته شود. برخی دیگر می‌گویند ممکن است این رویا به‌زودی پایان یابد. یکی از مهم‌ترین نگرانی‌هایی که در میان مقامات وجود دارد، مشکلات حمل‌ونقل است. رودنی مکسی، معاون دپارتمان حمل‌ونقل سیاتل در ایالت واشنگتن می‌گوید قرار است برای آزاد کردن ورود خودروهای عمومی مذاکرات بیشتری با معترضان داشته باشد اما تاکنون موفق به جمع‌آوری موانع نشده‌اند. مکسی می‌گوید: «البته این تمرین خوبی برای زلزله ۹ ریشتری به‌حساب می‌آید.» با وجود این معترضان به این راحتی قرار نیست منطقه تصرف شده را پس بدهند یا مسیرها را به روی اتوبوس‌ها یا سایر خودروها باز کنند. مور می‌گوید: «ما می‌خواهیم به آنها نشان دهیم که نیازی به دولتمردان نداریم و خود می‌توانیم نیازهایمان را مرتفع کنیم.»
